De laatste tijd lijkt het voor mijn gevoel wel toe te nemen. Christelijke leiders die negatief in het nieuws komen, kerkscheuringen of ruzies. Iets dat van nature in je opkomt is om hier ook heel negatief op te reageren. ‘Iemand die als voorganger overspel pleegt is geen christen’, of: ‘Als je niet meer op zondag naar ons komt, hoor je er niet meer bij.’ We hebben allemaal de neiging om de steen te pakken omdat dit een reactie is vanuit onze vleselijkheid. In de Bijbel heeft God me opnieuw laten zien dat deze houding, juist als christen, enorm fout is! Denk bijvoorbeeld eens aan het Bijbelverhaal van Jezus die de vrouw vergaf die betrapt werd of overspel, of Mattheüs 7:1 ‘Oordeelt niet, opdat gij niet veroordeeld wordt.’ Ik denk dat het als christenen heel belangrijk is om een cultuur van vergeving uit te stralen naar buiten toe, maar zéker ook naar binnen. Hoe kunnen wij werkelijk de boodschap van reddende vergeving door Jezus prediken als wij dit persoonlijk niet in praktijk proberen te brengen?

‘Het is belangrijk om je broeder of zuster te vergeven als ik iets tegen hen hebt’, zal je waarschijnlijk denken nadat je bovenstaand gedeelte hebt gelezen. Dat is helemaal waar. Maar, onze opdracht houdt hier nog niet op. Het moeilijkste maar tegelijk ook het meest bijzondere gedeelte van deze opdracht tot vergeving is dat wij ook een broeder of zuster moeten omarmen, als zij iets tegen óns hebben. Lees maar eens de duidelijke tekst in Mattheüs 5:23-24: ‘Wanneer je dus je offergave naar het altaar brengt en je je daar herinnert dat je broeder of zuster je iets verwijt, laat je gave dan bij het altaar achter; ga je eerst met die ander verzoenen en kom daarna je offer brengen.’ Vaak betekent dit dat je hebt gezondigd tegen iemand anders, maar dit hoeft niet het geval te zijn. Dat lees ik niet terug. Ik denk de kern van de boodschap hier is dat God geen wrok, geen roddel en geen negatieve gevoelens over elkaar in Zijn lichaam wilt.

Door Jezus' striemen is er genezing. Jezus was toen en is nu onze vergeving. Ik geloof dat vergeving in je hart de sleutel kan zijn voor lichamelijke genezing. Lichamelijke genezing is hierin geen beperking. Vergeving geneest relaties, het geneest oprechte aanbidding met elkaar, je hart en gemeentes. Dit gevoel werd vandaag nog een keer bevestigd door het lied van Opwekking 629 dat door mijn oordopjes klonk: ‘Want als vergeving is, zál er genezing zijn. En de weg van herstel kan beginnen.’

Betekent dit dat na vergeving, alles altijd hetzelfde is als voorheen? Nee. Vergeven is niet vergeten. Soms zorgt vergeving er juist voor dat je bepaalde situaties of personen écht kunt loslaten. Dat is ook een vorm van genezing. Daarnaast geeft de Bijbel ons in Hebreeën 3:13 ook de opdracht om elkaar te vermanen. Vermanen om zo zonde uit ons midden te halen en een betere christen te worden. Vermanen is geen veroordeling. We moeten verstandig handelen en voorzichtig met anderen omgaan. Maar vergeving is dé grote eerste stap naar herstel.

In een tijd waarin de kerk vaak onder een vergrootglas van de wereld ligt, zou het zo ontzettend prachtig zijn als we dan een liefdevolle familie kunnen laten zien. Ik zou graag een oproep willen doen. Een oproep die zowel ik en anderen dagelijks nodig hebben: laat ons de weg vrijmaken voor genezing. Genezing van ziekte, genezing van wrok, van relaties en van je hart. We weten nu dat dit begint bij vergeving – zullen wij samen de eerste stap zetten?

Bovenstaand artikel is toegestuurd door CIP-lezer Gianluca Beatrice.