The Climb: Waarom christenen ‘bergen’ beklimmen in coronatijd
Bergen op je eigen trap beklimmen en daarmee de meest kwetsbare mensen beschermen tegen de gevolgen van de coronacrisis. Dit kwam tot uiting in de 10-daagse sportieve challenge ‘The Climb’ van ontwikkelingsorganisatie Tear. Momenteel staat de teller op een opbrengst van ruim 52.000 euro. Martha Zonneveld, noodhulpcoördinator bij Tear, vertelt hierover.
Op welke manier worden mensen die al in crisisgebieden leven door corona geraakt?
“Op verschillende manieren”, antwoordt Zonneveld. “Door de lockdown vervalt voor veel mensen in crisisgebieden hun werkgelegenheid, iets dat voor dagloners desastreus is. Zij werken dagelijks voor hun loon, waarvan in veel gevallen de avondmaaltijd wordt gekocht. Door de lockdown zijn deze mensen afhankelijk geworden van voedselhulp, waarin de overheid in veel van deze landen niet voldoende kan voorzien.
Daarnaast is het gebrek aan medische voorzieningen schrijnend. Door gebrek aan testcapaciteit worden veel gevallen van corona niet onderkend. Mensen lijden en sterven aan corona zonder dat dit herkend wordt en zonder medische behandeling. Verder zien we dat de meest kwetsbaren hard geraakt worden door de impact op de economie, onder andere doordat de prijzen stijgen.
Ook zien we dat huiselijk geweld door de coronamaatregelen substantieel is toegenomen en er zijn veel drop-outs op school. Ouders kunnen in veel gevallen het schoolgeld niet meer betalen, arme gezinnen hebben geen mogelijkheden voor online lessen en kinderen zijn thuis nodig om voor eten te zorgen.”
Merken jullie dat het moeilijker is om aandacht te vragen voor ontwikkelingslanden, omdat de crisis ook heel sterk ons eigen land raakt?
“Nee, dat merk ik niet. De actie heeft tot nu toe een goede response gehad. Het lijkt er juist op dat sommigen zich meer kunnen inleven, omdat we deels in hetzelfde schuitje zitten, iets waarvan normaalgesproken nooit sprake is. Daarbij voelen mensen mee met het doormaken van deze crisis in omstandigheden die veel moeilijker zijn dan de onze. Je kunt daarbij denken aan beschikbaarheid van levensmiddelen, goede gezondheidszorg, online onderwijs en goede informatievoorziening bij ons en het ontbreken daarvan in ontwikkelingslanden.
Wel is het zo dat met name stichtingen, bedrijven en grote donoren hun steun moesten terugtrekken, omdat ze door de crisis in financieel onzeker vaarwater zijn terechtgekomen. Dit heeft grote impact op onze inkomsten en daarmee op de mogelijkheden om mensen te steunen om weer op te staan uit deze crisis. We moeten daarom nu wel meer leunen op de steun van particulieren.”
Kun je aan de hand van een concreet voorbeeld aangeven op welke wijze Tear hulpverleent op plekken waar dat het hardst nodig is?
“In Bangladesh zijn veel mensen afhankelijk geworden van voedselhulp. De lokale overheid heeft niet voldoende capaciteit om dit te bieden en heeft gebieden toegewezen aan lokale hulporganisaties, bijvoorbeeld aan onze partnerorganisaties Shalom, Baptist Aid en CCDB. Deze organisaties kopen voedsel in en distribueren dit via lokale kerken onder de allerarmste en meest kwetsbare mensen. De overheid levert hiervoor in samenwerking met de gemeenschappen de lijsten aan. Tear draagt bij met de nodige technische ondersteuning en een deel van het budget. Naast voedselhulp verlenen we op deze manier ook medische hulp en voorlichting om besmetting te voorkomen.”
Kunnen jullie aan de hand van een hoopvol verhaal aangeven hoe jullie God aan het werk zien in één van de crisisgebieden?
“God maakt geen onderscheid als het gaat om mensen in nood. Dat zien we terug in de manier waarop de kerk in deze crisis hulpverleent onder de allerarmsten in de gemeenschappen. De kerk reikt uit naar mensen van verschillende afkomst, met verschillende religieuze achtergronden en sociale status. Er wordt geen onderscheid gemaakt en de kerk verrijkt zichzelf niet. Het is bijzonder om te zien hoe de kerk, ondanks de eigen uitdagingen door de crisis, in staat is om dit werk te doen, waarbij ook kerkleden voor zichzelf een drempel over moesten om ondanks de lockdown en de angst voor besmetting hun rol te pakken in het verlenen van noodhulp.”
Praatmee