Beste Arjan,

Ik werd geattendeerd op je reactie op Twitter naar aanleiding van de documentaire ‘De kast, de kerk & het koninkrijk’. Helaas kon ik het stuk via je Twitteraccount niet lezen, omdat je me hebt geblokkeerd, maar iemand was zo vriendelijk een screenshot van de tekst naar mij door te sturen.

Je schrijft: ‘John, verwijt mij persoonlijk dat ik hem meedogenloos tegemoet ben getreden. Ook verwijt hij mij dat ik hem van de een op andere dag uit mijn leven heb gebannen, zonder dat zijn welzijn mij interesseerde.’ En: ‘Ik herken me dus niet in het beeld dat John van mij schetst. Ruim 70 pagina’s onderlinge correspondentie [e-mails en brieven] na zijn coming-out laten namelijk echt een ander beeld zien.’

Arjan, ik kan me goed voorstellen dat je je zeer onbehagelijk voelt bij het beeld meedogenloos te zijn. Ik heb zelf dat woord richting jou nooit gebruikt. We hebben samen veel meegemaakt en ik herinner me verschillende momenten dat je een extra mijl ging met individuen, die hopeloos in de knoop zaten met zichzelf en het leven. Daarin word je gebruikt ten goede, al vind ik sommige keuzes die je tijdens je begeleidingen maakt minder geschikt en verschillen wij op punten wezenlijk van inzicht.

In de documentaire zeg ik dat je bij Heart Cry nog ruimte voor mij zag, mits ik mij onder behandeling zou stellen. Die had ik bij Different tevergeefs al gehad, dus ik heb daar geen heil in gezien. Ik heb het gevoel dat dit werd geïnterpreteerd als onwilligheid van mijn kant om met ‘het kwade’ af te rekenen. Dat ik intimiteit met een jongen heb beleefd en dat jij dat als grote zonde ziet, vind ik vanuit jouw visie op de Schrift goed te volgen. Dat dit op termijn tot een onwerkbare situatie zou leiden, snap ik ook. Daar zit pijn, maar niet mijn grootste.

Mijn grootste pijn zit in het feit dat je nooit afstand hebt genomen van de handelswijze van de BIG-geregistreerde psycholoog, die zijn geheimhouding heeft verbroken en mijn grenzen op brute wijze heeft overschreden. Je stond niet op en zei: ‘Los van wat ik van John vind, dit doe je niet op deze manier met één van mijn medewerkers.’ Nee, je keek toe en vertelde mij – als klap op de vuurpijl – na een kort gesprek dezelfde dag nog de gang naar mijn voorganger te moeten maken. Ik voelde me erg alleen. Ik ervoer toen dat ik jou verloor als vriend… Ik had je zo graag naast me willen hebben. Juist toen. Ik ervoer dat alle geschut van stal werd gehaald om mij ‘onklaar’ te maken. Dat is mijn belevenis, mijn pijnlijke herinnering.

We hebben na mijn ‘deactivering’ gemaild, gebeld. Je belde op een dag en vertelde me: ‘Ik weet van een jongen, die een bloeiende bediening had. Hij koos ook zijn eigen weg en kreeg kanker.’ Toen ging bij mij het licht uit. Later heb je, al kan je je van het voorval naar eigen zeggen niet herinneren, hiervoor je excuus aangeboden.

Nog niet heel lang geleden stuurde je mij een foto van een zogenaamde ‘ex-homo’, die naast een stralende bruid op de foto stond. Zo van: zie je wel, het kant echt! Ik heb dat als uiterst ongepast ervaren. Ik was namelijk al heel wat jaren samen met Lionel en wil hem trouw blijven, omdat ik geloof dat God ons heeft samengebracht. Wat voor jou een gruwel is, is voor mij iets heel kostbaars en waardevols.

Ja, ik heb onbarmhartigheid ervaren. Maar ik geloof met heel mijn hart dat niet de pijn, het verdriet en het wederzijdse (!) onbegrip over de gang van zaken de boventoon moeten voeren. Je zei eens in heel andere contexten: ‘Van wrok word je een wrak.’ En: ‘Eet de vis op en laat de graat liggen.’ Dat zijn woorden waar ik dagelijks op probeer in te zetten, hoe moeilijk dat soms ook is.

Ik hoop dat je alsnog m’n ogen wilt zien in de documentaire. Ze vertolken mijn hart en mijn wegslikken van tranen is niet geregisseerd. Ik weet dat je mijn bijdragen in de media ‘tamtam’ vindt. Toch meen ik te mogen laten zien dat religie mensen innerlijk kan verscheuren. Met de beste bedoelingen kunnen mensen wegzinken in een zwart gat. Dat moet anders. Dat moet stoppen. Omwille van wie zich – in de kast – soms/vaak een slag in de rondte worstelen. Zodat er een einde komt aan verlatenheid, aan verstikkende eenzaamheid. Het kan in de kast zo donker zijn.

Ik wil in jouw ogen kijken. We vormen geen twee kampen, niet een wij-zij, ook al lijkt dat door de reacties op social media wel eens het geval. Ten diepste zijn we één. Eén in de Man die ons onvoorwaardelijk liefheeft.

Met vriendelijke groet,
John Lapré

De EO-documentaire De kast, de kerk & het koninkrijk werd deze week door Patrick & Jeffrey besproken in de CIP Podcast. Beluister het fragment vanaf minuut 11:00.

Lees ook: Arjan Baan herkent zich niet in "onbijbelse en onethische documentaire" van EO.

CIP.nl interview John Lapré in 2017: John was een gewilde spreker in christelijk Nederland; totdat hij homo bleek te zijn.