Onzekere toekomst
Als IS in 2014 dichterbij komt, slaat Dalia met haar gezin op de vlucht. “Ik weet nog hoe angstig ik was”, vertelt Dalia geëmotioneerd. “Hoe zou onze toekomst zijn? Tijdens onze vlucht, met niet veel meer dan de kleren op onze rug, huilde ik de hele tijd. Maar het vertrek tastte mijn geloof niet aan. Ik klampte me juist nog meer vast aan God.”
Eind 2017 keerde het gezin terug naar Bashiqa. IS was verdreven, maar hun stad was niet meer dezelfde. Huizen waren door brand verwoest, muren beklad met slogans van IS. “Zelfs in mijn eigen huis voelde ik me een vreemdeling, alsof we hier niet hoorden”, zegt Dalia. “Dat was ondraaglijk pijnlijk, ook voor mijn kinderen.”
Bijbelstudie
Toch weet Dalia zich geroepen juist hier de kerk te dienen. Gemakkelijk is het niet, erkent ze. “Onze koffers staan altijd ingepakt, voor het geval we moeten vluchten. Mijn kinderen waarschuw ik heel voorzichtig te zijn. Mijn dochter studeert in Mosul, daar zijn ontvoeringen en explosies aan de orde van de dag.”
Ondanks die voortdurende dreiging houdt Dalia Bijbelstudies samen met andere christelijke vrouwen. “Er is geen betere plek om samen te komen dan in de kerk, er is geen betere plek om hoop te vinden dan in de Bijbel. Telkens wanneer ik me verdrietig, verdrukt of gekwetst voel, roep ik tot de Here God. Dan ervaar ik rust en vrede in mijn hart.”
Benieuwd naar gebedspunten over dit verhaal? Kijk op de website van Open Doors.
Stitcher
