De Heilige Geest is oneindig superieur boven al de horror geesten uit deze wereld
Twaalf mannen waren door Jezus uitgekozen om Hem te volgen en als discipel van Hem te leren. Het waren gewone mensen met hun gewone onhebbelijkheden en gewone zelfzucht. Ze waren ongeletterd, hun geloof was zwak en steeds weer kwam rivaliteit boven drijven. Ze achtten zichzelf uitnemender dan de ander en streden voor de eerste plaats.
Gedurende drie jaren kregen ze de best denkbare Bijbelstudies. Ze leerden over het allerbelangrijkste gebod, over de vervulling van de profeten, over de laatste dagen en over de Spruit, de Dienstknecht en Davids Zoon. Maar de discipelen veranderden daardoor niet…
Jaren wandelden ze met Jezus door heel het Joodse land en ook daar buiten. Ze waren er getuige van hoe Jezus nooit vertoonde wonderen en krachtige tekenen verrichtte. Jezus gaf hen zelfs autoriteit om dat ook te doen. Maar de discipelen veranderden daardoor niet…
Ze zagen hoe Jezus als een koning de grote stad binnen gehaald werd. Hoe hij onbevreesd en met gezag priesters en theologen de mond snoerde. Ze waren er bij toen Hij intens voor hen tot de Vader bad en een nieuw verbond instelde. Maar de discipelen veranderden daardoor niet…
Met Jezus verbleven ze in die tuin, toen Hij door de kerkmilitie opgepakt werd. Doodsbang lieten ze hem in de steek en keken op een afstandje toe, hoe Hij doodgemarteld en in een graf gelegd werd. Ze waren verbijsterd en vervuld van hun smadelijk falen. Want Zijn discipelen waren immers geen biet veranderd…
Jezus stond na een paar dagen op uit de dood (!) en was regelmatig bij hen. Ze waren zowel enorm opgelucht als diep beschaamd en raakten overtuigd, dat Hij echt de Zoon van God is. Met grote ogen zagen ze Jezus opstijgen naar de hemel. Toch waren de discipelen ook daar door niet veranderd…
Met de hoopgevende belofte van de komende Plaatsvervanger werden ze aan zichzelf en aan elkaar overgelaten. Als rupsen trokken ze zich kwetsbaar terug in een cocon; in de hoop als vlinder weer te verschijnen. Ze realiseerden zich dat ze zonder Jezus helemaal niets voorstelden en bidden was al wat ze konden.
Het oogstfeest brak aan en plotseling werd de schuilplaats van de discipelen als door een soort van stormwind bewogen. Ze konden vanwege een extreme Kracht niet op hun benen blijven staan en vielen intens dankbaar in aanbidding neer.
Hun harten explodeerden bijna in hun binnenste. Door een overweldigende Goddelijke vreugde werden ze overspoeld en Gods hand was op lichtend hun hoofden.
De gebedsruimte werd hun plots te krap. Schaterend en juichend buitelden ze het stadsplein op. Daar was het vanwege de feestelijkheden al vroeg een drukte van belang. Uit tal van landen waren daar de mensen verzameld in gebruikelijk feestgedruis. De discipelen waggelden rond als dronken torren en oreerden enthousiast tot al die vreemdelingen in hun taal, zonder dat zij zelf die talen kenden.
Het volk was verward zo niet sceptisch over deze verschijnselen tot één van de discipelen het woord nam en de menigte toesprak. Het was een korte preek, zonder compromis en op de man af. Een beetje een donderpreek, maar verder niet zo heel bijzonder. Maar de woorden waren met grote Kracht bekleed, net zoals die van Jezus. En subiet kwamen een paar duizend mensen tot inkeer, namen Jezus als hun Verlosser aan en lieten zich dopen. Want de discipelen waren op slag veranderd.
De discipelen waren duidelijk van binnen veranderd. Dat bleek niet zozeer uit hun ijver of uit de wonderen die ze verrichtten. Dat was niks nieuws voor hen. Het bleek ook niet uit hun schriftkennis of hun religieuze status. Daar liep de stad van over.
Hun veranderd innerlijk bleek uit de liefde die ze onderling hadden en hun compassie met verloren zielen. Het bleek uit het feit dat ze als vanzelf de ander uitnemender achtten dan zichzelf. Hun ego was zodanig gekrompen, dat ze zelfs niets meer als hun privébezit zagen, maar als Godsgeschenken om met elkaar te delen… Hun veranderd innerlijk bleek uit het feit dat ze blijmoedig vervolging en opsluiting ondergingen en de sloten van boeien en bajesdeuren open zongen. Zelfs als ze de marteldood tegemoet gingen hield hun moed en vertrouwen stand en zagen ze hun gruwelijk lijden als een glorieuze overwinning. De Geest die in hen leefde was immers oneindig superieur boven al de horror geesten die deze barre wereld beheersen…
Het zal toch duidelijk zijn, dat Gods tegenstander maar voor één iets beducht is? Niet voor fijn geslepen bijbelstudie en theologie, daar is hij zelf professor doctor in. Wonderen en Geestes-uitingen? Die kan hij met gemak imiteren of desnoods naar zijn hand zetten. Ook niet voor superieur klerikaal gezag en invloed over de heersende elite. Daar is hij al de baas en inspirator van.
Slechts God zelf moet hij als zijn Meerdere erkennen en hij doet er alles aan om zijn nederlaag weg te poetsen door aan de legitimiteit van Gods gezag en verlossingswerk te doen twijfelen.
Een volslagen nederlaag is immers deze duistere vorst door Gods Geest toegebracht. Middels het verzoenoffer van Gods Zoon aan het kruis en Diens overwinning over de doodsmachten. Die overwinning is verzegeld door de positie van Gods Geest als Plaatsvervanger van Jezus op aarde. Het is de vrucht van Gods Geest, die de boze machteloos maakt. Het is de Liefde, want dat is het ware wezen van God.
Zou dan de strategie van deze tegenstander er niet op gericht zijn om de mensen er van te overtuigen dat die Geest er niet meer zo toe doet? Dat de best wel belangrijke Schrift, waar ie zelf meester in is, de zuiverder plaatsvervanger is van de door Jezus aangestelde Plaatsvervanger? Zou hij niet de illusie wekken dat je de Geest ongevraagd en automatisch als baby meekrijgt? Terwijl toch Gods Geest als een kieskeurige geliefde slechts anticipeert op radicale zelfrelativering en intens verlangen; voortkomend uit het besef dat ons leven er van af hangt.
Laten we ons toch juist gedurende deze dagen tussen Hemelvaart en Pinksteren afvragen waar het ten diepste echt om gaat. Laten we realistisch onze tekorten onder ogen komen en laten we ons afvragen of we wel ooit echt veranderd zijn… door Gods Geest.
Een oogstrijk Pinksterfeest toegewenst!
Dit artikel is afkomstig uit de nieuwsbrief van Oasis Trails. In een Spaans dorpje, aan het pelgrimspad naar Santiago de Compostela, runt de Oasis Trails gemeenschap een kleine herberg. Het is een gemeenschap van gelovigen, die de gasten zowel praktisch als geestelijk met Jezus, het Levende Woord, in contact wil brengen. Heel praktisch en betrokken, op een manier die bij de gasten past. Lees hier meer over de Oasis Trails.
Praatmee