Het geheim van de tuimelaar vond ik in Psalm 62
Ik had voor de preek over Psalm 62 die hield voor de kinderen deze tuimelaar meegenomen. Ooit had ik er twee: een mannetje en een vrouwtje. U weet vast wel wat het bijzondere van een tuimelaar is: ook al duw je hem naar beneden, hij richt zich altijd weer op.
Ik kreeg die tuimelaar van onze dochter Tineke. Omdat Peter kortgeleden overleden was, heeft zij gepreekt in de dienst die we samen hebben gehouden toen we 50 jaar getrouwd waren. Zij had toen dat voorbeeld bedacht als beeld van ons leven: Er gingen en gaan nog vaak stormen over ons heen, er wordt aan alle kanten geduwd, maar we richten ons toch weer op.
De grote vraag is: hoe gaat dat?
De poppetjes kennen een geheim.
En dat geheim vond ik in Psalm 62. Daar lees je van zo’n tuimelaar. Koning David begint heel stellig. Hij staat bij wijze van spreken boven op de preekstoel en zegt: Mijn ziel is stil tot God. Maar later is hij die zekerheid kwijt. Want dan zegt hij: mijn ziel, keer u toch stil tot God.
Wat je op het ene moment hebt, kun je soms ineens weer kwijt zijn.
Wat was het geheim van deze tuimelaar?
Hij richtte zijn ziel tot (!) God.
Hij werd juist actief toen hij alles kwijt was.
Hij richtte zich op door aan God te denken wie Hij is, wat Hij gedaan heeft en nog altijd kan doen.
Je kunt onder tegenslagen, groot verdriet stil zijn, laat ik dat noemen ‘stil zijn onder God’. Zoals Aäron dat was, die zijn beide zonen op een dag verloor. Hij was stil, zo staat er. Je kunt ook stil zijn onder wat gebeurd is, ook onder wat God gedaan heeft of laat gebeuren. Maar David kwam juist in actie. Hij riep zichzelf op om zich te richten tot (!) God.
In actie komen, je oprichten, denken aan, bidden tot God.
Denken aan Gods karakter, hardop op zeggen wie Hij is.
David deed dat en zei tegen zichzelf: “Hij alleen is mijn rots en mijn redding,
mijn burcht, ik zal niet wankelen.”
Nee, je staat als tuimelaar niet in een keer recht op.
In de Psalm zegt David tot 6 keer toe: waarlijk (mijn ziel).
Het is een hele strijd.
In die dankdienst van toen is mijn tuimelaar tot rust gekomen.
Maar er zijn door de jaren heen weer veel schokkende momenten geweest.
Mijn tuimelaar gaat soms heftig heen en weer...
Maar TOCH.
Ps.
Ik heb op internet christenen in Oekraïne dat zien doen:
Stil zijn tot (!) God.
Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.
Praatmee