Ik ben klaar met presidenten die christelijk praten maar Christus vergeten
Columnist David Robertson heeft genoeg gehad van presidenten in Amerika die zich christelijk uiten, maar Christus zelf weglaten. In een column van Christian Today uit David zijn frustratie over de overeenkomsten tussen beide presidenten als het gaat om het misbruiken van het christendom voor hun politieke agenda. "Ontmoet de nieuwe baas, dezelfde als de oude baas"
Terwijl de media zich de afgelopen tijd heeft gefocust op de turbulente machtsoverdracht van twee presidenten, viel mij iets anders op. De speech die Trump gaf toen hij het Witte huis verliet en de inauguratiespeech van de nieuwe president Joe Biden laten zich gemakkelijk vergelijken.
"Alle Amerikanen waren geschokt door de aanval op ons Capitool. Politiek geweld is een aanslag op alles wat wij koesteren als Amerikanen. Het kan nooit getolereerd worden. Nu, meer dan ooit, moeten we ons verenigen rondom onze gezamenlijke waarden en boven de rancune uitstijgen om zo onze gezamenlijke bestemming te bereiken."
Dit klinkt als een Biden-speech die oproept tot eenheid. Maar deze speech kwam van Trump. Als ik beiden lees dan zie ik hoeveel de speeches op elkaar lijken. Zoals The Who in 'Won't Get Fooled Again' zegt: "Ontmoet de nieuwe baas, dezelfde als de oude baas".
Wat mij vooral trof was de rol die religie speelde, met name het christendom, in beide toespraken. Alleen is het geen echt christendom. Het is meer burgerlijke religie. In Trumps geval zou je kunnen stellen dat het een vorm van burgerlijk, 'christelijk' Amerikaans nationalisme is. Bij Biden is het een burgerlijke vorm van 'christelijk' Amerikaans progressief.
The New York Times kon zijn blijdschap nauwelijks de baas, jubelend in wat zij noemden: "Bidens katholieke geloof oversteeg het liberale christendom". Paul Kelly van The Australian noemde de speech van Biden een poging om de Amerikaanse ziel te herstellen. "Een mangifieke speech, een heilige toespraak vol genade en nederigheid. De taal van een president en priester."
Ook CNN sprak over een engel van een president en een inauguratie als zijnde een kerkdienst. Andere koppen noemden Biden 'Mozes', het licht van de wereld, de hoop van de wereld en zelfs 'In Biden we trust'.
Trump werd terecht beschimpt vanwege zijn groteske zelfpromotie en pseudo-religieuze borstklopperij. Maar kennelijk is het nu oke om Biden als Redder van Amerika neer te zetten. Amerikaans christelijk nationalisme en Amerikaans progressief christendom hebben veel gemeen. Ik noem er een aantal. Allereerst is er nationale trots: "We zijn echt een magnifiek land", "Dit is een geweldig land", "We zijn goede mensen" en "Amerika is het beste land in de geschiedenis van de mensheid."
Daarna een uitgesproken vertrouwen in het Amerikaanse volk: "Het grootste gevaar dat we lopen is dat we het vertrouwen in onszelf verliezen" en "Zolang mensen een toegewijde en diepe liefde voor dit land houden dan is er niets dat we niet kunnen bereiken".
Dan volgt het geloof dat de Amerikaanse democratie en de Amerikaanse manier van leven heilig is. "Dit is heilige grond, dit is gewijde grond.". Dit geloof lijkt op een religieuze toewijding aan Amerika. Het gaat maar door.
Het is niet erg om trots te zijn op je land, maar het in de plaats van God stellen, is Godslastering. Maakt niet uit welke partij. Trump wenste zijn staf 'veel geluk'. Dat is niet iemand de zegen van God toewensen. Het Amerikaanse geloof is gebasseerd op Amerika als beste en grootste land... En uiteindelijk afhankelijk van geluk!
Biden citeerde Augustinus en zei dat mensen worden gedefinieerd door waar ze van houden. Daarom zijn Amerikanen gericht op veiligheid, waardigheid, vrijheid et cetera. Alsof andere mensen dat niet hebben. Augustinus sprak over Gods stad. Christenen zijn mensen die Jezus liefhebben, zijn Woord, alle mensen en de hele wereld. De naam van Christus gebruiken voor het gewin van je eigen land is net zo goed Godslastering.
Als Amerika weer 'groot gemaakt moet worden', of 'wederopgebouwd moet worden', heeft het een Opwekking van Bijbelse proporties nodig. Niet die van nationaal of progressief christendom. In plaats van trots te zijn op Amerika zou er dan bescheidenheid komen, bekering en mensen zouden het uitschreeuwen naar God. Niet naar het grote Amerikaanse geloof. In het opgeven van ons leven zullen we het tenslotte vinden.
Elke christen zou zijn kracht en trootst in het Woord van God moeten zoeken. Amerikaan of niet. Die woorden zijn blijvend en duren eeuwig. Psalm 33:22 zegt: "We wachten hoopvol op de Heere, Hij is onze hulp en schild. In Hem verheugt ons hart zich. Omdat we in zijn heilige naam vertrouwen. Laat de volmaakte liefde van de Heer met jullie zijn. Als wij ons vertrouwen en hoop op U stellen."
Praatmee