Mirjam groeit op in een kleurrijk gezin met meerdere broertjes en zusjes die geadopteerd zijn. Ze staat eigenlijk nooit stil bij het feit dat ze geadopteerd is totdat iemand op school tijdens een ruzie tegen haar zegt: ‘Jouw moeder is niet je echte moeder’. Mirjam: “Ik had nooit zo ervaren dat mijn moeder niet mijn ‘echte’ moeder was. Ik worstelde tot die tijd ook niet met mijn eigen identiteit. Tegelijkertijd groeide er wel meer onvrede in mij. Ik had mij altijd aangepast aan wat anderen om mij heen deden.”

Mirjam vervolgt: “Mijn leven is wel een puinhoop geweest. Er zat lang een mooie vernislaag over omdat ik dat niet wilde zien. Ik was altijd gericht op een ander. Dat bracht mij in conflict met mezelf, dat komt een keer aan de oppervlakte. Het moet als het ware door die vernislaag heen breken. Ik wist niet meer wie ik zelf was, wat ik geloofde en waar ik voor stond.”

Dit gebeurde allemaal rond Mirjams 30e, toen ze al getrouwd was en drie kinderen had. “We hebben een dochter geadopteerd uit Nigeria en daar is het begonnen. Toen we haar ophaalden in Nigeria ging ik pas nadenken over mijn eigen adoptie. Wat er op dat moment met haar gebeurde was ook met mij gebeurd. Voor het eerst in dertig jaar dacht ik daar over na. Ik ging kapot. We liepen weg bij het verblijf, ik had haar op mijn arm, en ik voelde hoe ik haar uit haar vertrouwde omgeving haalde. Ze had daar 14 maanden gewoond. mijn vader had mij ook op die manier opgehaald en uit mijn vertrouwde omgeving weggehaald.”

Na die tijd bezoekt Mirjam een psychotherapeut. Die vertelt dat de pijn bij haar vooral in de afwijzing door haar moeder zit. “Ze zei: ‘Het probleem bij jou, is dat je afgestaan bent. De band tussen moeder en kind is de meest intieme band die er is. Het zou de meest veilige band moeten zijn. In die veilige band is een breuk gekomen. Dat is getraumatiseerd’. Het klinkt heel heftig en dat is het misschien ook wel. Ze raadde mij aan om daarom terug te gaan naar Indonesië. Niet eens zo zeer om mijn ouders daar op te zoeken maar om te kijken wat dat met mij zou doen.” 

Mirjam vervolgt: “Ik ging daar naartoe met een stapeltje papieren en had binnen drie dagen mijn ouders gevonden. Zo snel ging dat, ze wisten gelijk wie we bedoelden. Mijn tolk en mijn gids waren door het dolle heen maar zelf was ik eigenlijk een soort van bevroren. Toen mijn biologische moeder daar stond en ik haar moest ontmoeten, je hoort het al aan het feit dat ik zeg ‘moest’, wilde ik al na een half uur weer weggaan. Het werd me teveel. Dat begreep zij en we zijn een dag later weer teruggekomen.”

Ook haar vader ontmoet ze even later in Indonesië. “Ik heb nooit afstand gevoeld naar mijn vader toe. Terwijl ik die gereserveerdheid wel had richting mijn moeder. Omdat ik haar misschien onbewust de schuld gaf van het feit dat ik afgestaan was, wat achteraf niet bleek te kloppen. Mijn biologische moeder is inmiddels overleden maar mijn biologische vader leeft nog wel. Ik lijk op hem en vind onze band heel waardevol.”

Tot slot komt Mirjam terug op haar worsteling rond haar identiteit: “Mijn identiteit ligt in Christus, dat weet ik en voel ik nu ook. Maar ik heb ook geleerd dat familie meer is dan een bloedband. Mijn biologische familie blijft heel bijzonder maar ik heb door mijn adoptiefamilie geleerd dat liefde ook in je hart groeit. De gemeente van Christus heeft mij geleerd dat je daar een plaats hebt omdat God onze Vader is. De gelovigen zijn mijn broers en zussen. In ieder leven is wel ellende te vinden, het is alleen zinloos als er dan geen God zou zijn die trouw is en je daar liefdevol bovenuit tilt.”