Het resultaat van Pinksteren: iedere christen is een icoon van God
Onlangs hoorde ik een preek van Martijn Rutgers, voorganger van een Mozaiek-gemeente. Hij was destijds een van de eerste herbergiers van de pelgrimsherberg in Spanje.
Het onderwerp sloot heel mooi aan bij het Paas-gegeven; in Christus gestorven en met Hem opgestaan als een nieuwe schepping. Teksten die daarover handelen, beschrijven dat de ware gelovigen beelddrager (=icoon) van God zijn, zo stelde Martijn.
Dat kan natuurlijk niet letterlijk bedoeld zijn. God is Geest en zal waarschijnlijk bij voorkeur geen lichaam hebben zoals het onze. Maar toch… God kan Zich wel in een fysiek persoon manifesteren, zoals Hij ook door Jezus deed; “wie Mij gezien heeft, heeft de Vader gezien…”. Dat heeft alles met Goddelijke kenmerken te maken, die we als het ware kunnen afgeven; liefde, vrede, blijdschap, verdraagzaamheid, vergevingsgezindheid, geestelijke kracht, etc.
Het leven van Jezus op aarde laat zien, dat het een geweldige impact heeft als je een icoon van God bent. Maar ondanks het feit dat Zijn discipelen dagelijks met Hem optrokken, de beste training kregen en zelfs bekleed werden met autoriteit over duistere machten, bleven het mensen die behoorlijk op zichzelf gericht waren. Ze waren zelfs na jaren met Jezus nog steeds uit op de hoogste positie en de beste plaats aan de feestdis... of bereid tot verraad voor een beetje zilver…
Het zal hopelijk duidelijk zijn dat een cum laude theologiestudie of een praktische discipelschapstraining van Jezus Zelf, of een strak wereld-mijdend leven als een kluizenaar dat niet kunnen bewerken. Zelfs het volmaakte verzoenoffer van Jezus maakte nog geen God-iconen van de discipelen.
Dood en opstanding van Jezus hebben in de geestelijke dimensie zeker het effect, dat iedereen die het offer van Jezus aanvaardt, bevrijd is van zijn oude ego-natuur. De gelovige is als een kruik, waarvan bij bekering en doop de bedorven inhoud verwijderd is. Die kruik is als het ware met het bloed van Jezus gereinigd. De lege kruik moet echter wel met goed spul gevuld worden. Pasen en Pinksteren zijn dan ook onlosmakelijk met elkaar verbonden. Pinksteren is de implementatie van Pasen. Laat je Pinksteren weg dan is er een schone lege kruik met de eigenschap om het even welke opvulling aan te trekken…
Pasen is 100 procent het werk van Jezus. Daar kan de mens niets aan bewerken of toevoegen. De discipelen konden zelfs geen uurtje met Jezus waken en ze kozen allemaal het hazenpad, toen het gevaarlijk werd.
Met Pinksteren ligt het anders. De Heilige Geest anticipeert op geloof, dat zich uit in diep verlangen naar intieme verbinding met de Allerhoogste. De discipelen waren tien dagen biddend en vastend bij elkaar, intens verlangend om gevuld te worden met de Geest van God. Ze hadden als discipelen vooral in de praktijk geleerd, dat ze zonder die vervulling helemaal niets voorstelden.
Ik geloof, dat ze daar op die zolder als afhankelijke en kwetsbare kinderen hun harten helemaal voor God en voor elkaar openden en tot volkomen overgave kwamen. De Heer vervulde boven verwachting. Vanaf dat moment waren de discipelen levende iconen van God, net als Jezus. Het super krachtige resultaat bleek die heerlijke Pinkstermorgen en de eerste eeuwen daarna.
Een gemeenschap van gelovigen is feitelijk een verzameling van God-iconen in een rijke diversiteit. Dat zijn ze niet om elkaar te testen, te bekritiseren of te bewonderen, maar ze zijn door God gegeven aan de mensen, die Jezus nog niet kennen en er onbewust naar verlangen tegen een levend God-icoon aan te lopen.
Dit artikel is afkomstig uit de nieuwsbrief van Oasis Trails. In een Spaans dorpje, aan het pelgrimspad naar Santiago de Compostela, runt de Oasis Trails gemeenschap een kleine herberg. Het is een gemeenschap van gelovigen, die de gasten zowel praktisch als geestelijk met Jezus, het Levende Woord, in contact wil brengen. Heel praktisch en betrokken, op een manier die bij de gasten past. Lees hier meer over de Oasis Trails.
Praatmee