Waarom zendt de EO geen christelijke films meer uit?
Zo nu en dan krijgen we bij de EO de vraag waarom wij geen christelijke films meer uitzenden. Ik snap dat mensen dat als een gemis ervaren en daarom leg ik graag uit hoe dit nou eigenlijk zit.
Tot een jaar of twintig geleden hadden we bij de EO een filmaankoper. Die kocht films die goed bij de EO pasten. Tegenwoordig is de aankoop daarvan gecentraliseerd bij de NPO. Wil je als omroep een film uitzenden, dan moet je een groot pakket kopen. Daar zitten veel A-films tussen, maar ook een hoop B-films. We kunnen dus niet zeggen: we willen die ene film hebben.
De EO is een te kleine speler om zo’n groot pakket te kopen. Bovendien zit er zelden iets tussen waarvan wij als EO zeggen: die willen we uitzenden. Daar komt bij dat veel christelijke films niet voldoen aan de kwaliteitseisen die de NPO stelt. Wel is er soms ruimte om eigen films of series te maken. Dat is een dure aangelegenheid, maar we zien dat producties van de EO hoog gewaardeerd worden.
De laatste jaren zijn het aanbod en de toegankelijkheid van films vele malen groter geworden dan pakweg vijftig jaar geleden. Denk aan Netflix, Uitzending gemist en Videoland. Ik ben blij dat Visie ons als kijkers probeert te gidsen in dat aanbod, en films selecteert die de moeite van het kijken waard zijn. Die zijn niet altijd per se christelijk, maar er zit vaak wel een mooi verhaal in.
Waar we als EO wel ‘groot’ in zijn, is in het uitzenden van natuurdocumentaires. De NPO koopt deze A-series voor ons in, en ik hoop dat we dat nog lang zo mogen houden.
Praatmee