Beluister een uitgebreide versie van dit interview uit 2019 in de podcastserie ‘Melk & Honing’ op www.twr.be Melk & Honing brengt boeiende geloofsgesprekken aan de keukentafel in podcastvorm. Klik hier om de podcast te luisteren. 

Succes is voor Jordan meer dan het winnen van zoveel mogelijk wedstrijden: “Voor mij persoonlijk is succes wanneer je gelukkig bent met alles wat je doet. Het is niet per se rijk zijn, de mooiste en de duurste dingen hebben. Je vindt tegenwoordig maar weinig mensen die eigenlijk heel blij zijn met wat ze doen, die tevreden zijn hoe hun leven loopt. Als je vreugde hebt in alles wat je doet, ben je volgens mij wel succesvol.”

Maar veel vreugde heb je toch niet na een verloren wedstrijd?
“Ik heb altijd een doel voor ogen, dus na een nederlaag ben je teleurgesteld omdat je die wedstrijd verloren hebt, maar dat betekent niet het einde van je ambitie. Verliezen hoort erbij, vandaar dat ik het eigenlijk gemakkelijk heb om me over een nederlaag heen te zetten. Ik zie het als een deel van het proces, als deel van wat ik wil behalen. Ik denk niet dat je succesvol kunt worden zonder tegenslagen of nederlagen. Voordat je gelukkig bent met hetgeen wat je doet, ga je vaak eerst door momenten die je minder leuk vindt. Ik geef zeker niet op en ik vergeet vooral niet van waar ik kom. Ik blijf het gevoel houden: OK, ik heb verloren, maar ik ben nog altijd gezegend”.

De lange weg naar zekerheid...
“Ik zal nooit vergeten van waar ik kom”: het is een uitspraak die Jordan verschillende keren herhaalt tijdens het gesprek. Dan gaat het niet alleen over het feit dat hij in Congo geboren werd, maar ook over de weg die hij sindsdien heeft afgelegd. In zijn prille kinderjaren ging Jordan’s geboortestreek door een woelige en gewelddadige periode. Het gezin zag zich gedwongen het land te verlaten. Als politieke vluchtelingen belandden ze in een asielcentrum in Nederland, waar het bang afwachten was of ze zouden mogen blijven. Hoewel hij te jong was om alle mogelijke consequenties te overzien, was hij zich wel bewust van de onzekerheden: “Ik was jong, ik maakte me nergens druk om, ik kon altijd spelen. Maar dan word je ietsjes ouder en van de ene op de andere dag zie je je vriend niet meer. Dan vraag je waar die is gebleven en dan hoor je dat die is teruggestuurd omdat die geen papieren krijgt. Dat is het leven in een asielzoekerscentrum: je weet nooit of je mag blijven, of je een legale burger van het land gaat worden, of dat je terug moet”.

Dat vormt je leven wel?
“Zeker, heel jong ga je al beseffen: we leven op één wereld, maar eigenlijk zijn het verschillende werelden. De een is rijk, de ander is arm. De een wordt iedere dag veilig naar school gebracht en komt weer thuis, de ander zit al op jonge leeftijd te werken om brood op tafel te krijgen”.

Keuzes
Wie de profvoetballer Botaka ontmoet, maakt ook direct kennis met hem als mens. En wie Jordan als mens leert kennen, krijgt hem tegelijk als overtuigd gelovige te zien. Het begint al met zijn polsbandje waarop staat: BIG – Ballers In God. Dat verwijst naar een groep voetballers die regelmatig contact met elkaar hebben, gebaseerd op hun gezamenlijk geloof in God. Zijn geloof komt ook voortdurend ter sprake tijdens het interview; het werd hem ook om zo te zeggen met de paplepel ingegoten. Toch is geloven voor Jordan geen automatisme: “Als kind moest ik mee naar de kerk. Je hoort daar dat God bestaat en die dingen, maar je komt op een punt in je leven waarop je zelf beslissingen moet nemen en zelf gaat bepalen waar je echt in gelooft en waarin niet. Dat moment kwam ook in mijn leven en ik heb veel zaken meegemaakt waarvan ik heilig overtuigd ben dat als ik Jezus Christus niet kende, ik nooit zover zou zijn gekomen”.

Dat het geloof in Christus van jongs af aan een doorslaggevende rol in Jordan’s leven heeft gespeeld, wordt duidelijk uit de vele anekdotes die hij kan vertellen. Zelfs zijn verlangen om voetballer te worden heeft iets religieus: op een donker voetbalveld, ergens op een winteravond lang geleden, zag hij het licht: “Ik was een jaar of negen en mijn broer voetbalde ook. Ik wachtte tot hij klaar was met zijn training en dan zouden we samen naar huis gaan. Op een van de velden brandde ergens nog een lamp en daar ben ik met de bal gaan spelen, wat truukjes gaan doen en zo. En op een gegeven moment stopte ik, ging ik op mijn knieën en begon te bidden. Ik zei: God, ik wil een voetballer worden, ik wil dat U mij een profvoetballer maakt. Nou, volgens mij is dat gebed wel verhoord geworden ...”

Horror
Dramatische gebeurtenissen kende Jordan niet alleen in zijn kinderjaren. Zeven jaar geleden, voordat zijn profcarrière goed en wel was begonnen, verloor hij zijn vader, en nog geen maand voor dit interview beleefde hij – in zijn eigen woorden – een ‘horrorweek’. Binnen vier dagen overleden een familielid en een ploeggenoot; de eerste door geweldpleging, de tweede door een noodlottig ongeval waarbij nog anderen omkwamen. Dat greep hem diep aan, maar deed zijn geloof niet wankelen. Jordan verwijst daarbij spontaan naar het boek Job - niet bepaald de gemakkelijkste tekst uit de Bijbel - dat over de zin van het lijden handelt. Job was een succesvolle en steenrijke man van duizenden jaren geleden, die op korte tijd alles kwijt raakte. Zijn vrienden en zelfs zijn eigen vrouw gaven hem de raad om het geloof overboord te gooien, maar daar wilde Job niet van weten. Jordan herkent zich daar in: “Hij zei, en dat zal mij altijd bijblijven, zal ik alleen maar het goede aannemen van wat God mij geeft en het slechte niet? En weet je, dat is iets dat altijd in mijn gedachten zit: ik neem alles aan wat er mij overkomt, omdat ik weet dat God geen situatie in mijn leven laat komen, die ik niet aan zou kunnen”.

Maar blijf je na zulke gebeurtenissen niet met een heleboel vragen zitten?
“Ja, er zijn inderdaad heel veel vragen naar boven gekomen en tot op de dag van vandaag begrijp ik het niet. Het is niet omdat ik ga bidden en Bijbellezen dat ineens alle vragen beantwoord worden. Maar het geeft me wel rust en dat is, denk ik, het belangrijkste; dat ik rust vind, dat ik het kan accepteren en dat ik verder kan leven”. 

Ook als je het niet kunt verklaren?
“Ik kan heel veel dingen niet verklaren, we zijn niet gemaakt om alles te weten of alles te begrijpen. Zo zie ik het. Juist omdat we alles willen begrijpen en alles willen weten, zijn we vaak onrustig”.

Vragen en antwoorden
Met zijn 27 levensjaren heeft Jordan in principe nog een hele toekomst voor zich, zowel met zijn job als voetballer als voor wat er daarna komt. Dat hij op die leeftijd al heel wat bagage aan levenservaring heeft, is een groot voordeel. Niet dat hij alle antwoorden heeft, zal hij ook grif toegeven. “Kijk er zullen altijd vragen achterblijven, we zullen altijd vragen waarom? Waarom heeft God bepaalde dingen toegelaten in mijn leven? Dat weet Hij alleen en ik vertrouw op Zijn oordeel. Hoe onbegrijpelijk dat ook voor velen is, dat is mijn realiteit net zoals dat voor Job in de Bijbel een realiteit was. Geloven heeft mij heel wat opgeleverd en mij gewoon sterker gemaakt, als man, als mens, om door te zetten, om te blijven geloven”.

En zo is en blijft Jordan een gelukkig mens die weet van waar hij komt, maar evengoed uitkijkt naar waar hij naar toe gaat