Een jarenlange strijd is gestreden. Het conflict hield de gemoederen van het dorp, waar veel Bijbelvertalers en zendelingen wonen, lang bezig. De Nederlandse veldmedewerker Job Boone raakte er persoonlijk bij betrokken: “Tijdens mijn eerste jaren in Papoea- Nieuw-Guinea trainde ik lokale medewerkers in de plaatselijke meubelmakerij. Ik leerde daar mijn collega Denzel* kennen. Hij was afkomstig uit een van de omliggende dorpen. Toen wij op verlof waren in Nederland kreeg ik het bericht dat hij was vermoord.” Denzel was het slachtoffer geworden van een conflict tussen twee groepen uit zijn eigen taalgroep. Later bleek dat hij zijn vader wilde verdedigen, maar dat liep uit op een vechtpartij waarbij Denzel een fatale klap kreeg. Zijn familie bracht hem nog naar een kliniek, maar artsen konden niets meer voor hem doen.

Strijd
Het overlijden van zijn collega was voor Job de aanleiding om het gesprek aan te gaan met de vader van Denzel. “Ik merkte dat hij vol wrok zat. In gesprekken probeerde ik uit te leggen dat je kunt kiezen wat je met je wrok doet. Ermee blijven zitten en het opkroppen of vergeving schenken aan de vijand. Hij wilde het niet horen. Hij was onderdeel geworden van het conflict en een tijd later werd ook hij gedood.” Zo bleef het conflict maar doorgaan. De taalgroep was in tweeën gesplitst. Aan beide kanten werden er mensen gedood. Job: “Het ging maar heen-en-weer.”

Tot hier
Mensen uit de strijdende groep komen regelmatig naar het dorp waar Job woont. Drie keer per week is er markt waar zij voedsel en andere producten verkopen. Job: “Het conflict speelde zich vaak af in hun eigen dorpen, maar één keer kwam het dichtbij en ontstond er een ruzie na afloop van de markt. Toen heeft onze organisatie gezegd: ‘Als jullie gaan vechten in dit dorp, dan komt er geen markt meer en komen jullie het dorp niet meer binnen!’ Er werd een duidelijke grens getrokken: tot hier en niet verder.”

Leiders uit de lokale kerk en de partnerorganisatie van Wycliffe Bijbelvertalers bemiddelden tussen de strijdende groepen. Na anderhalf jaar bemiddeling werd in een eerste ceremonie een staakt-het-vuren getekend. Beide partijen goten, naar hun gebruik, hun speren in beton en plantten daarna een vredesboom. Op een later moment werd de vrede ook op papier getekend.

Aanhoudend gebed
Job had niet gedacht dat er uiteindelijk vrede zou komen: “Ik zie hierin Gods leiding. Er werden verschillende gebedsbijeenkomsten gehouden om voor vrede te bidden. Door de kracht van gebed is er nu verzoening.” Hieruit leerde Job verschillende lessen: “Als westerlingen willen wij iets snel rechtzetten of met een oplossing komen. De cultuur in Papoea-Nieuw-Guinea zit anders in elkaar. Mensen maken niet zomaar ergens haast mee.

Het duurde uiteindelijk anderhalf jaar tot de vrede werd getekend. De eerste drie maanden van de bemiddeling dacht ik: ‘het komt goed’, maar daarna betrapte ik mij er regelmatig op dat ik ook niet meer in vrede geloofde.”

Traumaverwerking
Sinds de vredesceremonie heerst er vrede in de taalgroep, maar het conflict heeft de mensen diep geraakt. Daarom organiseert de partnerorganisatie van Wycliffe Bijbelvertalers traumaverwerkingscursussen. Volgens de cursusleiders is de pijn bij mensen goed zichtbaar: “Aan het begin van de eerste workshop waren er vooral bedrukte gezichten te zien en was men vermoeid. Hoewel er voor vrede was getekend, zat er vanbinnen nog veel pijn.” Tijdens de cursussen worden er Bijbelteksten over genezing, liefde en vrede gedeeld met de deelnemers. Er wordt gelegenheid geboden om pijn, zonde en verdriet te brengen aan de voet van het kruis. Verschillende mensen doen dit. “Je zag gezichten veranderen toen dit gebeurde. Gods Woord brengt troost en genezing.”