Ze zijn er met een reden. Want wat ze ook delen, is een aandoening waarbij hun benen vanaf de knie naar buiten buigen. Een misvorming die bij het ouder worden steeds zichtbaarder wordt. Een reden voor de dorpsbewoners om hen buiten te sluiten. ‘’We weten dat de buren onze kinderen uitlachen. Maar we kunnen ze niet verstoppen, dus leven we tussen mensen die hen als minderwaardig behandelen’’ vertelt Awa. 

Bidden om genezing
Het gezin heeft een zware tijd achter de rug. Hun steun en toeverlaat in die jaren is de verpleegster Mame Sor van de plaatselijke kliniek. Ze kent de kinderen al sinds ze een jaar oud zijn. Hoewel ze zelf niets aan de vergroeiing kan doen, blijft ze zoeken naar medische oplossingen. En meer dan dat: ze bidt samen met de ouders om genezing en geeft de hoop niet op. Dan hoort ze tot haar blijdschap dat Mercy Ships naar Senegal komt. 

Terwijl vader Abdukka op het huis in Missira past, vertrekken Awa en Mame Sor met Ousseynou en Assane vroeg in de ochtend richting Africa Hope. Een paar dagen eerder zijn de jongens er al als patiënt geregistreerd. Na een volle dag rijden komen ze aan bij het indrukwekkende schip. Awa is zenuwachtig wanneer de verpleegkundigen Ousseynou en Assane ophalen en naar de operatiekamer brengen.

Harten stelen
De operatie slaagt. De tweeling wordt naar buiten gereden met de benen in turquoise gips. Een brede lach breekt door op het gezicht van Awa: ‘’Ik zag direct dat hun benen gestrekt waren. Ik was zo, zo blij!’’ 

Eerst blijven ze een tijdje op de revalidatieafdeling. Daar leren ze, eerst nog wankelend achter rollators, steeds beter lopen. De rustige Assane en extraverte Ousseynou stelen ondertussen moeiteloos de harten van de vrijwilligers.

Potje voetbal
De revalidatie wordt voortgezet in de extramurale afdeling van het ziekenhuis: HOPE Center. Het gips mag eraf en de fysiotherapie richt zich op het verbeteren van hun bewegingen, balans en kracht. De jongens gaan hard vooruit en bewegen zich steeds sneller en zelfverzekerder. Ze maken vriendjes met de andere jonge patiënten in het revalidatiecentrum. Al snel volgt waar de tweeling al jaren van droomt: het eerste potje voetbal.  

Trots en dankbaar kijkt moeder Awa toe: ‘’Tot de operatie heb ik mijn jongens nooit zien rennen. Nu zie ik hoe sterk ze zijn. Ik leef niet meer met twijfel over hun toekomst. Straks, als ze zeven zijn, gaan ze net als andere kinderen naar school!’’