Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
In de loop der jaren ben ik steeds meer overtuigd geraakt van de gedachte dat megakerken niet horen te bestaan. Ze leveren meer slecht dan goed op. Dat zie ik elke keer weer gebeuren.
De onbenaderbare leiders, de verering van pastors, het hebben van te veel macht en de val van ego’s aan het einde. Maar ook het gebrek aan nederigheid, aan zorg voor de gemeente en aan het persoonlijk investeren in gemeenteleden.
Ik geloof dat de kerk redelijk kleinschalig hoort te zijn. En dat, als de kerk te groot wordt, deze opgedeeld dient te worden, om het kleinschalige ervan te behouden. De gemeente dient immers als een gezin te zijn, waarbij je elkaar kent, waar je bij je voorganger kunt aankloppen voor hulp en advies, waarbij elkaars huizen open staan en er vanuit relatie met elkaar wordt omgegaan, niet vanuit positie of dwang.