Opperrabbijn Jacobs over orgaandonatie: het verschil tussen een koe en een mens
Schoenmaker houd je bij je leest en dus, gezien ik geen medicus ben, bemoei ik me niet met medische techniek. Maar als iemand overleden is, moet ik er zijn voor de begrafenis en voor mentale steun aan de nabestaanden. En als er iets zich afspeelt tussen leven en dood, het stervensproces, dan lijkt mij dat zowel de arts als de rabbijn in gezamenlijkheid mogen opereren, uiteraard in de figuurlijke zin van het woord.
Waar doel ik op? Orgaandonaties. Niet orgaandonaties van een gezond mens die een nier afstaat aan een medemens en daarmee een leven redt. Ook spreek ik niet over het afstaan van organen na het definitieve overlijden, of dat wel/niet moet of mag. Neen, ik zit in m’n maag met een donor die wettelijk dood is verklaard, maar kunstmatig in leven wordt gehouden en nu wordt gebruikt als leverancier van organen. Hij is dus hersendood verklaard, maar is nog in de stervensfase.
Vroeger was een mens dood, levend of stervende. Van ons wordt respect verwacht voor het leven, voor de dood, maar ook respect voor die tussenfase. Ik herinner mij verpleegkundigen op de gerontopsychiatrische afdeling van het Sinai Centrum. “Mevrouw Cohen, lukt het nog een beetje? Uw kinderen zijn zojuist gekomen.” Vol liefde spraken ze tot de stervende, die aan de beademing lag, hoewel ze misschien wel al hersendood zou zijn verklaard als ze donor zou zijn geweest. Maar was mevrouw Cohen dan al een stoffelijk overschot? Haar lichaam had nog temperatuur, haar hart klopte, alle orgaanfuncties waren intact en zij kreeg medicijnen toegediend.
Als iemand het predicaat hersendood heeft verkregen, kan hij donor worden, want als we zeggen dat hij nog leeft… Weet u dat de donor medicatie krijgt tijdens de orgaandonatie procedure? Medicatie geven aan en beademing van een stoffelijk overschot, is dat wel mogelijk? Om tegenstribbelen tegen te gaan werd de donor aanvankelijk vastgebonden, maar nu krijgt hij spierverslappende middelen toegediend door de anesthesist. De indruk dat de donor actief verzet pleegt, wordt afgedaan als reflexen!
Genoeg over orgaandonaties. Een ander (gezelliger?) onderwerp: de koosjere slacht. Volgens de tegenstanders leeft de koe nog na de koosjere slacht, want er zijn reflexen. Hoort u het? Reflexen van de koe zijn tekenen van leven, reflexen van de donor tekenen van dood?
En omdat er op z’n zachtst uitgedrukt twijfel bestaat over de status van de donor in de sterffase tussen leven en dood, is mijn mening: bij twijfel niet inhalen!
Dit artikel verscheen eerder in het Nieuw Israëlietisch Weekblad
Praatmee