Vrouwelijke ouderling deelt haar worsteling: 'Ik betreur het besluit van de CGK-synode'
'Door deze radicale keuze kun je God in Zijn roeping van mensen in de weg staan, geloof ik', stelt Esther de Hek, jeugdouderling en schrijfster naar aanleiding van het besluit van de generale synode van de Christelijke Gereformeerde Kerken (CGK) om geen vrouwelijke ambtsdragers toe te staan binnen het kerkverband. 'Ik betreur dit besluit van de synode van de kerk waar ik 46 jaar lid van was', schrijft De Hek op haar Twitter-pagina.
'In 2018 gingen we als gezin over van CGK naar Nederlands Gereformeerde Kerken (NGK). Met liefde lieten we de CGK achter ons. Maar we konden niet meer volop meedoen in een kerkgenootschap (incl. gemeente) dat geleid wordt vanuit vooral vrees voor verandering in plaats van oog voor vrijheid, ruimte en ontwikkeling. Dat laatste (oog voor ruimte en vrijheid) wordt helaas te vaak gelinkt aan slechts willen gaan voor vernieuwing, waarop nogal eens de (onuitgesproken) verdachtmaking rust dat het alleen draait om de (‘moderne’) persoonlijke voorkeur van degenen die vragen om ruimte en vrijheid.
Voorstanders van vrouwelijke ambtsdragers worden in het gros van behoudende CGK’s niet gehoord. Dan gaat het om meer dan alleen ‘Pand-gemeenten’ (behoudende CGK-gemeenten die behoren tot de stroming Bewaar het Pand, red.). Ook in onze voormalige gemeente was het simpelweg geen gespreksissue. Het was zelfs twee bruggen te ver om dat op de agenda te krijgen.
Daar legde ik mij als vrouw bij neer, vooral om onrust te vermijden, geloof ik. Dat mijn echtgenoot op z’n 27ste in de kerkenraad kwam en ruim 13 jaar ambtsdrager was, was voor mij als zijn (best autonome) echtgenote een feit. Ik steunde hem daar ook in.
Maar nu wil ik toe naar cruciale vraag: kunnen onderbouwingen van standpunten ooit op tegen de onweerstaanbare stem van God als hij mensen roept in Zijn wijngaard? Nee, geloof ik. En toch heeft de generale synode van de CGK met dit besluit die mogelijke roeping van vrouwen monddood gemaakt, vrees ik.
Na ons overgaan naar de NGK kwam op de duur bij míj de vraag te liggen of ik wilde nadenken ouderling te worden. Ik ervaarde dat als best ‘onthutsend’, komend uit een lange traditie waar opa’s, (schoon)vaders, broers en echtgenoot ambtsdragers waren maar níet ik, als vrouw. Het was dus niet zo dat ik dacht: eindelijk, nu is het mijn beurt! Integendeel, ik voelde grote schroom en verdiepte me flink in de diversiteit aan standpunten over vrouw en ambt, eigenlijk alle die ook op generale synode langskwamen. Maar, daarmee kwam ik niet tot een echt antwoord.
De schrijvers van beide rapporten (het meerderheids- en minderheidsrapport, red.) zullen niet komen tot compromis, zag ook de generale synode in. Juist daarom is het meningoverstijgend om focus te leggen op God die roept. Geef Gods soevereiniteit daarin ruimte en laat niet onze eigen beperkte kijk op Zijn Woord allesdoorslaggevend zijn.
In juni 2021 werd ik bevestigd als ouderling in Rijnwaarde (een NGK-gemeente in Leidsche Rijn, Utrecht, red.). Dat gebeurde niet nadat ik overtuigd was van één bepaald standpunt over vrouw en ambt. Dat was wél omdat God mij heel persoonlijk riep. Een bevindelijk moment in het leven van een vrouw uit een bevindelijke traditie… Mijn route tot het ouderlingschap is er slechts één en wil ik niet tot norm verheffen. Wel zie ik in onze huidige kerkelijke omgeving hoe zegenrijk en waardevol de dienst van vrouwelijke ambtsdragers is. Ik had dit de CGK, die een speciale plek in m’n hart heeft, ook zo gegund.'
Praatmee