Er is Hulp
bij onbedoelde zwangerschap en na abortus
Mail ons Bel ons

Hij belde: “Ik eis een abortus”

Ik was geen onbezonnen tiener of zwanger na een one night stand. Ik was 34 en we hadden ruim tweeënhalf jaar een relatie. Ruim drie jaar voor dit verhaal begon, wilde mijn man scheiden. Geen ruzie of drama en we hadden het mooiste wat er was: ons kind. Ons wonder na een jarenlange medische molen.

Na onze oudste hebben we vijf keer een miskraam doorstaan en daar lag ook het begin van het eind van ons huwelijk. Toen ik mijn nieuwe relatie kreeg, heb ik vanaf dag één heel duidelijk gemeld dat ik niet ging verhuizen buiten mijn woonplaats, omdat mijn kind te allen tijde naar vader moest kunnen. Dat begreep mijn nieuwe vriend volkomen en alles leek perfect. We spraken over een leven samen en over kinderen. Daar had ik wel een vast idee en volgorde voor in mijn hoofd, zoals samenwonen en misschien wel een huwelijk.

Tot het moment dat mijn schoonzus zwanger werd en me het hemd van mijn lijf vroeg over hoe ik me had gevoeld toen ik zwanger was van mijn oudste. Dus ik vertelde dat en dacht ineens... hé, maar zo voel ik me nu ook! Er was ruim een maand eerder iets mis gegaan. Het condoom was gescheurd, maar we waren wel gelijk naar de apotheek gegaan om de morningafter-pil te halen. De volgende morgen snel een test gehaald en... ja hoor, positief! Mijn eerste gevoel was een soort schaamte tegenover mijn ex-man. Jaren was dit iets wat we zo graag opnieuw hadden gewild en nu overkomt het je met een ander!

Drie weken lang blijft mijn vriend drammen.
Zijn eis voor een abortus verandert niet

Ontslagen
De telefoon ging en mijn vriend belde. Dus ik besloot om direct te vertellen dat ik zwanger was. “Ach meisje toch! Maak je niet druk lieverd, alles komt goed... ga niet lopen piekeren ik hou van je en ik bel je vanavond.” Nou hij was positiever dan ik, dus dat was mooi. ’s Avonds als hij weer belt, maak ik het mezelf gemakkelijk op de bank en neem op. “IK EIS EEN ABORTUS!” Wat? Ik knipper een paar keer met mijn ogen en hij herhaalt zijn eis. Ik kijk eens naar mijn telefoon en verbreek zonder een woord te zeggen de verbinding. Terwijl hij nog tien, vijftien, twintig keer mijn telefoon over laat gaan, zit ik op de bank en leg mijn hand op mijn buik. Ik zeg tegen mijn wondertje: “Wat er ook gebeurt liefje, als jij belooft te blijven zitten, beloof ik jou dat niemand aan je zal komen. Jij hebt mij gekozen om jouw mama te zijn, daarom kies ik voor jou.”

Drie weken lang, tig keer op een dag via telefoon, mail, Skype, msn en Facebook blijft mijn vriend drammen. Zijn eis voor een abortus verandert niet. Hij, die christelijke, nette jongen, dat is iets wat me nog het meeste pijn doet. Ik heb hem nog de vraag gesteld: “In de Bijbel staat dat je niet mag doden en jij wilt je eigen kindje vermoorden?” In dezelfde periode vraagt mijn werkgever wat er aan de hand is met mij. Ik zag er niet uit, huilde de hele dag en voelde me ziek. Ze vraagt of ik ziek ben en ik vertel. Ze schrikt en belt me diezelfde dag terug met de mededeling dat ik mijn sleutels moet inleveren en ik niet terug hoef te komen omdat ze niet zitten te wachten op een zwangere dame.

Van schrik onderneem ik direct actie naar de gemeente en vraag of ik recht heb op een uitkering. Maar daar krijg ik te horen: “U bent op papier nog getrouwd en u heeft ook een eigen woning op uw naam.” Dat klopt. Ik vertel dat we allang willen scheiden en dan zou de woning van mijn naam gaan. “Dan moet uw ex u zolang onderhouden en wij niet.” Ik naar mijn ex-man, die met zijn handen in het haar zit. Ik had afgezien van alimentatie en partneralimentatie, zodat hij in onze oude woning kon blijven wonen. Dat lukte steeds maar net, dus hij kon niet mij ook nog eens onderhouden. We hebben samen overlegd en besloten dat ik dan maar weer thuis moest komen wonen vanwege de financiële situatie.

Deze baby zal niet opgroeien zonder vader, want het zal mijn kind zijn

Mijn wondertje
Met kerst lag er, tegen de afspraak in, één cadeautje voor mij onder de boom. Samen met pantoffeltjes zat daar het meest lieve babypakje in dat ik ooit heb gezien. Weken later zei mijn man: “Ik heb straks twee kinderen van wie ik zielsveel hou en ik heb genoeg om te delen. Deze baby zal niet opgroeien zonder vader, want het zal mijn kind zijn.” Zes weken te vroeg diende de kleine zich aan. Het werd een spoed keizersnede en van alles ging fout. Ik ziek en de baby kwam met levensgevaar ter wereld. Maar door acuut ingrijpen en reanimatie hoorde ik na lange tijd een zacht, maar wilskrachtig geluidje. Een wet lung-syndroom. Maar aan de beademing en in de couveuse deed de baby het goed! Zo sterk en zo de wil om te leven. Mijn wondertje.

Had ik alles van tevoren geweten, dan had ik dezelfde keuze gemaakt! Mijn man en ik zijn deze zomer elf jaar getrouwd. De nachtmerrie ligt achter ons en ons wonder noemt ons papa en mama. Ga vooral door met Er is Hulp! Het is zo belangrijk om vrouwen en meisjes uit hun noodsituatie te halen en ze te laten zien dat er hoop en toekomst is voor hen en hun kindje. Ook al gaat alles anders!

Jiska

Hartelijk dank voor het lezen van dit artikel!
Dank voor uw gebed en donatie!

Blijf op de hoogte!