Samira ontving een gezonde dochter in het azc: "God gaf mij familie"
Voor het eerst moeder worden is heel bijzonder. Een grote roze wolk. Maar niet voor Samira. “Het was misschien wel de moeilijkste tijd van mijn leven.” Vlak na de geboorte van haar dochter Sophia kreeg ze corona. “Ik zag God niet,” vertelt ze achteraf, “maar Hij was er wel. Ik ontdekte Hem in de handen van de vrouwen die voor mij kookten.”
Samira (34) woont al ruim twee jaar in het azc, samen met haar man Mehrdad (41). Ze zijn gevlucht uit Iran en tot geloof gekomen. Ruim vier maanden geleden kregen ze een gezonde dochter. Reden tot vreugde? “Ik ben opgegroeid in een rijke familie, ik had nooit problemen. Ik dacht dat het moederschap leuk was en gemakkelijk. Maar het is het moeilijkste wat ik ooit heb meegemaakt.”
Motivatie
Mehrdad, Samira en hun dochter Sophia wonen in een kamer. Met een tweepersoonsbed, een kinderbed, een kast en een eettafel is de kamer vol. “Sophia kan alleen maar op het bed liggen, ik ben altijd bang dat ze eraf rolt,” vertelt Samira. “Als ik even een flesje moet uitspoelen, dan moet ik twee gangen door en een trap af om bij de keuken te komen. ’s Avonds wordt ze wakker van het licht in de kamer of als wij zitten te praten. Ze huilt veel, misschien wel omdat het zo onrustig is. Ik ben de hele dag druk met haar. Het moederschap in deze omstandigheden vind ik zwaar. Maar Sophia is ook mijn motivatie, zij is de hoop van ons leven. Voor haar moeten we sterk zijn. Ik ben dankbaar dat we haar in dit land mogen opvoeden als christen. In Iran had dat niet gekund. Maar nu kan ik haar laten zien wie Jezus is en wat Hij voor ons heeft gedaan.”
Corona
Sophia is geboren in het ziekenhuis. Maar eenmaal thuis met haar dochter, kreeg Samira enorm hoge koorts. “Ik moest terug naar het ziekenhuis, maar ze konden niets vinden. Uiteindelijk zei iemand: ‘doe anders een coronatest’. Die was positief. Verschrikkelijk. Ik had geen hulp. Ik dacht dat de kraamhulp niet kwam vanwege corona en de kraamzorg dacht dat ik in het ziekenhuis was. Ik heb twee dagen lang gehuild. Allerlei gedachten spookten door mijn hoofd. Wat als ik doodga? Wie zorgt er dan voor Sophia? Mijn man wilde mij troosten, maar hij kreeg ook corona. Hij werd nog zieker dan ik.”
Samira was zo verdrietig dat ze er niet aan dacht om te bidden. Maar na twee lange, donkere dagen stortte ze haar hart uit. “Ik zei tegen God: U hebt me alleen gelaten. U bent mij vergeten. Waarom gebeurt dit met mij? En waarom word ik juist nu ziek?”’ En God antwoordde. “Ineens zag ik Hem in de handen van de vrouwen van de kerk die voor ons kookten, ik hoorde Hem in de stem van de vrouwen die mij belden om me uit te leggen hoe ik voor Sophia moest zorgen. Ik zag Gods Heilige Geest door hen heen. En ik dacht: hoeveel zegeningen heb ik, die ik nooit eerder zag? Zoveel mensen die van mij houden, zoveel vrouwen van de kerk die voor mij zorgen. Ineens voelde ik me thuis bij hen. God gaf mij familie. Ik had spullen nodig voor Sophia. Ik vroeg erom en kreeg meer dan ik nodig had. God was mij niet vergeten en de mensen ook niet. Onze God is een levende God!”
Rust
Samira woont nu al 28 maanden in het azc, maar heeft nog steeds geen uitnodiging gekregen van de IND voor een gehoor. Maar ze is rustig. “Mensen kunnen niet alles oplossen. Het enige wat uiteindelijk rust geeft, is het Woord van God. De woorden uit Jeremia 29:11 troosten mij. Daarin staat dat God het beste met mij voorheeft. Ik houd van deze woorden. God heeft mij geen leven zonder problemen beloofd, maar Hij is wel altijd bij mij.” Bijna verbaasd vertelt Samira dat corona haar uiteindelijk veel goeds heeft gebracht. “Ik ben met veel mensen heel close geworden. Fysiek is er misschien wel afstand, maar ik voel me meer verbonden dan ooit. De kerk is een familie van mij geworden. Zij lieten mij merken dat ik waardevol ben. Ik geloof dat dat precies Gods bedoeling is. Hij lijkt wel ver weg. Maar de kerk is zijn lichaam, zo is Hij dichtbij. Hij wil dat we samen zijn en elkaar niet vergeten. En via de kerk laat Hij zien dat Hij ons niet vergeet.”
Bovenstaand verhaal verscheen eerder op de site van Stichting Gave en is moet toestemming overgenomen door CIP.nl.
Praatmee