Groene diaken Karin Faber: "Zorg voor de schepping hoort bij de kerk"
Toen Karin Faber diaken werd, dacht ze: dan wil ik ook een groene diaken zijn. Want de zorg voor de schepping hoort bij de kerk. Niet dat ze nou zoveel daarover in de Bijbel tegenkwam, integendeel: “Ik vind dat het in de Bijbel nogal veel gaat over de mens.”
Als ik aankom bij haar grote moestuin aan de rand van het Zeeuwse dorp Kapelle, leunt ze al gezellig over het hekje om me welkom te heten. Dan betreed ik een paradijs van bloemborders, groentebedden en fruitbomen. Karin wijst aan: prei, artisjok, komkommer, sla, frambozen, bessen... Nu ze net diaken-af is, heeft ze weer meer tijd om haar lapje grond te bewerken.
Wensen
Karin is een natuurmens. Ze merkt dat de zorg voor de schepping helemaal bij haar hoort: “Ik zie steeds meer hoe alles met elkaar verbonden is. Mensen laten het behoorlijk afweten. Door onwetendheid, maar ook doordat mensen geneigd zijn hun eigen wensen voor te laten gaan en dat vind ik jammer. Ik zie niet dat mensen echt iets voor de natuur willen laten. Die vliegvakantie moet en zal doorgaan. Maar ik geef toe dat ik makkelijk praten heb, ik hou helemaal niet van vliegen en ik vind het gewoon leuk om in de moestuin bezig te zijn en mijn huishouden te vergroenen. Ik heb daar lol in, dus gaat het vanzelf.”
Groene diaken
Door de christelijke school van haar kinderen is Karin bij de kerk gekomen. In de protestantse gemeente Kapelle-Biezelinge-Eversdijk werd ze diaken. Ze is niet expliciet als groene diaken aangesteld, maar nam zich wel voor dat te worden: “Ik wil een groene diaken zijn, want dat vind ik belangrijk. De zorg voor de schepping is wat mij betreft ook een taak van de kerk, dat hoort erbij. En eigenlijk niet omdat dat in de Bijbel staat. Ik vind dat het in de Bijbel nogal veel gaat over de mens en dan denk ik: ja, en de rest? De mens blaast al veel te hoog van de toren, terwijl we onderdeel van de schepping zijn. De levens van planten, bomen, dieren en mensen zijn vervlochten. Een goed evenwicht is in ieders belang.”
Trend
Inmiddels is Karins gemeente officieel groene kerk geworden. Er draaien twee Micha-groepen en er is bij behoorlijk wat mensen enthousiasme ontstaan. “Maar”, vraagt Karin zich af: “Hoe diep gaat dat groene gevoel? Voelen we ons echt verantwoordelijk voor de schepping of is het een tijdelijke en oppervlakkige trend? De mensenwereld en de wereld van de natuur zijn steeds verder uit elkaar komen te liggen. Dat is niet bewust gegaan, maar is de behoefte er ook echt om die verbinding weer aan te gaan? Vinden we niet te vaak dat het ons leven niet mag raken? Nu lukt het mij ook niet om zo te leven dat ik geen schade toebreng aan de natuur, maar we kunnen wel veel meer doen dan we nu doen. Eerlijk gezegd denk ik wel eens: de aarde zou weleens een grote zucht van opluchting kunnen slaken als wij er niet meer zijn.”
Geduld
Het is een taak van de kerk om de zorg voor de schepping te verbinden met het geloof, vindt Karin. En dan niet om God de boel maar te laten opknappen, dat is veel te gemakkelijk: “Ik hoor in gebeden of liederen soms: ‘Heer doe dit’ of ‘Geef dat’ en dan denk ik: Kom op zeg, zijn wij niet zelf verantwoordelijk voor onze daden en moeten wij niet in actie komen? Ik zeg liever tegen God: ‘Sorry, dat we de boel hier zo verstieren’ en ik voel vooral dankbaarheid en verwondering over wat Hij gemaakt heeft. Het is maar goed dat God meer geduld heeft dan ik. Hij zal er altijd zijn.”
Bovenstaand artikel verscheen eerder op de site van de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) en is met toestemming overgenomen door CIP.nl.
Praatmee