Haar vader werd vermoord maar Daniela vindt vreugde in Jezus
Daniela's vader werd voor haar ogen vermoord. Door drugscriminaliteit liggen mensen die anderen van verslavingen afhelpen onder vuur. En dat zijn voornamelijk christenen. Open Doors vertelt het schokkende verhaal van Daniela dat ondanks alles ook een verhaal van hoop is. "Het is heel belangrijk om te weten dat er mensen over de hele wereld zijn die voor mij en mijn gezin bidden", aldus Daniela.
De weg naar Daniela's tijdelijke huis is lang. Als je er naartoe rijdt moet je oppassen voor alle kuilen in de weg. De vloer van haar eenvoudige huis is verhoogd, omdat er regelmatig overstromingen zijn in het noorden van Colombia waar Daniela en haar gezin wonen. Het dak heeft gaten waardoor de regen naar binnen lekt, en Daniela en haar moeder en broer moeten de waterplassen vermijden.
Maar het is nog altijd beter dan waar ze vandaan kwamen. Als we Daniela ontmoeten, heeft ze haar haar in een paardenstaart en draagt ze een zwart-roze jurk met stippen en een bijpassende haarband. 'Dani', zoals haar vrienden en familie haar noemen, kijkt ons nieuwsgierig aan, haar grote ogen onderzoeken de vreemden in haar huis, en ik kan een beetje verlegenheid ontdekken wanneer ze de armen van haar moeder opzoekt. Maar een gastvrije glimlach verlaat haar gezicht niet. Als je haar zo ziet, ziet ze eruit als elk ander 12-jarig meisje dat je ooit hebt ontmoet. Ze zou geen zorgen in deze wereld moeten hebben, maar ze weet als geen ander hoe het is om de prijs te betalen voor het volgen van Jezus.
Jezus liefhebben en voor Hem leven kan gevaarlijk zijn in delen van Colombia, waar drugsbaronnen en rebellen - vaak dezelfde mensen - als wetteloze krijgsheren opereren. Ze rekruteren kwetsbare jongeren om het vuile en gevaarlijke werk voor hen op te knappen. Ze hebben klanten nodig.
Plinio
Ze hebben daarom liever geen christenen die mensen helpen hun verslavingen te overwinnen en die proberen te voorkomen dat jonge mensen worden verleid tot een leven van misdaad en geweld. Dus toen ze Plinio, Daniela's vader, vermoordden, was dat slechts een waarschuwing voor de christenen om hun activiteiten stop te zetten.
Daniela en haar broer Sebastian vinden het erg moeilijk om te praten over de dag dat hun vader stierf. Ik zet ze niet onder druk om over deze traumatische gebeurtenissen te praten, maar als ze buiten gaan spelen, wil Alba, hun moeder, wel iets delen.
Geweerschoten
Ze herinnert zich dat de dag normaal begon. "Ik werkte met een paar andere vrouwen in de keuken", zegt Alba. “We waren de kippen aan het klaarmaken die we later die middag wilden eten. Plinio was naar de kerk gegaan om te bidden. Toen hij terugkwam, zat hij in zijn schommelstoel en keek naar het nieuws. Het was een heel rustige dag. "Plotseling hoorde ik geweerschoten."
Iedereen rende de kamer binnen, ook Daniela. Ze kan niet beschrijven wat ze zag. Het is een beeld dat ze nooit zal vergeten. Ik vraag hoe de kinderen zijn omgegaan met de dood van hun vader. Moeder Alba laat een video zien van Sebastian die ongecontroleerd op het bed huilt. "Mijn zoon is erg expressief", zegt ze. "Hij is erg gehecht aan mij en zijn zus. Hij huilt en zegt vaak dingen als: 'Ik wil niet dat er iets met je gebeurt, want ik zou alleen achterblijven' Aan de andere kant is Daniela minder expressief. Ze huilt een beetje, maar drukt haar gevoelens niet uit. Ze huilt en vertelt me hoeveel ze haar vader mist."
"Kunnen we met Daniela praten?", vraag ik. "Je kunt natuurlijk bij haar zijn. Je kunt met haar praten, maar misschien beter zonder mij", zegt Alba. "Het zou goed zijn als ze meer emoties zou tonen, als ik er bij ben zal ze waarschijnlijk terughoudender zijn."
Moeilijk
We brengen tijd door met het gezin, en Daniela opent zich. Ze zegt dat ze graag tekent, dat ze zich geïnspireerd voelt als ze naar de lucht en naar de bomen kijkt, en dat ze als ze later groot is wil werken als illustrator. Ze zegt ook dat, ondanks dat ze naar een nieuwe stad is verhuisd, haar cijfers op school niet zijn veranderd en dat ze één van de beste leerlingen van haar klas is.
En dan vraag ik: 'Wat is het moeilijkste voor jou om op een nieuwe plek te zijn?'
'Als ik denk aan...' Plotseling wellen de tranen op in haar ogen. Ze kijkt naar beneden, schermt haar ogen voor ons af en kijkt dan op om haar zin af te maken. "Cuando pienso en mi papa." Als ik aan mijn vader denk. Onze fotograaf aarzelt niet. Ze gaat naast Daniela zitten en omhelst haar. "Wil je naar je moeder?" vragen wij.
Ze knikt en we brengen Alba de kamer binnen, die Daniela knuffelt en kust, ook haar eigen ogen zijn helemaal nat van de tranen. Toch is ze dankbaar dat Daniela eindelijk haar emoties heeft geuit. Het is een begin.
God
Daniela vertelt ons dat ze wil doorgaan, en Alba zegt dat dit oké is. Ik vraag Daniela wat ze denkt dat haar vader graag zou hebben gedaan in de toekomst. "Nou", zegt ze zonder aarzelen, "om een goed mens te zijn en de wegen van God te volgen."
Agenten
Het wordt tijd dat we allemaal vertrekken. De buurt is nieuwsgierig naar de identiteit van deze vreemdelingen die de familie bezoeken. Op de hoek van de straat zien we plotseling gewapende politieagenten, gekleed in groene camouflage-uniformen. Ze zijn hier om ons te beschermen, wat betekent dat de risico's van een verblijf hier zijn toegenomen.
De familie pakt hun koffers en we rijden naar het vliegveld. Voor het eerst in hun leven zullen Daniela en Sebastian hun land vanuit de lucht zien. Daniela lijkt een beetje zenuwachtig. 'Ik ben bang', zegt ze. Maar als ze naar de wachtruimte bij de poort rennen, zien we een brede glimlach op de gezichten van Daniela en Sebastian. "Ik vroeg me af of het vliegtuig zou neerstorten", zei Daniela na de vlucht, "maar uiteindelijk voelde het goed en veilig om te vliegen. Het land zag er klein uit; alles ziet er van boven mooi uit."
Bloemen en knuffels
Twee vluchten en een lange reis over land later komen we aan bij het Children's Centre, een project dat permanent onderdak biedt aan veel kinderen van vervolgde Colombiaanse christenen. Het centrum wordt soms ook gebruikt voor korte verblijven voor gezinnen zoals deze. Het is 11 uur 's avonds en het is al erg donker als we het parkeerterrein van het centrum op rijden.
Al het personeel en alle kinderen wachten bij de ingang. Ze klappen en zingen. Op een groot spandoek staat "Bienvenidos (welkom, red.), familia Salcedo." Onmiddellijk lopen enkele stafleden van het centrum naar Daniela, haar moeder en broer toe. De Salcedo's krijgen bloemen en knuffels.
Daniela's gezicht toont haar gedachten. Je kunt haar zien denken: "Ze kennen ons niet. Waarom kwamen ze allemaal voor ons?' 'Het is heel belangrijk om te weten dat er deze kerst mensen over de hele wereld zijn die voor mij en mijn gezin bidden", zegt Daniela. "Ik ben daar heel dankbaar voor, want ik zie dat God door deze gebeden werkt."
Bovenstaand verhaal verscheen onlangs op de site van Open Doors USA.
Praatmee