Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
De aandacht voor de rol van lhbt’ers in de kerk heeft de afgelopen tijd een grote vlucht genomen. Voor sommigen tot vervelens toe misschien, maar de tijd is rijp wat mij betreft. Te lang hebben veel lhbt’ers ervaren een gemarginaliseerd groepje mensen in de kerk te zijn. En niet zelden hebben zij in stilte een geloofsgemeenschap verlaten, omdat zij zich zodanig onveilig voelden dat geen andere oplossing mogelijk bleek. Anderen zijn hard aangepakt en genadeloos buitengesloten.
Dat tij lijkt te keren. Kerken nemen de positie van lhbt’ers steeds vaker serieus. Het gesprek wordt gevoerd en dat impliceert de bereidwilligheid in elkaars ogen te kijken. Steeds vaker ook wordt ingezien dat het ten diepste niet gaat om de vraag welke ruimte lhbt’ers in de kerk kunnen krijgen, maar om de vraag hoe we nu écht kerk willen zijn en hoe het evangelie van Jezus Christus in de dagelijkse praktijk vorm te geven. Natuurlijk stelt dat ons voor uitdagende vragen, vragen die goede doordenking behoeven.