Het is vaak niet voor te stellen.
En nauwelijks in te denken.

Eerder lazen we van het voltrekken van het oordeel van God over de wereld. Voorgesteld als het aanbreken van de tijd van de oogst. De oogst van het graan als beeld van het leven van Gods kinderen. Als zaad dat veel vrucht voortbracht.
Je las ook van die andere oogst, de druivenoogst. Druiven die niet heel bleven, maar werden geperst tot wijn, kleur van bloed. Beeld van Gods oordeel.

En dan is daar een hemels koor.
Er wordt gezongen als God Zijn oogst binnenhaalt. En ook als God Zijn oordeel voltrekt.

Er gebeurt nog meer.
Johannes ziet het hemels heiligdom opengaan. Zeven engelen schrijden uit de troonzaal van God. Ze dragen kleren van stralend wit linnen. Elke engel droeg een gouden schaal. Ditmaal waren het geen wierookschalen, maar schalen met een verschrikkelijke inhoud. Ze waren gevuld met de woede van God.

En terwijl die engelen als een processie naar buiten komen, klaar om deze schalen over de aarde uit te gieten, wordt er gezongen!

Wij vinden dit helemaal geen moment om te zingen. Eerder om stil te zijn, misschien ook wel om te huiveren. Aan Gods geduld is blijkbaar een einde gekomen. De aarde en haar bewoners zal vergaan.

Dat er een einde zal komen aan alle pijn en strijd, dat is geweldig.
Maar straf over Gods vijanden, over de ongelovigen, moet dat nou?
Hoe kan de kerk verlangen naar het oordeel en zelfs, in een visioen, daarvoor God loven en prijzen?

Er wordt ook verteld wie er zongen en wat ze zongen.
Het waren Gods kinderen in de hemel. Zij zongen het lied van Mozes en het Lam.
Het lied van Mozes kennen we. Het werd door het volk van Israël gezongen na de bevrijding uit Egypte. Overigens was ook toen het decor huiveringwekkend. God maakte een pad over de bodem van de zee. Maar Farao en zijn leger waren door diezelfde zee gedood en hun lijken spoelden aan op datzelfde strand.

Dit kwam wel na tien plagen. Plagen die oordelen van God waren, maar tegelijk ook waarschuwingen. Tien keer was Farao gewaarschuwd. Vergeet dat nooit.

Zo ook tijdens deze laatste momenten van de oude wereld. Gods geduld is ten einde. God had al zó lang gewacht en de bewoners van deze aarde al zó vaak gewaarschuwd. De mensen in de hemel werden ongeduldig.

Gods geduld is groter dan wij ons kunnen indenken. Toch is Gods geduld niet eindeloos.

Ze zongen ook van het Lam.
Het Lam, Jezus Christus, die de toorn van God over de zonde had gedragen. Maar de wereld had die boodschap verworpen.

Zingen bij het voltrekken van een oordeel valt niet mee.
Het wordt anders als je beseft dat ook jij dat oordeel van God had verdiend, maar je nu vrij mag weten door Zijn bloed.

Zingen omdat God niet in het wilde weg om zich heenslaat.
‘Rechtvaardig en betrouwbaar is Uw bestuur.’

Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.

Foto: Facebook/Arie van der Veer