Om de paar jaar verzamel ik graag een paar mannen uit mijn kerk en lezen we samen John Owens grote trilogie over de zonde. Owen bespreekt de gevolgen van zonde voor gelovigen en maakt drie opmerkingen over de schandalige zonden van christenen die in de Bijbel staan opgetekend. In een jaar waarin een deel van de christelijke leiders binnen de evangelische wereld zich schuldig hebben gemaakt aan ernstige zonden, is het handig om Owens opmerkingen ter harte te nemen.

Hier zijn drie lessen die we van Owen kunnen leren.

1. Leiders vallen
Zijn punt is niet dat we dit zouden moeten verwachten (dat zouden we niet moeten doen!). Maar het opmerkelijke aan Owens betoog is dat, van de schriftuurlijke voorbeelden die we zien van heiligen die vallen, het niet alleen normale gelovigen zijn, maar ook degenen die “een bijzondere eminentie in zich hadden vanwege hun wandelen met God in hun generatie” (p. 363). Hij noemt Noach, Lot, David, Hizkia en anderen. "Ze waren geen mannen van gewone grootte, maar hoger dan hun broeders, bij de schouders en omhoog, in belijdenis, ja, in echte heiligheid" (p. 363).

Er moeten veel vragen gesteld worden over het hoe en waarom, de ins en outs van elk van deze uitspattingen van de zonde. Maar dat is niet de zorg van Owen. Zijn focus heeft meer te maken met welke toepassing van de zonde we zelf moeten stoppen. Hoe zouden deze Bijbelse voorbeelden van terugval ons moeten waarschuwen en helpen in onze eigen strijd tegen de zonde?

Zijn aansporing is om de zonde serieus te nemen. Alleen een formidabele vijand kan zulke geloofshelden buitenspel zetten.

Er moet beslist een zeer machtige kracht aan het werk zijn die zulke reuzen in de wegen van God tot zulke afschuwelijke zonden kan verleiden als waarin ze vervielen. Een gewone motor had ze nooit uit hun gehoorzaamheid kunnen halen. Het was een gif dat geen atletische constitutie van geestelijke gezondheid, geen tegengif, kon weerstaan. (p. 363)

Reuzen zien vallen is een schokkende herinnering dat we een vijand tegemoet treden die te machtig voor ons is.

2. Doorgewinterde leiders vallen
Owen gaat een stap verder in zijn volgende observatie. Hij keert terug naar zijn Bijbelse voorbeelden - Noach, Lot, David, Hizkia - en merkt op dat ze niet vielen toen ze nieuwe gelovigen waren, maar juist na vele jaren in hun wandel met de Heer:

En juist deze mannen vervielen niet in hun grote zonden bij het begin van hun belijdenis, toen ze maar weinig ervaring hadden gehad met de goedheid van God, van de zoetheid en plezierigheid van gehoorzaamheid, van de kracht en het ambacht van de zonde, van haar impulsen, verzoeken en verrassingen; maar na een lange relatie met God en kennis van al deze dingen, samen met ontelbare motieven tot waakzaamheid.

Met andere woorden, dit waren geen babychristenen die als een achterblijvende antilope in de Serengeti werden opgepikt. Nee - dit waren machtige leeuwen, die jarenlang de zegeningen van gehoorzaamheid hadden ervaren en goed vertrouwd waren geraakt met de gevaren en het bedrog van zonde. Ze wisten heel goed hoe ze moesten wandelen op een manier die hun roeping waardig was. 'En toch zien we hoe vreselijk ze werden overweldigd', schrijft Owen.

3. Doorgewinterde leiders voorzien van nieuwe genade vallen ook
Een laatste observatie bouwt voort op de vorige twee. De Bijbel toont ons niet alleen gelovigen die zondigen en die net nieuwe ervaringen van Gods genade hebben gehad.

Nogmaals, gefocust op Noach, Lot, David en Hizkia, loopt Owen door de Bijbelse teksten om dit punt te bevestigen. Hij concludeert: Ik meen dat hun valpartijen in zulke perioden met een bepaald doel zijn toegestaan om ons allemaal te onderwijzen in de waarheid die we in handen hebben; zodat niemand, in welke tijdsperiode dan ook, met welk idee van genade dan ook, zichzelf zekerheid kan geven. Behalve dan door voortdurend dicht bij Hem te blijven.

Hier vinden we een Owen die terugkeert naar zijn ultieme uitgangspunt. Het maakt niet uit wie je bent, hoeveel "succes" je ook hebt gehad, wat voor gaven je ook hebt - ieder van ons kan afdwalen van de Herder.

Hoe waakzaam moeten we zijn tegen de zonde! Wat was het doelbewust van God om ons kracht te geven voor de strijd! De enige manier waarop we kunnen hopen dat we er ongedeerd uitkomen, is door ons aan Christus vast te klampen. Als we laks worden in ons streven naar Hem, of apathisch in ons verlangen om vervuld te worden door de Geest, kunnen we problemen verwachten.

Kijk uit
Ik probeer niet om een exacte vergelijking te maken tussen de zondige daden van moderne christelijke leiders en incidenten die we in de Bijbel zien. Er zijn zeker grote verschillen. Tegelijkertijd zijn er echter enkele opvallende overeenkomsten. Genoeg overeenkomsten, zo lijkt het, om enkele van de ontnuchterende waarschuwingen weg te nemen die Owen voor ons heeft geschetst. Zoals hij zegt in On Temptation, een ander werk in de trilogie:

'In niets toont de dwaasheid van de harten van de mensen zich meer openlijk, dan in deze vervloekte vrijmoedigheid, om na zoveel waarschuwingen van God, en zo veel droevige ervaringen die elke dag voorbijkomen, toch weer de verleiding op te zoeken en er in te trappen.'

Als Owen vandaag leefde, zou hij zeker veel te zeggen hebben over christelijke leiders die zichzelf diskwalificeren vanwege hun zonde. Maar het volgende zou hij blijven zeggen: als de zonde hen kon verslaan, laat dat dan een herinnering zijn aan de enorme kracht die jij zelf moet zien te trotseren. Wees niet trots. Leg verantwoording af over je daden. En houd vooral vast aan Jezus; er is geen andere hoop!