Jezus leert ons dat Hijzelf zachtmoedig en nederig is. De grootste ooit onder de mensen is de zachtmoedigste en nederigste en identificeert zich met de minsten onder de mensen. Ook Vader God is zachtmoedig en nederig, want Jezus is zoals de Ene.
Ik neem aan dat Adam en Eva, geschapen naar Gods beeld, ook zo waren… totdat zij verleid werden en daarmee de gezindheid van de verleider in hun genen meekregen: de hoogmoed, oftewel de neiging zichzelf belangrijker en groter te achten dan de ander en daarmee groter dan God.

Zo las ik eens dat Jezus de gelovigen maant om aan “het grote feestmaal” niet de eerste plaats uit te kiezen, maar de minste plaats. Daarover mediterend vond ik dat mij toch wel een plekje ergens halverwege de tafel toekwam, gelet mijn vermeende goede gedrag en werken. Direct maakte de Heer mij laaiend duidelijk, dat ik al blij mocht zijn, als ik tot de feestzaal toegelaten zou worden.

Dat was een ontnuchterende les. Nooit kunnen we ons beroepen op onze werken, hoe goed en belangrijk we die zelf ook maar vinden. We zijn voor je het weet als die religieuze voorganger, die God dankte dat ie niet zo armzalig gemaakt was als die bedremmelde slechterik achterin de kerk. Vanuit die gezindheid zien we de Heer over het hoofd en bidden we over Hem heen: de weg van de (“nederige”) zelfverheffing loopt dood en die van echte verootmoediging leidt tot overvloedige genade.

Feitelijk zegt Jezus dat we wellicht vermoeid en belast zijn omdat we belangrijk willen zijn, omdat we rijker willen worden of alles in eigen kracht willen doen. Een echte staat van nederigheid vereist dat we ons intens bewust zijn van ons onvermogen naar Gods wil te leven en daarmee onze totale afhankelijkheid van Zijn Genade erkennen.

Is het niet daarom dat God toestaat dat we regelmatig in ons streven vastlopen en met onze neus op onze nietigheid gedrukt worden? Is het daarom dat we sterfelijkheid ervaren, zolang we aan ons “ikje” vastzitten? Want pas als we zo nederig zijn als Jezus, dan is er echte ontmoeting met onze Heer en toegang tot Zijn hemelrijk. Dan pas komt ons hart tot rust, als we alle overbodige ballast aan Zijn voeten leggen. Die vereiste staat van nederigheid kunnen we nooit zelf bereiken, maar slechts dorstig en behoeftig ontvangen door Gods Geest.

Dit artikel is afkomstig uit de nieuwsbrief van Oasis Trails. In een Spaans dorpje, aan het pelgrimspad naar Santiago de Compostela, runt de Oasis Trails gemeenschap een kleine herberg. Het is een gemeenschap van gelovigen, die de gasten zowel praktisch als geestelijk met Jezus, het Levende Woord, in contact wil brengen. Heel praktisch en betrokken, op een manier die bij de gasten past. Lees hier meer over de Oasis Trails.