Het is een moment waar ik nauwelijk over gepraat heb en dat ik graag probeer te vergeten - maar het is eindelijk tijd om te zeggen dat ik aangerand ben tijdens één van mijn eerste zendingsreizen.

Ervan dromend om kinderen te redden en de meest kwetsbaren te bereiken, ging ik aan de slag in Mozambique bij een liefdadigheidsorganisatie. Het was een levensveranderende en geweldige tijd - helaas heeft die reis ook nare herinneringen opgeleverd.

Op een zeldzaam dagje vrij liep ik op het strand om te genieten van de zon. In Mozambique leert de cultuur je geen onbedekte knieën te hebben, als je die wel hebt geef je daarmee aan een prostituee te zijn.

Terugkijkend had ik beter moeten weten maar ik wilde zo graag een lekker bruin kleurtje dus rolde ik mijn rok op. Er waren daar zeesterren die ik nog niet eerder had gezien en daarna ook niet meer. Zulke mooie kleuren. Rood, groen en blauw met zoveel variaties. Ik was er zo door gebiologeerd dat ik de man die mij van achteren benaderde niet opmerkte.

Terwijl ik voorovergebukt stond te kijken, tilde hij mijn rok op en duwde zijn lichaam tegen mij aan. Ik schreeuwde, draaide mij om en deinsde naar achteren. Hij had zich ondertussen uitgekleed.

Ik wist niet wat ik moest doen maar in mijn ooghoeken zag ik een strandtent. Ik bedacht mij dat ik veilig zou zijn als ik daar zou kunnen komen. Ik moest moedig zijn en geen angst tonen. Ik schreeuwe 'nee' in het Portugees en in de lokale stamtaal. Maar hij kwam naar me toe en alles was zichtbaar.

Ik liep zo hard als ik kon zonder te rennen. Hij volgde. Gelukkig was die strandtent dichtbij. Ik was behoorlijk gestresst op dat moment. Twee meiden van het zendingskamp waren aan het ontbijten. Toen ze zagen hoe ik eraan toe was en stormden op mij af. Toen de man zag dat er nog meer mensen waren, nam hij de benen.

Ik had een beschermde opvoeding genoten. Met een liefhebbende familie. Ik was nog nauwelijks buiten het Verenigd Koninkrijk geweest, dus om op deze manier aangerand te worden was een enorme shock.

Het bleef daar niet bij. Terugkijkend had ik de man aan moeten geven bij de politie, maar dat deed ik niet. Twee dagen later hadden we studie in een grote tent. Deze studie is alleen voor studenten en is in het Engels. Halverwege het onderwijs kwam er een dronken man naar binnen. Hij ging op een stoel voor mij zitten. Ik wilde schreeuwen. Het was hem. Ik voelde de woede in mij opwellen en moest mijzelf tegenhouden om hem niet te slaan.

Meredith, één van de meiden die mij in de strandtent had opgevangen zag het gebeuren en herkende de man. Terwijl het onderwijs doorging kwam Meredith naar mij toe en bad met me. Alle boosheid en angst verliet direct mijn lichaam. Direct. Zo erg zelfs dat ik na afloop van de studie naar de man kon toelopen om hem te zeggen dat Jezus van hem hield. Hij keek naar mij, verrast en overrompeld. Al struikelend vond hij een weg uit de tent. Ik heb hem nooit meer gezien. Maar ik weet dat juist toen hij woede en wraak kon verwachten, God zijn liefde aan hem liet zien. Ik bid dat hij het gevonden heeft.

Ook al vergaf ik deze man, ik vergat het niet. Ik vroeg mij juist af of ik wel moedig genoeg was om dit werk te doen. Wat als het weer zou gebeuren? Wat als ik zwaarder aangevallen werd? Kon ik daarmee omgaan?

Maar ik heb geleerd dat je toewijding sterker moet zijn dan je emoties. Twee jaar na het incident, maakte ik iets anders mee dat bepalend voor mij was. In Afrika kwam ik de negen jaar oude Felicity tegen die dacht dat ik seks met haar wilde toen ik haar een paar schoenen aanbood. Toen besloot ik om 'One by One' te beginnen en nu, een paar jaar later, bereiken we meer dan 10.000 kinderen per week, hebben we twee kindertehuizen gebouwd en meer dan 50 kinderen gered van slavernij in Pakistan.

Wat je dus ook droomt, geef niet op. Je dromen volgen is vaak moeilijk maar blijf het doen. Wat er ook in de weg staat!