God leidt Zijn volk, dwars door de dood heen
Mozes kreeg bij de uittocht uit Egypte een opdracht van God. Hij moest zijn staf boven de zee geheven houden, waardoor het water ging splijten. Zo konden de Israëlieten dwars door de zee gaan, over droog land.
Wie zou bij zo’n bevel niet in de lach schieten?
Een pad door de zee. God had dat nog niet eerder gedaan. Mozes had wel veel wonderen en tekenen gezien, maar dit niet. Het gebeurde wél. Er kwam een pad. Dwars door de zee.
Met Pasen stond Jezus op uit de dood. Een paar dagen daarvoor had Hij Pesach gevierd. Op die avond wordt traditiegetrouw het verhaal van de uittocht verteld. Het verhaal over de verlossing uit de macht van de Farao en over dat wonderlijke pad door de zee.
Drie dagen later stond Jezus op uit het graf. Opnieuw bevestigde God wat Hij Zijn volk destijds in Egypte had laten zien: God leidt Zijn volk. Dwars door de dood heen.
In de Bijbel lezen we over een dichter die Asaf heette. Die man had het buitengewoon moeilijk. Het stormde in zijn leven. Golven van kwaad en pijn sloegen over hem heen. Hij lag er wakker van. Begrijpelijk en herkenbaar. Maar wat deed hij op een nacht? Hij dacht terug aan die uittocht. Hoe het water als het ware beefde voor God. Net zoals toen bij de schepping. Ook toen al scheidde God de wateren.
‘Door de zee liep uw weg, door wijde wateren Uw pad,’ dichtte Asaf. Zo klampt de dichter zich vast aan wat God vroeger deed.
Laten wij het voorbeeld van Asaf volgen: in de moeilijkste omstandigheden denken aan wat God deed. In Egypte. Maar vooral met Pasen. Paulus heeft ooit gezegd: ‘Gedenk dat Jezus Christus uit de dood is opgewekt.’
Gedenken betekent in de Bijbel meer dan herinneren. Als je iets gedenkt, probeer je dat een levende realiteit te laten worden in je leven. Je stelt je voor ogen dat God ook nu kan doen wat Hij vroeger deed: een pad door de zee maken, dwars door de dood heen.
Ooit werd ik geconfronteerd met de dood van een jonge vrouw, een moeder van vier kinderen. In grote wanhoop maakte zij een eind aan haar leven. Ik vond in haar slaapkamer haar Bijbeltje. Het lag open bij Psalm 77…
Als je gedenkt dat dat pad er is, kijk je met andere ogen naar het leven, naar ziekte en tegenslag. Maar vooral ook naar de dood.
‘Door de zee liep uw weg, door de wijde wateren uw pad, maar uw voetsporen bleven onzichtbaar. U leidde uw volk als een kudde door de hand van Mozes en Aäron’ - Psalm 77:20,21.
Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.
Praatmee