Hoeveel aanvallers waren er?
"Ik heb ze niet gezien, maar sommige ooggetuigen zeggen dat het er vier waren, terwijl anderen zeiden dat er naast de vier ook nog een aantal onder ons in de kerk waren. Sommigen zeggen zes, in totaal, maar het werkelijke aantal is onbekend."

Waar was u toen de aanslag gebeurde?
"Ik was nog steeds op het heiligdom. Ik was klaar met de Mis en was wierook in de doofpot aan het doen, om me voor te bereiden op de processie buiten de kerk. Dat was toen ik een geluid hoorde. Ik dacht dat het een deur was die dichtsloeg, of dat er iemand gevallen was, of dat iemand een slang gezien had, want dat is wel vaker gebeurd.

Maar toen hoorde ik een tweede hard geluid, en ik zag parochianen in verschillende richtingen in de kerk rennen. Ik stond daar in shock, me afvragend wat er aan de hand was, toen iemand naar me toe rende, roepend: “Pastor, onbekende schutters!”"

Vreesde u voor uw leven?
"Op dat moment vreesde ik niet voor mijn leven, maar dacht ik na over hoe ik mijn parochianen kon redden. Sommigen verzamelden de moed om de toegangsdeur op slot te doen. Ik drong er bij de mensen op aan om via het heiligdom naar de sacristie te gaan. Sommige parochianen ontsnapten daarlangs. Ik bleef in de sacristie. Ik kon niet vluchten, want ik was omringd door kinderen, terwijl sommige volwassenen zich aan mij vastklampten, sommigen zelfs aan mijn kazuifel. Ik beschermde hen, zoals een kip haar kuikens beschermt.

Ik hoorde de stemmen van mijn parochianen: “Pastor, red ons alstublieft!” Ik bemoedigde hen en kalmeerde hen, en zei dat ze zich geen zorgen moesten maken, dat ik aan het bidden was, en dat God iets zou doen. Ik hoorde drie of vier explosies, de een na de ander. De hele aanval was goed gepland en duurde ongeveer 20-25 minuten."

Wat gebeurde er daarna?
"Eindelijk kregen wij bericht dat de aanvallers weg waren. Wij verlieten de sacristie en ik zag dat sommige parochianen dood waren en velen gewond waren. Ik was verontrust in mijn geest. Ik smeekte de mensen om onze gewonde broeders en zusters naar het ziekenhuis te rijden. Ik begon enkele gewonden naar het St. Louis ziekenhuis en het Federaal Medisch Centrum te brengen, met de hulp van parochianen die in staat waren om te rijden. Wij lieten de dode lichamen in de kerk achter, terwijl wij de gewonden probeerden te redden."

De staat Ondo is vreedzaam geweest, vooral in vergelijking met het noorden van Nigeria en de Middle Belt. Wel zijn er spanningen geweest tussen Fulani herders en christelijke boeren. Hoe verklaart u deze plotselinge uitbarsting van geweld?
"Wij hebben gehoord dat militante groepen mensen aan het mobiliseren zijn in het zuidwesten en andere delen van het land. Wij kunnen niet vaststellen tot welke stam, welk ras, of welke groep de aanvallers behoren. Zelfs toen de aanval aan de gang was, hebben sommigen hen gezien, maar zij konden hen niet identificeren, omdat zij niet spraken. Sommige van de aanvallers vermomden zich als gewone parochianen tijdens de Mis. Zij woonden met ons de Mis bij, totdat de aanval begon."

Hoe gaat u de gewonde en rouwende parochianen verzorgen?
"Wij zijn daar al mee begonnen, door hun pastorale zorg te geven, hen te bezoeken, met hen te bidden, het de ziekenzalving toe te dienen en hen aan te moedigen hoop te houden. Wij zijn verder gegaan met de zorg voor hun families en voor de nabestaanden. Het bisdom deed een beroep op andere parochies voor steun. Zowel regerings- als niet-gouvernementele organisaties, zoals het Rode Kruis, en andere groepen, zelfs moslimgroepen en imams, komen ons praktisch en financieel te hulp. Het Rode Kruis is het meest actief geweest, met een pleidooi voor bloeddonors en materiële steun."

Wat zijn de grootste noden op dit ogenblik?
"Wij hebben materiële en financiële steun nodig om voor de slachtoffers en de overlevenden te zorgen. Wij hebben ook onze eigen veiligheidsstrategie nodig. Het beveiligingspersoneel en de politie in de buurt zijn ons niet te hulp geschoten, ook al duurde de aanval 20 minuten en zijn er vier bommen geëxplodeerd. Wij hebben ons eigen veiligheidsapparaat nodig."

Zullen de mensen zich na een ervaring als deze veilig voelen om naar de kerk terug te keren?
"Bij sommige parochianen heeft de angst de kop opgestoken. Dit voor ogen houdend, zijn wij vastbesloten hen op de been te houden, hen te sterken te in het geloof en hen te troosten door dicht bij hen te blijven, niet alleen bij degenen die rechtstreeks getroffen waren. Het doel is persoonlijk contact met hen te leggen, hen te sterken en hen eraan te herinneren dat wanneer wij ons geloof in God belijden, dit betekent dat wij ons hele leven hebben opgegeven. Dit leven is slechts een doorgang naar de eeuwigheid – en de eeuwigheid moet ons aandachtspunt zijn."

Heeft de aanslag hun geloof versterkt of verzwakt?
"Uit mijn ontmoeting met parochianen heb ik geen verlies van geloof gezien, maar een versterking. Zij zijn bereid om standvastig te blijven. Ik blijf voor hen bidden, elke dag wordt er een Mis opgedragen voor de intenties van degenen die nog in het ziekenhuis liggen, om hun spoedig herstel te bevorderen. Er wordt ook een Mis opgedragen voor de zielen van hen die gestorven zijn, moge zij rusten in vrede. Tenslotte worden er Missen opgedragen voor de intenties van alle leden van de parochie, opdat zij standvastig mogen blijven in het geloof en levend in de hoop."