Ook in de kerk een oorlogsstemming? Een uitdaging voor het nieuwe jaar
Toen ik een jaar of 20 was, had ik al mijn standpunten helder. Ik wist precies hoe ik dacht over bepaalde onderwerpen. Dit was makkelijk en veilig. Ik noem even een rijtje; Het gezin hoort topprioriteit te zijn. De aarde is gemaakt in zes dagen. Vrouwen mogen niks belangrijks doen in de kerk. De Heilige Geest is eng. Homoseksualiteit is altijd fout. Het huwelijk is heilig. 10 procent van je inkomsten is voor de kerk.
Sorry, als ik je hiermee hebt gekwetst. Dit waren mijn zwart-wit standpunten. In de loop der jaren ben ik over diverse onderwerpen anders gaan nadenken. Is dit groei? Is dit een hellend vlak? Bij bepaalde thema’s ben ik voor 180 graden gedraaid, bij andere thema’s ben ik geen millimeter verschoven. In bepaalde thema’s heb ik me jarenlang verdiept. Daarover ben ik anders/genuanceerder gaan denken. Daarnaast is mijn perspectief onbewust en langzaam verschoven. Bij sommige onderwerpen weet ik mijn standpunt (nog steeds) niet. Ik hoef gelukkig van mezelf (nog) niet overal een antwoord op te hebben.
Sinds maart 2020 is er veel veranderd.
Sindsdien voel ik me bijna gedwongen om over tal van nieuwe onderwerpen een mening te vormen. Ik weet soms niet meer wat ik moet denken. Er is een tsunami van meningen over corona, mondkapjes, Staphorst, Zwarte Piet, Trump, vaccins, etc.
Ik vind het irritant dat ik over dit soort dingen moet nadenken. Nog vervelender vind ik dat de versnippering in het christelijke landschap toeneemt. Ik kan het bijvoorbeeld met vriend A. helemaal eens zijn over Staphorst maar over het vaccin staan we lijnrecht tegenover elkaar. Terwijl in mijn ogen vriend B. het helemaal bij het rechte eind heeft over Zwarte Piet maar bij Trump nog niet ‘wakker’ is....
Vanuit de media en soms ook door politieke leiders lijken er meer splijtzwammen dan ooit in Nederland te ontstaan. Ik maak me vooral zorgen om de toon die steeds harder lijkt te worden.
Wat is de echte uitdaging voor de kerk in dit nieuwe jaar?
Gaat de invloed van buitenaf de Kerk verdelen of juist verenigingen? Kunnen we vanuit onze minderheidspositie elkaar waarderen zonder het helemaal met elkaar eens te zijn? Durven we met elkaar het gesprek aan te gaan? Willen we naar de ander luisteren ook als we het niet met elkaar eens zijn. Mogen we het in liefde met elkaar oneens zijn zonder elkaar te diskwalificeren?
Ik merk dat ik liever wil kijken naar het goud in mijn geloofsgenoot dan naar de splinter. We laten ons toch niet verleiden om een burgeroorlog te voeren over onze christelijke huisjes heen, terwijl we samen Gods goedheid vieren?
Corstian van Westen is auteur van het boek Adieu Kerk! Adieu God?
Praatmee