Twee Beeldenstormen
In het begin van het gesprek vertelt de priester over de wijze waarop hij priester werd en waarom dat pas op veertigjarige leeftijd was: “Het begon op mijn vijfde/zesde levensjaar, maar ik moest het een tijdlang opruimen uit mijn hoofd omdat de jezuïeten op school zeiden dat ik te dom was en ik werd van school gestuurd.” Maar Bodar noemt nóg een reden waarom hij pas op latere leeftijd priester werd: “In Nederland hebben we twee Beeldenstormen gehad. De eerste was in 1566 en de tweede in 1966. De katholieke kerk kleedde zich toen volledig uit wat betreft het mysterie van het geloof. Het moest vooral een sociale beweging worden. Dat was niet de kerk die ik zocht.”

Juist ook daardoor duurde het behoorlijk lang voordat Bodar alsnog besloot priester te worden. Inmiddels schreef hij al boeken en werkte hij op de universiteit. Om priester te worden verbrak hij zijn relatie met zijn vriend Christiaan. “Dat was niet gemakkelijk. Aan beide zijden niet”, vertelt hij daar nu over. “Maar we zijn nog altijd bevriend.”

Twijfel over God
Ook twijfel komt in het gesprek naar voren. “Ik heb uiteraard getwijfeld”, legt Bodar uit. “Twijfelen hoort bij het geloven zoals Paulus uitlegt. Toen ik van school werd gestuurd en ik de harde wereld in moest gaan, ben ik gaan studeren. Ik las in die tijd veel Nietzsche, dat is de filosoof van de dood van God. Ik las ook romans die mij naar grote diepten brachten, somberheid bedoel ik daarmee. Daar kwam God helemaal niet in voor. Dan denk je erover na: moet ik ook niet leven alsof God niet bestaat? Of ik dat een tijdje geprobeerd heb? Ja. Maar dat beviel slecht. Ik kon het toch niet laten om te geloven. Maar ik ging toen niet naar de kerk, ik hield de kerk op afstand.”

Alles is te weinig zonder God
Het zorgt ervoor dat hij depressief wordt en zelfs erover nadenkt om uit het leven te stappen. “Zonder God heeft het leven namelijk geen zin voor mij”, vertelt Bodar. Later keer hij terug naar God en komt hij tot de conclusie dat niets in het leven voor hem genoeg is als God er niet bij is.

“Mijn hele benadering van God is veel meer gevoelsmatig dan rationeel”, vertelt de priester even later. “Ik wil graag weten hoe het in elkaar steekt en dat weet ik ook wel. Maar dat is niet waarom ik geloof. Ik geloof omdat ik niet anders kan dan dat. Het leven zou voor mij niet genoeg zijn zonder God. Alles is voor mij te weinig. Ik vind het mooi om een boek te lezen, om te schrijven, in het rijksmuseum te zijn en in de natuur. Erg mooi. Alles is mooi, maar het moet wel Ergens naartoe wijzen.

Homoseksualiteit
De eerste tien jaar van zijn priesterschap waren, mede door zijn homoseksualiteit heel zwaar, zo vertelt Bodar. “De buitenwereld zag me als de homoseksuele priester en daardoor ging ik mezelf ook zo zien. Maar de mensen in de kerk waren daar helemaal niet mee bezig. Het heeft me een paar jaar gekost om daarvan af te komen. Er waren ook mensen die zeiden: ‘Die Bodar is dan wel priester met z’n vrome smoel, maar hij heeft natuurlijk een vriend in de kast zitten.’ Door altijd die verdachtmakingen waren de eerste tien jaar van mijn priesterschap heel zwaar. Maar kennelijk moest dat zo zijn. Ik ben daar nooit opstandig van geworden. Het komt zoals het komt en ik vind ook dat het hoort bij de beproeving van iemand die zijn weg moet volgen. Paulus spreekt over ‘in zwakheid krachtig’. Wanneer je helemaal ontheemd bent en in zwakheid staat, dan ben je zó zwak dat je alleen maar gevuld kan worden om gesterkt te worden. Dat heb ik sterk zo beleefd.”

Emotie
De 77-jarige priester wordt tijdens het gesprek meerdere keren emotioneel. Bijvoorbeeld als de harde houding van zijn vader ten opzichte van hem ter sprake komt. Maar ook als hij vertelt over hoe God zich aan hem toonde in de nacht voor zijn wijding tot priester: “Ik kon niet slapen. Via allerlei kranten was naar buiten gekomen dat ik homoseksueel was. Het was eigenlijk een soort schandaal. Ik was in verwarring want journalistiek Nederland dacht ik mezelf geout had, maar de gaywereld bracht het groot naar buiten en ik wist niet of de wijding door zou gaan. De bisschop die me zou wijden belden me op of hij zich zorgen moest maken. Maar dat was niet nodig, want ze wisten gewoon alles van me.”

Maar in die nacht gebeurt er iets bijzonders en wanneer Bodar daarover spreekt, wordt hij weer emotioneel. “Laten we het voorzichtig een Godsontmoeting noemen, al blijft het natuurlijk een subjectieve aangelegenheid. Daar heb ik die eerste tien jaar van mijn priesterschap volledig op kunnen drijven.” Als presentator Tijs van den Brink vervolgens vraagt hoe die Godsontmoeting was, wordt het even stil. “Onze taal is zo arm”, zegt Bodar terwijl hij zichtbaar naar woorden zoekt. “Hij trok me als het ware naar Zich..”, om vervolgens zwaar emotioneel de handen voor het gezicht te slaan. “Hij trok me als het ware in Zich”, gaat hij daarna snikkend verder. “En verder kan ik het niet zeggen. Het was een overweldigende ervaring.”