Deze column schrijf ik een aantal dagen na Vaderdag. Overal op social media staan plaatjes van vaders met cadeaus en knutsels in hun hand. Mooi dat er een dag is om de vaders èn moeders even in het zonnetje te zetten. Niets mis mee.

Het werd me vanmorgen weer duidelijk hoe ontzettend belangrijk de rol is van vaders en moeders. Als vader besef ik dat ik een belangrijke rol vervul in het creëren van een secure base in de levens van onze kinderen. Een secure base is een veilige basis, een plek waarop kinderen terug kunnen vallen, een boei in het water die wel wat meebeweegt maar toch op z’n plek blijft. Als ouders is het onze taak om die veilige plek te creëren voor onze kinderen. Hoe jonger de kinderen zijn hoe belangrijker het is om deze plek voor ze te creëren en dat geldt niet alleen voor ouders, maar ook voor andere volwassenen met invloed in het leven van kinderen. Ik denk dan bijvoorbeeld aan leerkrachten, jeugdleiders of grootouders.

Er is een ontwikkeling gaande in de samenleving die de veilige basis van kinderen aan het wiebelen brengt. Het aan het wiebelen brengen is het gevolg van de LHBTI-lobby die de afgelopen jaren gaande is. LHBTI komt op voor de rechten van lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuelen, transgenders en intersekse-personen. Iedereen die LHBTI-beweging een warm hart toedraagt, zal blij zijn met de ontwikkelingen van de afgelopen jaren. Eerlijk is eerlijk, de mensen achter deze beweging hebben hun werk uitstekend gedaan. Zij hebben LHBTI-gerelateerde onderwerpen duidelijk op de maatschappelijke agenda gezet en met resultaat. Op allerlei plekken is de regenboog vlag, het geclaimde symbool van deze beweging te zien. Op de meeste middelbare scholen wordt er invulling gegeven aan de paarse vrijdag die ruimte geeft aan diversiteit.

Ik begrijp de gedrevenheid van deze beweging. Als er een groep te maken heeft met bedreiging, geweld, discriminatie en het structureel worden achtergesteld, dan is het goed dat er mensen zijn die voor hen opkomen. Het is goed dat we met elkaar zeggen dat we niet willen dat mensen erbuiten vallen in onze samenleving. Maar als je het mij vraagt, dan is de LHBTI-beweging momenteel aan het doorslaan. Het slaat door op het gebied van beïnvloeden van kinderen. Ik zal je uitleggen waarom ik dat vind.

We vinden het de normaalste zaak van de wereld dat minderjarigen niet mogen stemmen. Kinderen en tieners kunnen niet goed overzien wat de gevolgen zijn van de keuzes die zij maken. Ik kan me een situatie herinneren van de tijd dat ik docent was op een MBO. In die tijd was de PVV van Geert Wilders in opkomst. Geert kan nogal uitgesproken zijn over bepaalde onderwerpen en dat is blijkbaar iets wat de jongeren uit mijn klas wel aansprak. Er ontstond een flinke discussie en de ongenuanceerde meningen en heftige uitspraken vlogen door het klaslokaal. In een klaslokaal met tieners mag dat. Het hoort bij de ontwikkeling van deze groep. Op deze manier ontdekken zij wat zij werkelijk vinden, maar het is ook zo dat we hen nog niet een rood potlood laten oppakken om daadwerkelijk een vakje in te kleuren op de dag van verkiezingen. Daarvoor is het te vroeg. Daarvoor kun je nog niet overzien wat de gevolgen zijn van de keuze die je maakt. We doen dat op andere gebieden ook. We geven een kind van 12 geen autosleutels als het zelf denkt te kunnen rijden en we laten een kind van 13 geen tattoo zetten. Als het goed is zijn er dan volwassen mensen in hun leven die zeggen: “Ho, wacht even, daar ben je nog niet aan toe, ik geef je nog niet de toestemming om zulke grote beslissingen te nemen die impact hebben op je leven.” Dat vinden we normaal en logisch. Maar als het om LHBTI-onderwerpen gaat dan lijkt het wel alsof alle remmen verdwenen zijn en dat leeftijd geen enkele rol meer speelt.

Afgelopen jaar heeft onze dochter verschillende keren te maken gehad met LHBTI gerelateerde onderwerpen. Dat kan ook niet anders sinds de verplichting die scholen hebben om onderwijs te geven over diversiteit en seksuele voorkeur. Dat dit gebeurt is begrijpelijk, want het is nu eenmaal onderdeel van de samenleving. Maar is het behulpzaam wanneer een leerkracht zegt: “Je denkt nu dat je een meisje bent maar misschien kom je er straks wel achter dat je toch een jongen bent”? Ik geloof van niet en dat blijkt wel uit de reacties van leeftijdgenoten van mijn dochter. Een klasgenoot die tegen haar zegt dat ze biseksueel is, een andere vriendin die twijfelt of ze misschien toch een jongen is omdat ze van stoere dingen houdt. Even voor de duidelijkheid, ik heb het niet over volwassenen maar over kinderen van 11, 12 jaar oud! Een twaalfjaar oude biseksueel, waar hebben we het over!? Ik hoop dat er een volwassene is die tegen haar zegt, “lieve schat, dit is nog niet voor jou.”

Het is bekend dat jonge mensen tot hun 25ste ontwikkelen tot de persoon die zij zijn. Tot die tijd gaat elk kind, tiener, puber en jongvolwassene door periodes heen van ontdekken en onzekerheid. Het is onze taak als volwassenen hen daar doorheen te leiden en een veilige basis te vormen in deze voor hen onzekere tijd.

De LHBTI-beweging slaat door wanneer jonge kinderen aangemoedigd worden om keuzes te maken waar ze nog helemaal niet aan toe zijn. De vlag gaat uit, er volgt applaus, aandacht en respect als een 13-jarige uit de kast komt. Dit is in mijn ogen niet hoe we de jonge generatie helpen naar volwassenheid. Een kind van die leeftijd kan niet overzien wat de gevolgen zijn van zulke grote keuzes.

Ik kies ervoor om als vader een secure base te zijn, door mijn dochter te vertellen wie zij is, hoe God haar ziet en wat ik, als vader, voor haar zie in de toekomst. Wanneer ik dat doe dan zie ik een knappe, lieve, getalenteerde meid die begint aan haar tienertijd, die volop aan het ontdekken is wie zij is en die door zal ontwikkelen tot een geweldige vrouw. Ik zie dat zij een lieve man trouwt, kinderen krijgt en een ontzettend goede moeder zal zijn. En dit vertel ik haar bijna elke dag. En als er in haar tienertijd momenten zijn dat ze twijfelt of vragen heeft dan is er altijd ruimte om te praten, te discussiëren, van mening te verschillen. Dat hoort bij het proces van ontdekken wie zij is, maar voor nu geef ik haar simpelweg niet de ruimte om hierin zelf grote keuzes te maken. Er komt een dag dat zij in staat is om als jongvolwassen vrouw weloverwogen keuzes te maken voor het leven. Daarin heeft ze alle vrijheid en wat ze ook kiest, ik zal altijd van haar blijven houden.

Een presentje krijgen op Vaderdag is leuk, maar zegt niet zo heel veel over je vaderschap. Vaders, wees een vader! Creëer die secure base in het leven van je kind en voorkom dat je de zekerheid die zij zo hard nodig hebben aan het wiebelen brengt door maatschappelijk geaccepteerde overtuigingen voor hun voeten te leggen.

Walfried Giltjes is voorganger van Shelter Haarlem. De column verscheen eerder op de site van Shelter Haarlem en is met toestemming van de auteur overgenomen door CIP.nl.