"Als tiener deed ik netjes mee in de kerk, maar ik had echt geen zin om de Heere God te dienen. Totdat Hij mij krachtig in mijn nekvel greep," vertelt ds. W. N. Middelkoop. De christelijke gereformeerde predikant uit Urk staat alweer bijna tien jaar op de kansel in het vissersdorp. De geboren Rotterdammer heeft het op Urk erg naar zijn zin. "Hier wordt in alle openheid over de dingen van de Heere gesproken."

Middelkoop vertelt dat hij als jongere meedeed in de kerk, "maar ondertussen met hoofd en hart in de wereld stond". "Net als Jona heb ik bewuste een andere afslag genomen. Ik had echt geen zin om de Heere te dienen." Tijdens een jongerenbijeenkomst in Ouderkerk aan de Amstel  kwam daar verandering in. "Toen mocht ik op 17-jarige leeftijd zeggen: ‘U mag mijn leven bepalen’. In alle hevigheid ontstond toen het verlangen om Hem te dienen. Deze keer drukte ik het niet weg. God greep mij krachtig in mijn nekvel." De predikant ervaart deze roeping als een steun in de rug. "Als het leven tegenvalt, mag ik mijn roeping in herinnering brengen. Erg waardevol!"

Hij vertelt hoe hij zich geroepen voelde om naar Urk te verhuizen. "Op een biddag heb ik hier gepreekt. Alsof God zei: deze mensen hebben honger en onderwijs nodig. Na een tijdje was ik bezig met een prekenserie over het Bijbelboek Zacharia, waarin de Heere zegt: ‘Niet door kracht, noch door geweld, maar door Mijn Geest zal het geschieden’. Tijdens het ontmoetingsgesprek op Urk las één van de broeders deze tekst voor. Tijdens het gesprek met de beroepingscommissie werd Psalm 32 voorgelezen. Op dat moment viel ik stil. De volgende dag zou ik een stel trouwen op basis van datzelfde tekstgedeelte. God heeft ons door Zijn Woord naar Urk geleid."

"We zagen er als gezin best wel tegenop om naar Urk te gaan," geeft de dominee toe. "Je hoort over een ‘besloten gemeenschap’. Maar na ruim tien jaar kan ik zeggen dat het veel genuanceerder ligt. De mensen zijn hartelijk en we voelen ons erg thuis. Ze nemen je heel gemakkelijk op in hun gemeenschap. Als je daar zelf ook voor openstaat, tenminste. Wat ik vooral mooi vind is de openheid om over de dingen van de Heere te praten. Wanneer ik naar de winkel ga kan het zomaar zo zijn dat ik bij het vriesvak word aangesproken met de opmerking: ‘Hé, dominee, ik wil nog wat zeggen over de preek van zondag.’"

Urk telt relatief veel kerken. "Als zoveel kerken in één gemeenschap bij elkaar komen, ontstaat de neiging om jezelf te profileren," erkent Middelkoop. "Alsof mensen een reden moeten hebben dat hun kerk als het ware zuiverder of beter is. Dat duid ik nog niets eens zozeer theologisch, maar psychologisch. Als predikant moet je je hier niet in laten meeslepen. Daarom zie ik mijn collega’s niet als concurrenten. Wie die houding bezit, heeft het hier heel moeilijk. Dominees die zich hier willen profileren worden op Urk van hun voetstuk gehaald. In dat opzicht is het een zegen om hier te mogen functioneren."

Middelkoop is vader van vier kinderen. Zijn dochter is getrouwd, één zoon woont doordeweeks op kamers en twee zoons wonen nog thuis. "Als ik thuis ben, wil ik ook echt vader zijn. Nee, ik ben niet de dominee van mijn kinderen. Terugkijkend op mijn beginperiode als predikant durf ik te zeggen dat ik mijn vrouw en kinderen tekort heb gedaan. Ik had de neiging om aan het hoge verwachtingspatroon te voldoen. Ik liep twintig keer zo hard. Niet vanuit hoogmoed, maar omdat ik als dominee mijn verantwoordelijkheid wilde nemen. Achteraf zeg ik: op bepaalde momenten had ik niet in de kerk, maar thuis moeten zijn."

"Tegen jonge broeders die aan het begin van hun predikantschap staan, wil ik dan ook zeggen: pas op dat je niet gaat denken dat het allemaal van jou afhangt en investeer ook in je gezin."