Het excuus voor radicaal gedrag als christen is dat lauwheid in je geloof niet goed is. 'Was je maar koud of warm, maar lauw spuug ik uit.' Enige evenwichtigheid of voorbereidende gedachten worden daarmee afgedaan als lauw. Rationele keuzes maken voor de lange termijn ook. Immers, je leeft nu en je weet niet wat er morgen gebeurt. Je bent nu lauw en als Jezus terugkomt, is het te laat...toch?

Het allemaal zo goed en gepassioneerd willen doen, zorgt er ook voor dat, bij eventueel gevoel van falen, je ook radicaal fouten maakt ten gevolge daarvan. 'Heb ik het niet gedaan? Is het niet gelukt? Dan gooi ik alles maar weg.' Om daarna weer een radicale keuze voor God te maken. En zo jojo-en we verder.
Een stabiel leven is hierbij niet te bereiken. We vliegen ad hoc alle kanten op.

Vandaag worden we geroepen als evangelist en vertrekken we naar het buitenland. Volgende week komen we terug en voelen we ons geroepen voor muziek. Of anders later weer als voorganger. En zo springen we van doel naar doel en van taak naar taak. Alles moet snel en er moet snel reactie komen. Vergeten wordt de gedachte dat je misschien wel eerst 40 jaar door de woestijn moet wandelen voor je het echte doel bereikt. Vergeten wordt het feit dat de discipelen zelf eerst 3 jaar met Jezus moesten leven alvorens ze werden uitgezonden in de wereld.

Een roeping kan natuurlijk verschillende periodes kennen en diverse invloeden. Niet flexibel zijn is het tegenovergestelde en ook niet de bedoeling. Stoppen we God in een hokje voor ons leven? Moet Hij passen in ons plan of wij in Zijn plan? Kan onze roeping iets anders zijn dan wij zelf zouden wensen of geloven? Het leven met God is immers niet voorspelbaar.

Wanneer vastigheid te behouden en wanneer verandering te aanvaarden, is de kunst voor elk mens. Ik gaf mijn baan op als jonge christen, omdat ik dacht dat God wilde dat ik helemaal voor Hem leefde. Dat nam ik letterlijk en dat was een oliedomme beslissing. De motivatie was juist: ik had vuur en passie voor God. De keuzes waren echter verkeerd en ik bracht mezelf in problemen.

Wijsheid is de 'key'. Raadgevers in je leven hebben, die echt het beste met je voor hebben en je goed kennen. Gebed en tijd nemen om te luisteren en zaken goed af te wegen. Berekenen wat het je kost en of dat het waard is. Het blijft een paradox om zowel gefundeerd te zijn in het leven als ook open te staan voor verandering. Als mens zijn we geneigd in slaap te sukkelen door gewenning of niet stil te kunnen zitten door de continue anticipatie op verandering. We zitten altijd op de wip, hoe dan ook.

Daarom moet Jezus onze Rots zijn waarop we bouwen. Geen enkele andere houvast is permanent. Je hebt geen abonnement op 80 jaar worden, op gezondheid, op het 'recht' op een goed leven, ondanks wat sommige leerstellingen beweren. De enige zekerheid die we hebben, is Christus. En op Hem moeten we vertrouwen. Vertrouwen om door te gaan op de weg die we bewandelen, maar ook vertrouwen op Zijn stem en wil, indien Hij een andere weg voor ons wenst.

Daarin wijsheid gebruiken of tijd nemen voor advies en gebed, is geen lauwheid. Soms is lauwheid jarenlang iets doen zonder te willen veranderen. En soms is lauwheid continu verandering zoeken, om zodoende weg te lopen voor issues van het hart of het normale leven. Ieder moet daarin zijn eigen hart en motieven onderzoeken, met hulp van de Heilige Geest. Dat is wellicht waarin we het allereerst radicaal moeten zijn: zelfreflectie, oprecht kijken naar wie we zijn en waarom we doen wat we doen als individu of als groep.

Voor mij is dat in ieder geval een levenslang proces. De frustratie erover is mij een doorn in het vlees, maar als ik het niet in de gaten houd, verarmt mijn geestelijke leven snel. Het is de strijd met het vlees, met mijn ego en met mijn gebrek aan geduld. Al doende leert men, maar soms is het wijzer om eerst iets te leren en dan pas te doen.

Matthijn Doekes is een voormalig gospelrapper en is voor vragen of opmerkingen per e-mail bereikbaar. Bezoek hier zijn weblog.