Confronterend
Want wat als die dag een pijnlijke dag is? Een dag die confronteert met je eigen gemis. Bijvoorbeeld:

• Omdat je (nog) geen moeder bent terwijl je er al jarenlang naar verlangt?
• Omdat je kindje tijdens de zwangerschap is overleden?
• Omdat je geen (nog) partner hebt en daardoor ook geen kinderen?
• Omdat je eigen moeder is overleden?
• Omdat je wel een moeder hebt, maar er totaal geen of heel weinig contact is?
• Omdat je wel moeder bent maar je kind(je) er niet (meer) is?
• Omdat je wellicht je kindje hebt moeten afstaan?
  
  

Runaway for mothersday
Zomaar een aantal situaties waarmee vrouwen én mannen in uw of jouw omgeving te maken kunnen hebben. Moederdag is niet voor iedereen een feestelijke dag. Er zijn mannen en vrouwen die het liefst wegrennen voor Moederdag. Die het liefst wegblijven (en dat waarschijnlijk ook doen) van de kerkdienst. Is dat iets waar we ons van bewust zijn? En daarom rekening mee houden? Of is dat iets wat we liever niet zien en benoemen omdat we het te moeilijk vinden om mee om te gaan?

Ik daag iedereen (maar vooral het leiderschap van de kerk) uit om hier sensitief en respectvol mee om te gaan. Heb je/heeft u zicht op de mensen voor wie Moederdag een pijnlijke en confronterende dag kan zijn? Hebben jullie als kerk(leiding) nagedacht hoe je hier mee omgaat? Ja, natuurlijk is moederschap een geweldig iets en het moet gevierd en geëerd worden, maar let daarbij wel op dat niet alle vrouwen in de gemeente vallen onder het kopje “moeder” en dat dit daarom pijnlijk en confronterend kan zijn.

Een aantal tips

1. Benoem de dubbele emoties, laat weten dat dit er kan en mag zijn.
2. Sta in de gebedstijd stil bij mensen die (om welke reden ook) moeite hebben met Moederdag.
3. Wees voorzichtig en bedachtzaam met het wensen van “fijne Moederdag”.
4. Benoem moederschap niet als het ultieme (christelijke) doel van vrouw zijn.
5. Vier het mooie en bijzondere van moeders en moederschap, maar geeft steun en aandacht aan hen voor wie dit moeilijk vinden.
6. Als er iets weggeven wordt aan moeders in de kerk, bijvoorbeeld een bloem oid, bedenk dan ook iets om weg te geven aan alle volwassen vrouwen die (nog) geen moeder zijn.

Nu denk je misschien is dit niet wat overdreven allemaal? Is het nou echt nodig om hier specifiek aandacht aan te geven? Ja, helaas wel. Té vaak hoor ik in mijn praktijk verhalen van vrouwen en mannen die vanuit de kerk niet de steun krijgen die ze verwachten of zo nodig hebben. Er wordt gedacht dat men pastoraal goed naar elkaar omkijkt of dat de huiskringen veilige groepen zijn om zaken te delen, maar is dit ook werkelijk zo? Wordt er voldoende aandacht gegeven aan mensen met een (nog) onvervulde kinderwens, aan mensen die een miskraam hebben meegemaakt, aan singles of aan ouders die een kind verloren hebben? Is er ruimte voor verdriet, moeite, vragen en frustraties?

Open vragen
Voor rouw- en verdriet verwerking staat geen tijd. Juist op een dag als Moederdag of rondom de Kerstdagen is het heel goed om hier oog voor te hebben, omdat dan het verdriet en gemis zich ineens weer kan opdringen. En weet je niet zeker hoe mensen het ervaren of het pijnlijk is? Vraag er dan naar; “Hoe is dit voor jou/jullie?” “Wil je er misschien over praten?” Benoem het, leg het open neer en geef ruimte (ook om nee te zeggen). Er hoeft geen oplossing aangeboden te worden, alleen de aandacht, een knuffel of een arm om een schouder is vaak al genoeg.

Hoe geeft u of jouw kerk ruimte aan de dubbele gevoelens die er zijn rondom Moederdag? Heb je iets aan deze tips? Voel je vrij om hieronder een reactie achter te laten.

Op zaterdagavond 19 mei (21.45 uur) mag Jorien tijdens de pinksterconferentie Opwekking een seminar geven over "vruchtbaar leven met een (nog) onvervulde kinderwens". Wil je meer tips over dit onderwerp of zou je een keer een spreekbeurt of training willen binnen je kerkelijke gemeente? Neem dan hier contact op met Jorien.