
Nu de samenleving van Amerika kantelt, terwijl allerlei ontwikkelingen snel gaan, is de behoefte aan een verbindende president, aan een dienende leider groot. Het grootste pijnpunt van de voorbije vier jaar is hiermee benoemd. Zeker, Trump heeft het nodige bereikt, zonder meer: als eerste president heeft hij in de Verenigde Naties de vervolging van christenen aan de orde gesteld, ook al leek hij met dit thema weer weinig te doen in de contacten met Noord-Korea. Beslist heeft hij zich ingezet voor de bescherming van het leven van ongeboren kinderen. Hij toonde zich een vriend van Israël, het bedreigde volk van God én zette zich in voor vredesakkoorden met de Verenigde Arabische Emeritaten en Bahrein.
Groeiende verdeeldheid
En toch, Donald Trump heeft verdeeldheid gebracht, polarisatie, is medeverantwoordelijk voor een verziekt politiek klimaat. Op leugens is hij vaak betrapt en de uitgangspunten van een democratische rechtstaat zijn bij hem niet veilig. Als de Bijbel jouw norm is, kun je zelfs als politiek een hard vak is, in een debat met Joe Biden niet roepen: ‘Hou even je kop, man.’ Als in een land polarisatie de boventoon voert, wordt het onderlinge gesprek gefrustreerd. Ook in de eigen Republikeinse Partij is door het optreden van Trump de verdeeldheid gegroeid.
Inmiddels zijn er 26 vrouwen die de president van seksueel wangedrag beschuldigen, staat bij tegenstander Joe Biden in dit opzicht momenteel de teller op acht – in wat de eerste verkiezingen zijn na #MeToo. Zelf wijst Trump in deze naar Bill Clinton en doet hij de opmerkingen over zijn ‘zevende-gebodverleden’ af als ‘kleedkamerpraat’. Waarom dit hier benoemd? Slechts om de aangrijpende realiteit te zien dat de leiders van deze wereld in hun doen en laten haaks staan op het Koninkrijk van God, dat bestaat uit gerechtigheid en vrede en blijdschap in de Heilige Geest.
Dag van verootmoediging
Nu is vanuit ons land een stemadvies aan Amerikaanse christenen niet gemakkelijk te geven. Om bij de Nederlandse kijker meer begrip te ontwikkelen voor de lastige dilemma’s waar Amerikaanse christelijke kiezers zich dit jaar voor geplaatst zien, zond de Evangelische Omroep dit voorjaar de reeks ‘God, Jesus, Trump!’ uit. Helder werd hieruit dat christenen in de VS geplaatst zijn in een eigen geografische en culturele context. Zij moeten de visie op wapenbezit, doodstraf, oorlogsveteranen, patriotisme, migratie, abortus en ondernemerschap meewegen.
Nu vind ik de visie van ds. H. Hofman, een predikant van de Gereformeerde Gemeenten die vanuit Amerika in de Nederlandse media geregeld zijn waardering voor het beleid van Trump uit, ongemakkelijk. ‘Het enige wat Trump misschien moet leren, is wat de Spreukendichter schreef: “Laat u een vreemde prijzen en niet uw mond; een onbekende, en niet uw lippen”.’ En zelfs dat vergoelijkt ds. Hofman: ‘Maar ja, als niemand dat doet, kan het een verzoeking zijn om het zelf maar te doen.’
Dan is de insteek van een andere predikant van de Gereformeerde Gemeenten, ds. A. T. Vergunst, realistischer: ‘Dank God voor een president die jaarlijks een proclamatie uitschrijft waarin hij het hele land opwekt voor een dankdag en een nationale dag van verootmoediging en gebed. (…) Nee, deze president heeft geen onberispelijk leven. (…) Hij is ook een boef, daar ben ik van overtuigd. Maar toch gebruikt God hem.’
Je voornaam
Je e-mailadres