Hans werd op jonge leeftijd weduwnaar: "Op de bodem van dit bestaan Gods liefde geproefd"
Hans Alderliesten is met zijn 33 jaar een jonge weduwnaar. De vader van twee dochters verloor twee jaar geleden zijn vrouw aan kanker. Desondanks is Hans een opgewekte en pientere verschijning bij Hour of Power, waar hij afgelopen zondag zijn verhaal vertelde: “Ik ben wel heel erg gelukkig. Ik heb zulke diepe dingen meegemaakt, ik ben op de bodem van dit bestaan geweest en daar heb ik toch ook Gods liefde geproefd.”
Hans noemt het ‘paradoxaal’ dat hij ondanks alles zo gelukkig is. “Ik weet ook zelf niet hoe dat kan. Mijn vrouw is heel lang ziek geweest. Zes jaar lang. Op het einde was er medisch gezien ook geen uitweg meer. Daarom hebben we de dag van haar overlijden ook echt als verlossing ervaren, dat het goed was. De ziekenhuisopnames en uitslagen zorgden voor zoveel stress en spanning. Op een gegeven moment is dat niet meer houdbaar. Als ze dan goed heengaat, is dat eigenlijk de beste dag uit je leven.”
Doodvonnis
Presentator Jan van den Bosch kan dat maar moeilijk begrijpen. Hans legt uit: ‘Als je het tijdelijke mag wisselen voor de heerlijkheid van het eeuwige dan is dat de beste dag van je leven. Dat is verreweg het beste. De schouwarts zei tegen mij: ‘Ze is overleden’. Maar ik zei: ‘Dat denk ik niet. Ik denk dat ze leeft, meer dan ik’.”
Op hun 21e trouwden de ‘maatjes voor het leven’. “Het was liefde op het eerste gezicht. Maar liefde is ook echt een opgave, het is geven en nog eens geven. Dat is niet erg. Dat is een genoegen. Laat die gezindheid in u zijn die ook in Christus was, de gezindheid van het dienen” vertelt Hans. “Toen mijn vrouw 25 was kregen we die hele slechte diagnose: een agressieve vorm van borstkanker. Dan stort je wereld in. In feite krijg je dan een doodvonnis. Dat voelde toen ook zo.”
Eenzaamheid
Hans schreef er het boek ‘Overhoop overleven’ over. Dat gedetailleerd het ziekteproces van hem en zijn vrouw beschrijft. Hij leest er een bijzonder stuk uit voor: “Als verhuizen een relatietest is, wat is borstkanker dan? Voor de persoon met kanker is er geen keuze. Je wilt hoe dan ook overleven. Zelfs als we in de 90 zijn, we klampen ons aan alles vast. Voor de partner is er ook geen keuze, mantelzorg overkomt je. Ja, je kunt weglopen, je vrouw in de steek laten, een racefiets kopen. Weg. ‘Ik trek dit niet’, ik hoor het anderen in vergelijkbare situaties zeggen. Of ik dit wil wordt niet gevraagd. Hoeveel is die belofte van trouw ooit aan haar gedaan dan eigenlijk waard? Zou je zelf in zo’n situatie niet door je liefste willen worden verzorgd? Na een intensieve werkdag een ontplofte woonkamer aantreffen. Het zijn kleine kinderen maar toch, chaos niet niet meer kunnen beheersen. Het zijn kleine signalen dat het om een grote ziekte gaat. Ik wilde vandaag uitslapen. Maar ook dat stuit op onbegrip. Er zijn verwijten over en weer, ongecontroleerde emoties, niet veel maar toch. Onbegrepen worden en onbegrepen zijn. Eenzaamheid in samenzijn en samenzijn in eenzaamheid.”
Hans vervolgt: “Je kan iemand die ziek is niet verwijten dat hij of zij mentaal niet aan dingen toe is. Zoals het opruimen van rommel of het voorbereiden van eten bijvoorbeeld. Dat gaat niet meer zo goed omdat die ziekte er tussenin staat. Het is de kunst om de persoon te blijven zien en niet de ziekte. Natuurlijk heb je die belofte van trouw gedaan en daarin moet je omhoog kijken, dat was ook voor Gods aangezicht. Ik snap dat zo’n situatie heel kritiek kan zijn. Ik zal er dan ook niet snel iets van zeggen als mensen daarom uit elkaar gaan. Ik wilde ook mijn racefiets pakken en er was een collega waar ik een indringend gesprek mee heb gevoerd. Ik zal het nooit vergeten, bij het kopieerapparaat, hij zei: ‘Hans, ze kan er niets aan doen’. Dat was voor mij de redding. Zij wilde dit ook niet.”
Over de manier waarop zijn vrouw over God sprak tijdens haar ziekte spreekt Hans met ontzag: “Ze heeft nooit de ‘waarom-vraag’ gesteld. Ze zei: ‘Hans, ik heb het nodig. Want God wil dat ik dichtbij Hem kom leven’. Er zat dus volgens haar ook iets corrigerends en genezends in moreel opzicht in, afkomstig van Gods vaderlijke hand. Het komt je toe. Het vertrouwen in de Vader is dan zo groot, dat het goed is. Laat onverlet dat je je kinderen op wil zien groeien, op vakantie wil en van het leven wil genieten.”
Bekijk onderstaand gesprek en lees ook het CIP-interview met Hans Alderliesten:
Praatmee