De profeet Jesaja heeft het vele duizenden jaren terug al gezegd in Jesaja 54:17, “Dat elk wapen dat tegen Israël gesmeed wordt, niets zal uitrichten”.
Ook in het prachtige verhaal van koningin Ester in de Bijbel lezen we over Haman, een Jodenhater in het toenmalige Meden en Perzische rijk. De man haatte de Jood Mordechai en sprak daarover met zijn vrouw Zeres. Zijn vrouw was echter wijzer dan hij, zij sprak toen die geweldige woorden: “…als Mordechai uit het zaad der Joden is, dan zult gij niets tegen hem vermogen; integendeel; gij zult voor hem ten val komen…” (Lees het in Ester 6: 13,14).

Achter Israëls tegenstanders zit satan, die de totale vernietiging van dit volk op het oog heeft. Maar de God van Israël is de Almachtige, Hij zal Zijn volk niet aan hun lot over laten.

Wat de Bijbel leert
Als satans bedoeling bijna bereikt is, dan verschijnt aan de hemel het teken van de Zoon des mensen en heeft de wederkomst van Jezus plaats op de wolken des hemels, met grote kracht en heerlijkheid, waarbij Hij vergezeld zal worden van de hemelse legerscharen, gehuld in witte klederen en op witte hemelse paarden. Wanneer Christus Zijn voeten zal plaatsen op de Olijfberg, vanwaar Hij eens is opgevaren, zal deze berg, door een enorme aardbeving, (Openbaring 16:17-20; Jesaja 24: 19-20), middendoor splijten en een zeer groot dal vormen, waardoor de Joden kunnen vluchten naar de bergen.

Israël is Gods wonder
Aan het oostelijke deel van de Middellandse Zee ligt een smalle, onbetekenende strook land. In vergelijking met bijvoorbeeld Nederland, heeft het slechts een oppervlakte van ongeveer de helft van ons land. Daarbij komt nog dat een groot gedeelte bergachtig is en het in het zuiden woestijn. Daarom is slechts een deel van het land bewoonbaar. Maar dankzij energieke technieken van bevloeiing van knappe ingenieurs, wordt de woestijn elk jaar iets kleiner en wordt er steeds meer land vruchtbaar en bewoonbaar. In dit land wonen momenteel ongeveer 6 miljoen mensen. Dat kleine land is de relatief nog jonge staat Israël, door een wonder Gods ontstaan in 1948.

In 1948 zouden de Joden feitelijk worden afgemaakt. Zo hadden de leiders van alle omringende Arabische landen aangekondigd toen de staat Israël in 1948 geboren was. De Joden vochten echter terug. En hoe, want ze wisten wat er zou komen als ze zouden verliezen. Ze veroverden wat armzalige strookjes woestijn erbij, want dat gebeurt in oorlogen: grenzen worden aangepast.

Er zijn in 1948 en daarna meer Joden uit Arabische landen gevlucht dan er Arabieren gevlucht zijn uit het gebied dat Israël zou worden. De gevluchte Joden pasten zich in Israël aan, werden deel van een ongekend dynamische samenleving, die inmiddels qua ontwikkeling en welvaart tot de wereldtop behoort. En de Arabische vluchtelingen bleven vluchtelingen, al eenenzeventig jaar, ook in Jordanië, waar zij de meerderheid vormen. Hun verre nakomelingen maken zichzelf wijs dat hun rijkdommen door de Joden zijn gestolen. Maar die rijkdommen waren er in 1948 gewoon niet. Die zijn door de Joden later eigenhandig opgebouwd.

Het feit dat Israël tot de dag van vandaag nog steeds bestaat, ondanks dat men omringd is door vijandige Arabische volkeren, is een nog groter wonder. Zoals ook de hele geschiedenis van Israël van oudsher vol met wonderen is geweest. Israël is ook het enige volk tussen alle andere volken uit het verleden en uit het heden, waarvan de gehele geschiedenis nauwkeurig voorzegt en beschreven werd, tot in de kleinste details, in de Bijbelse profetieën.

God is met dit volk en daarom zal het steeds winnen. Het kan soms fout dreigen te gaan, maar God zal dit volk steeds weer opvangen, zoals een moeder adelaar haar jongen opvangt en draagt op haar vleugels. God zegt in Exodus 19:4 tot Israël ‘… ik heb u als op adelaarsvleugels gedragen… ’.

Een woestijn komt tot bloei
Voor het jaar 1948 was die kleine strook land niets anders dan een dorre woestijn, waar nauwelijks iets groeide. Nadat de Joden zich daar definitief vestigden en de staat Israël een feit was, begon de verandering. Precies zoals ook de Bijbel het honderden jaren tevoren door de profeet Jesaja voorzegt had. God had Israël in de Bijbel onder andere beloofd, dat ze terug zouden keren naar dit land en dat de dorre woestijn weer zal gaan bloeien. Vandaag zien we deze belofte van God in vervulling gaan. Lees Jesaja 35:1, ‘De woestijn en de dorre plaatsen zullen vrolijk zijn, de wildernis zal zich verheugen en in bloei staan als een roos’.

Waarom gebeuren deze dingen met dit volk? Er rust een belofte van God op dit volk. Niet omdat dit volk beter is dan andere volkeren, zeker niet, maar omdat God Zijn plannen heeft met dit volk. Zo wil Hij onder andere door middel van dit volk de wereld zegenen. Tegen alle verwachtingen van velen tegenstanders in, zien we ook in deze tijd dat de profetieën over Israël vervuld worden. Gelukkig zijn er in toenemende mate christenen die Gods plan met dit volk herkennen en voor Israël gaan bidden. Maar tegelijk zien we ook de tegenstand en kritiek in de wereld toenemen.

Nederzettingenbeleid
Met name richt men zich ‘in deze tijd’ op het nederzettingenbeleid van Israël. De Israëlische regering heeft opnieuw besloten (2016) om de bouw van nieuwe nederzettingen in de zogenaamde 'bezette' gebieden toe te laten. Het is nu eenmaal noodzakelijk voor Israël om woningen te hebben voor de groeiende bevolking en tegelijk is dit een manier om de woestijngrond verder te ontginnen. Het Palestijnse bestaansrecht ligt verankerd in het fictieve verhaal van de verdrijving van hun rijke landgoederen door westerse Joden. Dat verhaal wordt, met de sleutels van het huis in de hand, sinds 1948 van generatie op generatie overgedragen

Onder invloed van deze Palestijnse propaganda, beschuldigen westerse landen Israël systematisch van het inpikken van Palestijns land, waardoor men gaat twijfelen aan Israëls goede wil om vrede met het Palestijnse volk en haar Arabische buren na te streven. Normaal gesproken zou men zich niet druk maken en zou men eerder blij zijn dat Israël het woestijnland wil ontginnen en bewoonbaar maken. Overigens is er geen sprake van het inpikken van land. De grond waarop gebouwd wordt is gewoon aangekocht, onder andere door het Joods Nationaal Fonds of Israël heeft het land in de Zesdaagse Oorlog (1967) op haar Arabische buren veroverd. Laten we daarbij niet vergeten dat niet Israël die oorlog begonnen is, maar haar Arabische buurlanden zelf. Zolang er geen sprake is van een stabiele vrede met deze landen, zal Israël vanwege haar eigen veiligheid, zich nooit volledig terugtrekken uit deze gebieden.

Daarom de (zogenaamde) bezetting van de West Bank, waarvan de echte naam Judea en Samaria luidt, wordt wel door de Palestijnen naar voren geschoven als de Israëlische oerzonde. Maar dat is die niet. De oerzonde is veel eerder de weigering van de Arabische staten om in 1948 de VN-deling van het Britse Mandaatgebied Palestina te aanvaarden. Dat is de kern van de zaak. Alle oorlogen komen daaruit voort.

Maar omdat tegenstanders denken, dat hiermee de vooruitzichten op een z.g. tweestaten oplossing met het Palestijnse volk onmogelijk wordt, verzet men zich. Die zogenaamde tweestaten oplossing wordt door de westerse mogendheden algemeen gezien als de sleutel tot vrede in het Midden Oosten en is ook de uitkomst van de Amerikaanse buitenlandse politiek.

De tweestatenoplossing is geen oplossing
Een tweestatenoplossing zal geen echte vrede geven, maar het zal eerder nog sneller tot een escalatie tussen de twee aartsvijanden leiden. Waarom? Omdat de strijd van onder andere de regerende partij van het Palestijnse volk in Gaza, de Hamas, helemaal niet gaat om een eigen staat. Het gaat veel meer om de haat tegen het Joodse volk. Men zal niet tevreden zijn met een eigen staat, omdat men feitelijk een eind wil maken aan de staat Israël en het Joodse volk wil verdrijven uit de regio. Hamas heeft het ook klip en klaar in haar handvest staan, dat men de staat Israël en ‘alle Joden’ totaal wil uitroeien. De tekst van het handvest maken één ding zonneklaar: het denken van Hamas is doordrenkt van haat. Haat tegen de Joden (die in de Koran als “apen en zwijnen” worden afgeschilderd), maar ook haat tegen gematigde regimes in moslimlanden én haat tegen christenen.

Haat is de oorzaak
Hamas zal daarom beslist niet tevreden zijn met een deel van het land. Dan hebben ze immers nog steeds een welvarende Joodse staat naast zich, waar ze zelfs in veel opzichten nog economisch afhankelijk van zijn. Laat ons niet vergeten dat veel Palestijnen mede door hun hoge bevolkingsgroei, wel verplicht zijn om te gaan werken bij Israëlische ondernemers. Op die manier zal de onvrede blijven groeien. De oorzaak van het probleem ligt in de haat, die al vroeg gezaaid wordt in de harten van de kinderen. Daar ligt de kern van het probleem.

Al jaren is Hamas ook bezig Palestijnse kinderen op te voeden, in het leren haten van Joden, christenen, andere gelovigen en afvalligen van de islam. Kinderen leren al vroeg op school leuzen te roepen als: ‘Dood aan Amerika! Dood aan Israël! Vervloekt zijn de Joden! De overwinning is aan de islam!’ Ze lopen rond met islamitische symbolen en namaakgeweren. Ze worden al jong geleerd dat een martelaar worden, doordat je sneuvelt in een gevecht met Jood of een ongelovige, is het hoogste ideaal voor een moslim.

Deze vorm van negatieve beïnvloeding van kinderen, betekent dat ook uit de nieuwe generatie, nieuwe vijanden voor Israël zullen groeien en de strijd dus ook in de toekomst zal worden voortgezet. En dit is nu precies de bedoeling. Ook de Arabische buurlanden zullen niet rusten voordat ze Israël van de kaart hebben geveegd. Dat moet dus wel op een volgende oorlog uitlopen en die oorlog moet Israël weer winnen. Want de Arabieren kunnen tien oorlogen verliezen, maar de Israëli’s slechts één, want dan is het echt afgelopen met dit volk.

Als Israëli’s de wapens neerleggen, worden ze vernietigd; als de Palestijnen de wapens neerleggen, is er vrede. Maar zonder verzet tegen Israël hebben de Palestijnen geen identiteit, geen utopie, geen mythologie die hen een plek in de geschiedenis geeft.

Haat is als een klein zaadje, wat geplant wordt in de harten van Palestijnse kinderen. Het zal langzaam gaan groeien en als het kind volwassen is, zal het een grote boom geworden zijn, die nauwelijks nog uit te roeien is. Alleen de liefde van Jezus is nog in staat om deze haat om te zetten in liefde. Gelukkig zijn er momenteel ook steeds meer Palestijnse christenen, die in het geheim samen komen en bidden voor hun volk. Een groeiend aantal moslims bekeert zich tot het christendom, maar zij worden wel hevig vervolgd. Familieleden en extremistische moslims bedreigen hen.

Van wie is het land?
Wie heeft Bijbels gezien, feitelijk recht op het land van Israël? Het volk Israël of de Arabieren? Beide groepen eisen het land voor zich op, beide op grond van het feit dat ze afstammelingen zijn van Abraham, aan wie God het met een verbondsbelofte had gegeven. Vaak wordt gezegd dat het niet juist is, om je bestaansrecht als land te baseren op een belofte die God 4000 jaar geleden aan Abraham gegeven zou hebben. Maar het is uitdrukkelijk niet alleen de Joden die hun rechten op het land op deze manier doen gelden, maar beslist ook de Palestijnen. Om die reden kunnen we er niet omheen, dat ook deze zienswijze onderdeel is van het conflict.

Gods belofte aan Abraham
In Genesis 17:8 lezen wij, dat God Abraham het land beloofd. God zei: “En Ik zal u, en uw zaad na u, het land van uw vreemdelingschappen geven, het gehele land Kanaän, tot eeuwige bezitting; en Ik zal hun tot een God zijn.”

Dus niet alleen Abraham, maar ook zijn nageslacht. Maar, wie vormen dan het nageslacht van Abraham, aan wie het land werd beloofd als een altijddurende, onvervreemdbare bezitting? Dit is de basisvraag, die de kwestie van het gehele Midden-Oosten beheerst.

Ismaël en Izaäk
Daarvoor moeten we terug in de geschiedenis, naar de twee zonen van Abraham, Izaäk en Ismaël. Uit Izaäk kwam Jakob voort, waar uiteindelijk de twaalf zonen uit voortkwamen, die de stamvaders van Israël zijn geworden. Uit Ismaël kwamen Ismaëlieten voort en de hedendaagse Arabische volkeren, die elkaar nog steeds bestrijden.

De strijd tussen Israël en de Arabieren is dus meer dan vierduizend jaar geleden begonnen als een ruzie tussen twee broers, zonen van dezelfde vader, maar wel van verschillende moeders. Joden zowel als Arabieren, zijn dus in letterlijke zin allebei nakomelingen van Abraham.

Ismaël was wel de oudste zoon in het gezin van Abraham. Deze Ismaël is de onmiddellijke voorvader van de tegenwoordige Arabieren. Hij was Abrahams eerstgeborene, maar wel geboren uit de slavin van Sara, genaamd Hagar. Abraham had geen andere zoon, dus beschouwde Abraham Ismaël vanzelfsprekend als zijn erfgenaam, waarop ook Gods verbondsbelofte met betrekking tot het land zou over gaan.

Ismaël bleek echter niet Gods keuze te zijn en daarom kwam de Heer opnieuw tot Abraham en bevestigde Zijn belofte dat Sara zelf nog een zoon zou baren, die de feitelijke erfgenaam zou zijn (lees Gen. 17:19-21). “En God zeide: Voorwaar, Sara, uw vrouw, zal u een zoon baren, en gij zult zijn naam noemen Izaäk; en Ik zal Mijn verbond met hem oprichten, tot een eeuwig verbond voor zijn zaad na hem. En aangaande Ismaël heb Ik u verhoord; zie, Ik heb hem gezegend, en zal hem vruchtbaar maken, en hem gans zeer vermenigvuldigen; twaalf vorsten zal hij gewinnen, en Ik zal hem tot een groot volk stellen; maar mijn verbond zal Ik met Izaäk oprichten, die u Sara op dezen gezette tijd in het andere jaar baren zal.”

Deze uitspraak is duidelijk en kan niet worden misverstaan. God zegt duidelijk, dat Ismaël geen recht heeft op het land der belofte. Het behoort toe aan Izaäk, de zoon van het verbond.

Dit alles is het begin van de strijd tussen Israël en de Arabische volken. Later werd de naam Jakob veranderd in Israël. Zijn nakomelingen zijn het zaad van Abraham, de Israëlieten, zoals wij hen nu en uit de geschiedenis kennen. De Arabieren zijn de nakomelingen van Ismaël.

Wat staat Israël in deze tijd nog te wachten?
In de Bijbel kunnen we lezen wat er in de toekomst gaat gebeuren met Israël. De Bijbel spreekt over een oorlog van ‘alle volken’ tegen Jeruzalem, wat symbool staat voor heel Israël (lees Zacharia 12 en 14) en gedeeltelijk is die oorlog al lang aan de gang. De Bijbel (Ezechiël 38 en 39, red.) vertelt verder over een machtig leger uit het Noorden (Rusland, Iran en Turkije?) dat Israël zal binnenvallen. In Psalm 83 lezen we over plannen van Arabische landen om Israël binnen te vallen. In al die gevallen zal de God van Israël ingrijpen en loopt het met de antisemitische aanvallers slecht af.

De antichrist zal nog komen, de grote wereldleider van het laatste uur (2 Thes. 2:9,10). Voor een korte periode zal Israël menen dat hij de beloofde Messias is. Hij zal ook een schijnvrede brengen tussen Israël en de Arabische volkeren rondom en het weer mogelijk maken dat Israël de tempel herbouwt in Jeruzalem. Maar deze wereldleider zal in z’n hoogmoed steeds verder groeien en tenslotte in de tempel van Israël zich als een God laten vereren (2 Thes.2:3,4). Dan zullen ze inzien bedrogen te zijn en vluchten naar de bergen en de woestijn. Uiteindelijk zal de Verlosser, de Messias Zelf ingrijpen en zal de Here Jezus zijn koninkrijk van recht en gerechtigheid op aarde brengen (2 Thes.2:8).
God waarschuwt in Zijn Woord niet zomaar de beschuldigende vinger uit te steken richting Israël en het Joodse volk. Luister:

• Te dien dage zal Ik Jeruzalem maken tot een steen die alle natiën moeten heffen; allen die hem heffen, zullen zich deerlijk verwonden (Zacharia 12:3).
• Tot Sion zegt God: ‘Want het volk en het koninkrijk die u niet willen dienen, zullen te gronde gaan, en die volken zullen zeker verwoest worden’ (Jesaja 60:12). Laat dit een waarschuwing zijn voor alle landen en volken die zich nu tegen Israël keren.

De druk op Israël neemt toe
‘Hamas heeft sinds Israëls terugtrekking uit de Gazastrook in meer dan duizenden raketten en mortiergranaten op Israëlische steden en dorpen afgevuurd, waarvan zo’n 3000 in het afgelopen jaar’. Er zijn ondergrondse gangen gegraven, zodat men ongezien Israël kon binnenvallen. Het doel was zoveel mogelijk mensen te doden en verwonden en het zuiden van Israël onleefbaar te maken. Ondanks het kleine aantal fatale slachtoffers, maken de raketten een normaal leven voor honderdduizenden mensen onmogelijk. De raketten worden steeds beter en kunnen nu ook de steden Ashdod en Beersheva bereiken, waar meer dan een half miljoen mensen leven.
Natuurlijk, Israël heeft het recht zich te verdedigen tegen een terreurorganisatie en dat doen ze ook, maar ik hoop dat meer mensen, vooral in Israël, zich gaan realiseren dat er zonder Jezus geen echte vrede mogelijk is. Er komt geen echte vrede zolang de harten van mensen niet veranderen.

De God van Israël staat achter Israël
Elk volk en elke leider die Israël onder druk zet om het land te verdelen, zal daarvan eens de consequenties moeten dragen. Daar is de Bijbel heel duidelijk over. Lees maar wat Joel 3 zegt: ‘…Ik zal alle volken verzamelen en afvoeren naar het dal van Josafat, en Ik zal aldaar met hen in het gericht treden ter oorzake van Mijn volk en Mijn erfdeel Israël, dat zij onder de volken verstrooid hebben, terwijl zij Mijn land verdeelden en over Mijn volk het lot wierpen…’

Dit is dan de profetische uitspraak, die voor onze ogen wordt vervuld. Het grootste internationale wonder uit de hele geschiedenis is de terugkeer van Israël naar het beloofde land, nadat ze vijfentwintig eeuwen onder de volken der aarde verstrooid waren. Het is de aanzet tot de vervulling van Gods woorden, ons opgetekend in Ezechiël 36.

“Want Ik zal u uit de heidenen halen, en zal u uit al de landen vergaderen; en Ik zal u in uw land brengen. Dan zal Ik rein water op u sprengen, en gij zult rein worden; van al uw onreinheden en van al uw drekgoden zal Ik u reinigen. En Ik zal u een nieuw hart geven, en zal een nieuwe geest geven in het binnenste van u; en Ik zal het stenen hart uit uw vlees wegnemen, en zal u een vlesen hart geven. En Ik zal Mijn Geest geven in het binnenste van u; en Ik zal maken, dat gij in Mijn inzettingen zult wandelen, en Mijn rechten zult bewaren en doen. En gij zult wonen in het land, dat Ik uw vaderen gegeven heb, en gij zult Mij tot een volk zijn, en Ik zal u tot een God zijn” (Ezech. 36:24-28).

Deze profetie zien wij in deze tijd naar zijn vervulling toe gaan. Er moet echter nog één ding gebeuren, voordat alle profetieën betreffende Israël vervuld kunnen worden. Die ene gebeurtenis is de terugkeer van de Heer Jezus vanuit de hemel en de opname van de Gemeente. Wat schijnt dat ogenblik, gezien in het licht van alles wat er de laatste jaren is gebeurd en wat met versneld tempo in de komende tijd zal gebeuren, toch dichtbij.

De spanning tussen de zoon van Isaäk, Israël en de zonen van Ismaël groeit in het Midden-Oosten met de dag. Spoedig zullen wij de bazuinstoten van de hemel horen en iedere gelovige zal worden opgenomen, de Heer tegemoet, voordat “de tijd van Jakobs benauwdheid” aanvangt.

Gezien de hedendaagse gebeurtenissen in het licht der profetie is dit de meest dringende vraag: “Bent u klaar om de Heer te ontmoeten?” Bent u echt klaar?

“Zie, Ik kom haastig; zalig is hij, die de woorden van de profetie van dit boek bewaart” (Openb.22:7).

Henk Herbold is evangelist en heeft een eigen website. Neem hier een kijkje en lees meer blogs.