Avondmaal vieren is een verkondiging: de mensenzoon is gestorven. Dat betekent nogal wat. We lazen het al in eerdere afleveringen van deze studie: de Heer heeft Pesach, verbond en offers vervuld en zijn koninkrijk komt er aan. Maar als wij daarin geloven, dan betekent het ook dat Jezus in onze plaats is gestorven. De gevallen mens moest sterven om de zonden. Als Jezus is gestorven voor mijn zonden, dan ben ik dus feitelijk ook gestorven. Dat betekent dat wij met het avondmaal ook onze eigen dood belijden: ‘ikzelf leef niet meer, maar Christus leeft in mij’ (Gal. 2:20). De oude mens is gekruisigd en gestorven, de nieuwe mens is opgestaan. Dat verkondigen wij in het avondmaal.

Niet volledig
Nu weten we allemaal wel dat onze verlossing nog niet volledig is. Nog al te vaak laten wij ons afleiden van de rechte weg. Daarom is juist ook het bruiloftsmaal onderdeel van de maaltijd van de Heer: we zijn in wezen verlost, en het is nog niet volledig zichtbaar hoe wij zullen zijn, maar we zijn op weg naar de bruiloft. We vieren in het avondmaal niet alleen de situatie van vandaag, maar ook de werkelijkheid die nog zichtbaar gaat worden, het komende koninkrijk van God. We vieren de geestelijke werkelijkheid dat Christus koning is in ons bestaan. Feitelijk vieren we zo juist onze eigen onmacht om in ons eigen leven altijd het goede te doen. Daarom verkondigen we - in onze huidige onvolmaakte staat - de dood van de zondige mens, dus onze eigen dood. Dat helpt ons te beseffen hoe het werkelijk is in het leven: wij worstelen nog met de zonde, maar toch is Christus koning. Dat is een reden te meer om vaak avondmaal te vieren om onszelf daaraan te herinneren.

In het avondmaal verkondigen we dus de dood van de Heer, en daarmee onze eigen dood. Maar aan wie verkondigen wij dat dan? In de eerste plaats aan ons eigen hart, zoals we zojuist zagen. En daarnaast natuurlijk aan elkaar, als gemeente. We kennen waarschijnlijk ook wel een beetje elkaars zwakheden, en aan de tafel van de Heer verklaren we die als het ware samen voor dood in Jezus.

Verkondiging
Maar onze verkondiging gaat nog verder. Want het woord dat hier gebruikt wordt in de bijbel heeft ook de betekenis van afkondigen, openbaar maken. Maar we vieren het avondmaal in eigen kring, dus dat lijkt geen openbare kwestie. Toch is het dat wel. Wanneer we avondmaal vieren, gedenken we dat we zelf verlost zijn. Maar de liefde voor de naaste dringt ons dan om te beseffen dat ook hij of zij verlossing nodig heeft. We vieren niet alleen ons eigen bevrijdingsfeest, maar het avondmaal zou ons ook moeten doen beseffen dat onze eigen bevrijding ook een opdracht inhoudt: we zijn verlost om te verlossen. In de praktijk doen we dat door het evangelie door te geven en voor te leven. Maar ook aan de avondmaalstafel verkondigen we de bevrijding van de wereld.

En al hoort niet de hele wereld dat, toch is dat een belangrijke aankondiging. Belangrijk voor ons eigen besef, namelijk dat wij meer te doen hebben in het leven dan ‘ons eigen feestje’ te vieren. En belangrijk in de geestelijke wereld, omdat onze verkondiging gehoord wordt in de hemelse gewesten (NBG-vertaling) of, anders gezegd, in de hemelsferen (NBV). Engelen en machten horen de kerk verkondigen dat Jezus Heer is. Als dat niet belangrijk is!

Al met al weer een heel aantal redenen waarom we eigenlijk iedere dag avondmaal zouden moeten vieren.