In deze tijd worden de verschillen eens dan meer duidelijk, rechts of linkse kiezer, eindtijdcomplotten of niet, vaccin of geen vaccin, er lijkt geen ruimte meer voor nuance. Men verwacht kant en klare antwoorden, zeker van een voorganger. Het voelt als een goedkope magnetronmaaltijd die al een aantal keer is opgewarmd - we horen het liefst wat we zelf al dachten te weten.

In deze tijd heb ik mogen leren om het speelveld breder te trekken, om de valkuil van snelle makkelijke antwoorden te vermijden, om relevante vragen te stellen en om samen te zoeken naar het antwoord op de vraag; wat vraagt God van jou en mij in deze tijd?
In Mat. 26 lezen we dat Jezus een aantal keer Zijn lijden en dood aankondigt. Uit alle reacties en handelingen blijkt dat de discipelen niet instaat zijn te begrijpen wat dit nou echt betekent. Ze hebben commentaar op Maria en haar kostbare olie, Judas sluit een deal met de hogepriesters en als Jezus zegt dat iemand van hen Hem zal verraden, dan zijn ze vooral bezig met de vraag 'wie dan?' in plaats van de betekenis van al deze gebeurtenissen. Het gemak waarop Petrus Jezus verloochend, en het in slaapvallen van de discipelen (i.p.v. waken en bidden) in de tuin van Gethsemane, maakt het allemaal pijnlijk duidelijk; elke menselijke (goede) intentie is krachteloos en voegt niets toe aan Gods plan.

Echter als we Jezus observeren valt er iets anders op, berusting en overgave. Elke gebeurtenis is als een puzzelstuk en Hij wist dat er een tijd zou komen dat het plaatje van Gods plan compleet zou zijn.
Mattheüs 26:56, 'Maar dit alles gebeurt opdat de geschriften van de profeten in vervulling gaan.'

De oproep van Jezus om te waken en te bidden is juist ook in deze tijd van belang. Het zorgt ervoor dat we verbonden blijven met God. En dat we onze rust niet zoeken in kant en klare antwoorden op verkeerde plekken.

De verschillende opvattingen in de gemeente over corona, vaccins en politiek maken ook iets duidelijk. God heeft ons niet geselecteerd op basis van kleur, voorkeuren en ideeën. Zijn plan overstijgt dat allemaal. We zijn geroepen voor een goddelijke opdracht en deze missie kan alleen slagen als Jezus zelf het middelpunt en hoofd is van de gemeente en niet onze eigen opvattingen.

In Efeze 4 roept Paulus de christenen op zich in te spannen om de eenheid in de gemeente te bewaren. Deze inspanning zorgt ervoor dat we niet gericht blijven op onszelf maar op de ander. Kunnen we werkelijk een andere mening verdragen? Kunnen we stoppen met zenden en ook eens luisteren? Durven we ons verschil van opvatting samen bij de Heer te brengen? of een ander uitmuntender achten dan onszelf?

In Efeze 4:4 spreekt Paulus over één lichaam, één Geest, één hoop, één Heere, één geloof, één doop, één God en Vader van allen, die boven allen, door allen en in allen is. Wat ons samenbindt is zoveel meer dan waar we in verschillen, dit verdient werkelijk onze aandacht. Het is het uitgangspunt en fundament van ons geloof. Dit is waarom we elkaar broer en zus kunnen noemen, en werkelijk van elkaar kunnen houden zoals God dat bedoeld heeft. Jezus heeft dit mogelijk gemaakt door Zijn leven op te offeren voor ons.

Ik leer nu te genieten van de verschillende smaken en meningen in de gemeente. Het botst, wrijft, schuurt, verhelderd, vult aan of geeft een nieuw perspectief. In ieder geval leren we elkaar écht kennen en daarmee ook écht verdragen. Onze opvattingen zijn relatief en vinden slechts in het licht van Gods Woord hun waarde. Het is een geweldige zegen en genade om samen een gemeente van Christus te zijn en om Gods plan te ontdekken in deze uitdagende tijd!

Joël de Bruijn is voorganger van Christengemeente Hart van Brabant.