Dat de kinderdoop later gemeengoed is geworden is een misverstand
Mijn interview over de doop heeft heel wat stof doen opwaaien. Ik werd begrepen of men deed er (soms fel) afstand van. In deze blog neem ik graag een aantal reacties onder de loep. Wie weet gaat u er toch genuanceerder naar kijken. Laten we elkaar vooral blijven accepteren. Ongeacht je standpunt moeten we als broers en zussen naast elkaar blijven staan.
De essentiële misvatting van Martijn is dat hij denkt dat iemand die zich laat dopen, zou vergeten dat God hem heeft uitgekozen. Integendeel, de dopeling laat juist door zijn doop zien dat hij ingaat op Gods verkiezing. Door geloof in Jezus (Joh. 3:16) kunnen we ons ‘oude’ leven begraven en als wedergeboren mensen opstaan in een nieuw leven (Rom. 6:4). De doop door onderdompeling is daarvan een uitbeelding.
Overigens is het Woord van God voor mij maatgevend en niet wat kerkvaders hebben geschreven.
Ik begrijp dat Polycarpus-verhaal hier niet. Zou Polycarpus dan hebben willen beweren dat hij als baby gedoopt is? Dat lees ik nergens.
Ik ben als baby 'gedoopt' in de RK Kerk (St. Vituskerk te Hilversum). Helaas, ik kan mij niet herinneren dat ik Hem vanaf die dag gediend heb. Misschien kan ik het mijn moeder nog eens vragen....
En stel dat ik niet 'gedoopt' zou zijn. Had dat wat uitgemaakt voor wat betreft het dienstbaar zijn aan God vanaf mijn 1e levensdag?
Wat goed dat je niet wil meegaan in de lijn van besnijdenis-doop. Echter wanneer je deze loslaat, dan wordt het wel steeds moeilijker om op de verbond-doop theologie uit te komen. Maar goed, hier wil ik verder niet op reageren. Wat mij wel tot reactie heeft doen komen, is jouw “kerkgeschiedenis” over de kinderdoop. Wanneer je dit als argument wilt gebruiken, en dat is heel logisch, dan zou ik wel deze kerkgeschiedenis grondig bestuderen om te voorkomen dat je uit de bocht vliegt.
Een aanrader hiervoor is het boek "Baptism in the early church" van Ferguson. Dit geeft een helder en voor zover ik weet goed volledig verslag van de eerste 400 jaar kerkgeschiedenis m.b.t. de doop c.q. kinderdoop.
Joh. 1:12....Galaten 3:29. Voor mij ongelooflijk duidelijk dat je door geloof gaat horen bij het volk van God. Zolang kinderen kinderen zijn zij geheiligd ( apart gezet) in de ouders en horen bij God. Daar is de kinderdoop niet voor nodig. Bij de kinderdoop geef je het prachtige beeld van het sterven en opstaan in een nieuw leven al weg.
De waterdoop heeft in de eerste plaats niet met de gemeente te maken, maar met het koninkrijk van God.
De collums betrekken de waterdoop veelal op de gemeente en beloften, maar het heeft juist met navolging en gehoorzaamheid te maken.
*Wie gelooft en gedoopt is, zal worden gered, maar wie niet gelooft, zal worden geoordeeld. Markus 16:16. Alleen waar geloof is de oorzaak van eeuwige redding, maar doop hoort bij de complete behoudenis: voor de hemel (geloof) en voor de aarde (doop). Vg 1 Pet 3 vers 20 en 21
De discussie gaat vooral over de waarde van de traditie. Op de geloofsdoop zelf is niets af te dingen. Die is volkomen bijbels. De kinderdoop wordt niet expliciet genoemd in de bijbel. En om die reden is het volgens de tegenstander dan ook niet bijbels. Traditie is niet "dat hebben we altijd zo gedaan". Traditie is een eeuwenoude diepe overtuiging dat de bijbel ruimte biedt om zaken te mogen geloven die niet expliciet in de bijbel staan genoemd. Staan in het geloof van onze voorouders. Dat is ook heel veel waard, wat mij betreft.
Waarom heeft de Reformatie, met haar nadruk op het Sola Scriptura, geen afscheid genomen van de zuigelingendoop? Deze is immers nergens in de Bijbel te vinden. Dat is theologisch gezien vreemd. Het had m.i, dan ook een politieke reden. In de vijfde eeuw, die Martijn noemt tbv zijn overtuiging,
was het christendom officieel staatsgodsdienst; de staat kon het doopregister als bevolkingsregister gebruiken. Net zoals dat een statelijk belang was ten tijde van de Nederlandse Reformatie.
Kort na mijn om-kering in 1977, liet ik me -samen met mijn ouders- overdopen. Ik was nog een kind in het geloof (1 Kor. 13:11). Later werd ik weggeleid van het evangelische gedachtengoed naar de gereformeerde kerk. Toen leerde ik wat een rijkdom de kinderdoop was, het teken en zegel van het Verbond in Christus. Ik betreurde diep mijn overdoop. Maar nogmaals: ik was een kind. De kinderdoop wordt vaak zo snel aan de kant gezet als onbijbels. "Die kindertjes konden immers niet kiezen". Mocht Isaak in Genesis 21:4 dat dan wel? Ik zeg maar.
Laatst waren twee schilders bezig mijn huis te schilderen.
De éne doopte zijn kwast IN de verf en de andere doopte zijn kwast MET verf, dit laatste meer specifiek: hij besprenkelde zijn kwast steeds met enkele druppels verf.
En beiden zeiden ze over zichzelf dat ze volgens de regels werkten ...!
Heel veel discussie over dit onderwerp kan achterwege blijven als we begrijpen dat de doop waartoe de Bijbel oproept, allereerst een geestelijk proces is i.p.v. een waterritueel. 1 Petr. 3 : 21 zegt dat de reddende doop niet een "afleggen van lichamelijke onreinheid" is, maar een "bede van een goed geweten tot God". Anders zou onze redding mede afhangen van een menselijk werk naast genade. En zou Hand. 15 zeker zijn aangevuld met een gebod tot fysieke doop van tot geloof gekomen heidenen. Het vinden van nieuw leven in Christus IS de doop in Hem