Als Seymour anderhalf jaar oud is wordt bij hem hersenvliesontsteking geconstateerd. Seymour vertelt: “De Heer heeft mij duidelijk laten zien dat een bepaalde paniek en de angsten die ik had zijn voortgekomen uit mijn jeugdjaren. Ik kreeg allemaal infusen in mij en trok die er dan uit. Als iemand mij vroeger vastpakte werd ik ook heel angstig.”

Kippenvel
Op zijn derde wordt er ook nog eens leukemie bij Seymour vastgesteld. “Ik werd dan weggebracht naar een ziekenhuiskamer om een plaatselijke verdoving te krijgen, een beenmergpunctie. Die angst, pijn en verdriet die je daar als klein kind meemaakt, terwijl je afgezonderd bent van de wereld, daar krijg ik nu nog steeds rillingen en kippenvel van.”

De behandeling van zijn leukemie duurt uiteindelijk zes jaar en Seymour krijgt veel te verduren in die tijd. Als hij vervolgens genezen verklaard wordt verandert hij naar eigen zeggen zelf in een kankergezwel. Seymour: “Ik werd er niet gezelliger op voor de mensen om mij heen. Ik ging op mijn elfde al blowen, roken en drinken. Elke dag was ik onder invloed. Het was een spanning die ik opzocht. Het randje van de dood. Ik heb vervolgens van psychiaters vele labels opgeplakt gekregen maar ik heb ze niet geaccepteerd. Ik heb altijd willen leren omgaan met mezelf.”

Extreem
Er zit veel onverwerkt leed bij de jonge Seymour, als zijn ouders op een gegeven moment scheiden wordt hij daar niet stabieler van. “Ik kwam er niet uit. Ik wilde niet praten. De verdoving en drugs waren lekker maar ze zijn niet goed voor je. De dansscene is een bizarre wereld. De hardcorefeesten zijn de speeltuin van satan, het is één grote duisternis. Extreem gedrag wordt er verheerlijkt. Mijn gedrag werd ook steeds extremer.”

In de gevangenis slaat Seymour op een goed moment de Bijbel open. “Ik ging dan even uit mijn cel om de Bijbel te lezen. Daar ontstond een eerste klik met het Woord van God. Het was nog niet gelijk mijn bekering maar daar begon het wel. Een jaar later moest ik weer drie maanden zitten, toen ben ik de moeder van mijn oudste dochter tegengekomen en met haar ben ik samen naar de kerk gegaan. Ik stond daar in die kerk en werd overladen met een warmte en er kwam allemaal onverwerkt leed uit. Zo zijn er na die tijd nog veel van die momenten geweest. Dat was het begin van mijn christen zijn. Ik leefde eerst nog wel met één voet in de goot en één voet in Gods koninkrijk.”

Nadat Seymour weer een keer dronken is geworden neemt hij per ongeluk een overdosis GHB. “Toen ik vervolgens wakker werd in het ziekenhuis begon het langzaam weer te dagen. De arts vroeg of ik gebruikt had maar uit schaamte zei ik nee. Mijn ouders en broertje waren eigenlijk al aan mijn bed geweest om afscheid te nemen. Dat raakt mij nu nog. Dat je de mensen die zo van je houden zoveel pijn doet.”

Na allerlei opnames in klinieken krijgt hij vervolgens allerlei labels van stoornissen opgeplakt. Maar door te bidden en vasten en zich te richten op Jezus vindt Seymour steeds meer genezing. “Ik heb nog drie keer gebruikt en daarna nooit meer. Het hoeft niet meer. Ik ben niet meer afhankelijk van middelen. Het betekent dat ik nu elke dag investeer in mijn nieuwe leven, in geloof in Christus.”