Zijn moeder wilde niet dat Samuël ook bij zijn vader zou wonen. Zelf wilde hij dat wel. “Voor mijn gevoel moest ik kiezen tussen mijn ouders. Maar ik wilde de ene week bij mijn moeder zijn en de andere week bij mijn vader.” Uiteindelijk kwam de kinderrechter eraan te pas om uitsluitsel te geven. Uitkomst: Acht van de veertien dagen zou Samuël naar zijn moeder gaan. De overige zes dagen verblijft hij bij zijn vader.

Na de scheiding kwam hij in een zwart gat terecht. “Van beide ouders kon ik als puber niet de liefde krijgen die ik op dat moment nodig had. Dat was heel pijnlijk!” Om die leegte op te vullen, ging Samuël op andere manieren op zoek naar liefde. “Ik ben verslaafd geraakt aan pornografie en raakte depressief. Het ging zelfs zover dat ik zelfmoordneigingen kreeg en mijzelf sneed.”

Samuëls schoolprestaties gingen achteruit. “Op momenten dat het écht slecht met mij ging, bleef ik thuis. Met een vertrouwenspersoon op school sprak ik hierover. Op een gegeven moment gaf ik toe dat ik levensmoe was en mezelf sneed. Dat vond ik een hele moeilijke stap. Ik schaamde mezelf voor mijn ellende. Het laatste wat ik wilde, is zielig gevonden worden. Op school had ik met mijn vrienden en klasgenoten plezier en daardoor kon ik even alle ellende van thuis vergeten. Dat wilde ik niet kwijtraken en zette daarom een masker op, zodat niemand zag wat er werkelijk in mij omging.”

De ommekeer
Samuëls moeder bracht haar vakantie regelmatig door bij de zomerweek van Vrij Zijn, een christelijke conferentie. “Inmiddels was ik alweer een jaar depressief en besloot mijn moeder om met mij naar Vrij Zijn te gaan. Ik had er totaal geen zin in. Mijn vertrouwen in God was ik helemaal kwijt. Ik was boos en begreep God niet.”

Met die houding ging hij naar de aanbiddingsdiensten en preken van Vrij Zijn. “Totdat de Heilige Geest mij aanraakte. Ik ervoer tijdens één van de diensten de bijzondere onvoorwaardelijke liefde van God de Vader, wat ik in die periode zo ontzettend miste. Als verdrietige jongen zat ik door de scheiding met mezelf in de knoop, een soort van onzekerheid die ik niet met leeftijdsgenoten uit mijn omgeving kon delen omdat zij zich niet in mijn situatie konden inleven. Na de aanraking kreeg ik weer hoop en zin in het leven en vertrouwen in God, ik werd diep van binnen weer een vrolijke kerel, ik werd vervuld met de vreugde en vrede zoals die omschreven staat in Filippenzen 4:4-7. Na diezelfde dienst liet ik voor mij bidden. Tijdens dat gebed werd ik bevrijd van mijn pornoverslaving en depressiviteit. Daarmee zeg ik niet dat ik er nooit meer mee heb geworsteld. Ik durf eerlijk te zeggen dat ik een paar keer ben teruggevallen. Maar ik besef heel goed dat Jezus de duisternis heeft overwonnen. Ik vond op Vrij Zijn mijn ware identiteit, namelijk in Jezus Christus.” Drie maanden later liet Samuël zich dopen. “Heel bijzonder!”

God gebruikt pijn en verdriet
Samuël is ervan overtuigd dat de duistere periode in zijn leven door God is gebruikt om een volgeling van Jezus te worden. “Ik vraag me af of ik zo stevig in mijn geloofsschoenen zou hebben gestaan als dit alles niet was gebeurd. Begrijp me niet verkeerd, ik geloof niet dat de scheiding van mijn ouders onderdeel was van Gods plan. Dat kan nooit Zijn wil zijn geweest. Maar ik geloof wel dat hij lijden ten goede kan gebruiken. Uit ervaring weet ik hoe het leven pijn kan doen. Daarom wil ik graag klaar staan voor anderen.

Samuël (midden) met zijn twee beste vrienden

Een broer van één van mijn beste vrienden is verongelukt. Ik kan mij niet volledig in zijn situatie verplaatsen, maar voor een groot deel kan ik mij zijn verdriet wel voorstellen. Onze gezinnen zijn niet meer compleet. Daarin kunnen we elkaar vinden en dan ook steunen.”

Geconfronteerd met het verleden
Door allerlei gebeurtenissen komt het verdriet van de scheiding bij Samuël weer opnieuw naar boven. Momenteel studeert Samuël leraar Godsdienst/Levensbeschouwing aan de CHE. “Als het goed is, vindt volgend jaar mijn propedeuse-uitreiking plaats. Nodig ik daarvoor mijn beide ouders en stiefmoeder uit? In oktober word ik 21. Laat ik mijn ouders op dezelfde dag komen in verband met mijn 21-diner? Over dat soort keuzes denk ik na. Ik vind het lastig om daarin een verstandige beslissing te maken, vooral omdat ik mijn ouders dan na een aantal jaren weer voor het eerst samen in één ruimte zie en zij elkaar ook. En ja, zal dat wel goed gaan? Of roept het te veel emoties op en gaat het te veel spanning opleveren?

Ook vindt Samuël het lastig om voor te stellen dat hijzelf ooit de huwelijksbelofte uitspreekt. “Mijn opa en oma zijn gescheiden. Mijn oom en tante zijn uit elkaar gegaan. En het huwelijk van mijn ouders liep dus ook op de klippen. Onderhuids ben ik toch bang dat als ik in het huwelijksbootje stap, het ook bij mij mis gaat. Ik stel mijzelf hierin afhankelijk van God. Ik geloof dat de Heilige Geest degene is die verbindt en de angst elke keer weer wegneemt zolang ik mijn focus op Jezus bewaar. Als ik ooit in mijn trouwpak voor het altaar sta, zal ik veel moeite hebben met het uitspreken van de woorden ‘tot de dood ons scheidt’. Bovendien spreek ik de huwelijksbelofte ook uit naar God. Een enorme verantwoordelijkheid! Aan de andere kant kijk ik er ook naar uit, dat ik een vrouw mag leren kennen waar ik tegen kan en wil zeggen ‘tot de dood ons scheidt’, want hoe gaaf is dat!”

Samuël heeft nog een boodschap voor iedereen die met echtscheiding te maken heeft. “Ontwijk het onderwerp niet bij iemand die in scheiding ligt of tot op de dag van vandaag met de gevolgen worstelt. Vul niet in voor die ander hoe hij of zij zich erover voelt en erover denkt en wat voor gevolgen dat voor diegene heeft. Als iemand er niet over wil praten, zal die persoon dat echt wel aangeven. En nog belangrijker: oordeel niet! Maar geef juist liefde aan de kinderen van gescheiden ouders en de gescheiden personen zelf, breng tijd met ze door, want dat is wat ze nodig hebben. Liefde die zichtbaar wordt in het geven van oprechte aandacht!

In mijn leven zijn er gelukkig mensen geweest die veel tijd en energie in mij hebben geïnvesteerd. Daar ben ik heel dankbaar voor! Toen ik nog lid was van de kerk waar mijn ouders naartoe gingen, was ik altijd welkom bij één gezin. Ik kon met ze lachen en met ze huilen. Als ze een dag erop uit trokken om iets leuks te doen, namen ze mij regelmatig mee. De liefde en aandacht die ik op dat moment zo nodig had, heb ik daar gekregen.”

Samuël geniet volop van het leven. Ook in de moeilijkere periodes. “God is goed. Iedereen zal door dalen van diepe duisternis gaan, de vraag is alleen hoe je met deze dalen omgaat. De kunst is om Gods wil, plan, keuze en weg boven onze eigen verlangens te zetten, Hij weet immers wat het beste voor ons is en daarop moeten we onze hoop stellen. Ik dank God tegenwoordig voor alles dat Hij op mijn pad brengt. Ik ben dankbaar dat God me in de moeilijkere periodes van het leven wijze lessen leert. In de zwakte vinden we immers onze sterkte.

Ik ben blij dat ik nu kan zeggen dat ik met beide ouders een uiterst goede band heb, het vertrouwen is weer gegroeid en ik ontvang weer de nodige liefde van ze. Zou ik, als ik het kon, het verleden willen veranderen? Nee! Ik durf mijn trots te uiten over mijn gebroken gezin, trots op hoe een ieder het dal uit is geklommen en nu in het leven staat. Ik zou er geen ander compleet gezin voor in de plaats willen.” Samuël sluit af met zijn levensspreuk: ‘In Jesus Christ we find Gods infinity and we lost our ephemerality’.

Christenen die meer diepgang willen kiezen voor CIP+

Je las net een gratis CIP+ artikel. Meld je aan en start je gratis maand.

Start je gratis maand