Tijdens onze jaren in het grotendeels islamitische Egypte ging het feest gek genoeg veel meer leven. In de dagelijkse wereld van Caïro was kerst veelal afwezig. Geen versiering, geen lampjes, geen kerstliederen of kersthits. Op straat kon je zo vergeten dat het Kerst was.

Maar in de kerk, in de gezinnen en families was de kerstperiode juist helemaal gericht op het ‘God met ons’.
Daar ging kerst des te meer spreken.
Daar brandde het vuur.
Daar klonk het hoopvolle verhaal dat God ís gekomen. In deze wereld, in dit chaotische land, deze straat waar het vaak een vieze puinhoop is. In gezinnen waar verdriet is. In families en vriendengroepen waar somberheid doorbreekt. Het Licht in de wereld schijnt krachtig juist als het donker is. Hij is bij ons.

De theoloog Samuel Wells schreef over het belangrijkste woord in de Bijbel. Dat is niet ‘voor’, maar ‘bij’.

Vaak denken we aan wat Jezus vóór ons doet. Hij kwam vóór ons naar deze werkelijkheid, Hij stierf vóór ons aan het kruis en overwon de dood met Pasen. En inderdaad: alle reden tot een hartgrondig Halleluja.

En toch, Zijn liefde is nog groter! Want in die komst naar de aarde schuilt het verlangen van God om bíj ons te zijn. Hij wil in ons midden wonen. Echt mét ons zijn. Werkelijk bij u, bij jou zijn waar je ook bent en wie je ook bent. Hoe chaotisch je leven ook is en hoe ellendig je je ook voelt nu.

Jezus wordt ook wel Immanuel genoemd. God met ons of God bij ons. Die kleine baby in de stal was er echt bij. Hij is er nu vandaag echt bij.

Dat raakte me toen in Egypte en raakt me nu opnieuw in deze sombere dagen van de coronacrisis. Hoe de situatie ook is: Hij is erbij. Dat is wat God ieder jaar weer met Kerst belooft.

Maar het daagt me ook uit. God laat in Jezus zien hoe belangrijk het is om mensen nabij te zijn. Om niet alleen te denken wat je vóór een ander kunt doen, maar hoe je werkelijk bíj een ander kunt zijn. Hoe je contact kunt maken, naast iemand kunt gaan zitten. Iemand even in de ogen kan kijken. Kan luisteren, troosten.

Dat is lastig zat. Ik ben soms gewoon een huismus. In de drukte van het Haagse leven vind ik de eigen bubbel van mijn gezin gewoon heel erg fijn. Bovendien: bij een ander zijn is ook lastig door corona. Want afspreken is nu een stuk moeilijker.

Toch, een klein gebaar van nabijheid, kan zo veel doen. Een wandeling met een vriend die erdoor zit. Een ontmoeting met een buurtgenoot die eenzaam is. Een gesprek aan de drempel. Een telefoontje. Een warm appje. Van mens tot mens contact hebben. Omzien naar elkaar. Er even bíj zijn.

We hebben als land weer een periode van lockdown. We worstelen wereldwijd met een virus dat ons parten blijft spelen en wie weet nog voor hoe lang. In straten, huizen en families is er verdriet en zorg. Er zijn geen makkelijke antwoorden en de somberheid is soms groot.

Telkens weer mogen we ons dan optrekken aan mensen die ons nabij zijn. Een goed gesprek en echte aandacht.

Telkens weer mogen we een naaste voor een ander zijn. Werkelijk mét iemand zijn door een warm gebaar, een goed woord of gewoon door erbij te zijn.

Telkens weer mogen we hoop vinden bij God die in mooie en moeilijke dagen zegt: Ik heet Immanuel en Ik ben erbij.

Het wordt kerst. Halleluja!

Deze blog van Gert-Jan Segers verscheen eerder op de website van de ChristenUnie.