Een journalist maakte beelden van de wakers én van vrouwen die het abortuscentrum bezochten. Een vrouw die naar buiten kwam werd daarom heel boos en rende weg. Dit was voor ons als organisatie het moment om tijdelijk alle waken op te schorten. Het kan immers niet waar zijn dat journalisten, tijdens hun zoektocht naar nieuws, een situatie
creëren waarin vrouwen die voor een abortus komen niet beschermd zijn tegen hun camera’s.

Daarbij zijn er ook op verschillende manieren bedreigingen geuit aan de wakers. Deze tendens wilden we doorbreken met deze stap. Hiermee hebben we onze verantwoordelijkheid genomen om weer rust te creëren in deze hetze.

Op woensdag 10 april hebben we een ontmoetingsavond gehad met een groot gedeelte van onze wakers. Samen hebben we gesproken over de laatste ontwikkelingen en het tijdelijk opschorten van het waken. We hebben meteen ook de kans gegrepen om ervaringen uit te wisselen. Maaike Rosendal van C.C.B.R. uit Canada was die week in Nederland en in de gelegenheid de wakers toe te rusten in wat zij noemt: ‘argumentatie in het publieke domein’. Tijdens het delen van ervaringen werden enorm bemoedigende gebeurtenissen uitgewisseld. We noemen een paar ontmoetingen op straat:

• Een wakerskoppel ontmoette afgelopen jaar een christelijke vrouw voor de deur van één van de abortuscentra. Na gesprek en het accepteren van ons hulpaanbod heeft de vrouw haar abortusafspraak afgezegd. Onlangs zijn deze wakers naar de doopdienst van het kindje geweest. Het kindje straalde, samen met een hele blijde moeder. Volgens de wakers was het een indrukwekkende dienst.
• Een andere waker vertelde over haar ontmoeting met een vrouw (een passant) die niet tegen abortus was en zelf meerdere kinderen had. Op de vraag waarom ze niet tegen abortus was begon ze te vertellen. Ze was 14 toen ze onbedoeld zwanger raakte en het kon niet, vond ze. Ze had een abortus. Tot op de dag van vandaag heeft ze spijt en ervaart ze schuld. Ze was verdrietig. De waker heeft geruime tijd met haar kunnen spreken en kon daarbij het Evangelie van vergeving delen. De vrouw werd heel rustig en gaf aan dat ze zich begrepen voelde en liefde proefde. Getroost en verblijd ging ze weer weg. Meerdere wakers vertelden over ontmoetingen met vrouwen die voor een abortus kwamen en graag het gesprek aangingen, maar toch voor een abortus gingen omdat ze niet over de berg met problemen heen konden kijken. Ze waardeerden het gesprek heel erg en sloten af met de opmerking: ‘jullie doen goed werk, blijf hier alsjeblieft staan’. Wat kun je je dan als waker machteloos voelen tijdens de tweestrijd bij die vrouwen. Dit komt regelmatig voor.
• En dan de ontmoeting met één van de medewerksters uit een abortuscentrum. De waker had na een misverstand gebeld met het abortuscentrum om vergeving te vragen. Een gesprek aan de telefoon met een eerst norse medewerker volgde. Maar het gesprek duurde steeds langer en de medewerkster verzachtte volledig, waarna ze de waker bedankte voor het telefoongesprek. De eerste keer dat er weer gewaakt werd legde de medewerkster een hand op de arm van de waker en zei: ‘jouw aanwezigheid voor de deur waardeer ik, je bent zo anders.’ Het was een bemoedigende avond.
  
  

Bovenstaand verhaal verscheen onlangs in het magazine Leef van stichting Schreeuw om Leven.