"Na een jaar 'thuis kerken' moeten we vaststellen dat de praktijk weerbarstig is. Dat is de opzet van de vorst der duisternis. De evangelist Markus zegt het als volgt: '... zo komt de satan terstond en neemt het Woord weg.' (Mark. 4:15). Dat is zijn werk, ons het Woord ontstelen! Juist nu wordt dat zo tastbaar. Het Woord mag nog wel klinken, het is nog steeds binnen ons bereik. Het klinkt in onze woning. Toch neemt satan het weg. Het was er even, maar het is zo weer weg, alsof het er niet was. Markus schrijft dat satan dit 'terstond' doet. Het Woord krijgt geen gelegenheid maar om te bezinken. Voordat de regen van het Woord in de akker kan neerdalen, is het al verdampt. Het bereikt de aarde niet!"

"Als we thuis met de prediking verbonden proberen te zijn, is de satan uiterst actief. Hij is erop gebrand om het Woord te doen verdampen. Daar heeft hij opeens zoveel mogelijkheden en middelen voor! Die lieve dreumes van twee jaar, die onder de preek de boel even aan de gang maakt. Vader die zich irriteert aan z'n zoon van zestien die onderuit gezakt zit. Dochter die pas na het 'grote gebed' aanschuift. Moeder die aan het eten moet denken. En ondertussen klinkt de stem van de dominee door de huiskamer. Voordat het Woord zelfs het oor bereikt heeft, is het al verdampt."

De predikant wijst op het belang van "een rustige omgeving". "Dat vraagt om maatregelen. Bijvoorbeeld om het gezin op te splitsen. Een van de ouders blijft met de kleinere kinderen beneden, de ander luistert met de andere kinderen boven mee. Het kan ook een overweging zijn om een van de kinderen elders te laten luisteren, bijvoorbeeld bij opa of oma. (...) Meer dan ooit is het belangrijk om elkaar te stimuleren mee te schrijven onder de preek. Dat is niets moderns. Ds. G. H. Kersten eiste het al van zijn studenten. Het is een probaat middel om de aandacht vast te houden, ook een stimulans om nog eens na te spreken of later in de week eens terug te denken aan de preek."

Foto: GerGeminfo.nl