Emi werkte op de Wallen omdat ze geld nodig had voor haar familie
Mijn telefoon piept; ‘Fijne Moederdag nog!’ staat er te lezen met een paar bloemetjes en hartjes. Het komt uit Bulgarije, het komt van Emi. Ik ben in gedachten ineens jaren terug. Emi leerde ik kennen in Amsterdam, ze werkte achter het raam op de Ruysdaelkade, een prostitutiegebied in de Pijp, veel minder bekend dan de Wallen.
Ik weet het nog heel goed; Emi stond in een huis met drie verdiepingen, ze stond altijd op de tweede etage achter het raam aan de linkerkant. Vanaf het eerste moment dat ik haar leerde kennen wist ik dat er iets bijzonders met haar was. Ik kon het niet verklaren maar ze bleef in mijn gedachten hangen. Mijn mede-straatwerker had hetzelfde en we besloten voor haar te gaan bidden. Emi deed ondertussen net alsof ze ons niet zag, ze negeerde ons volledig en liet ons zeker niet binnen. Omdat ze op de tweede etage stond konden we niet op haar raam aankloppen maar alleen zwaaien vanaf de weg. Dat voelde best dom, maar we deden het toch en bleven wekelijks langs gaan en voor haar bidden. Er was iets met haar, ze straalde stress uit en spanning en tja, wat was het nog meer, angst misschien?
En zo gingen de weken voorbij; wij zwaaiden, Emi negeerde. Totdat het Pasen werd en we een klein cadeautje bij ons hadden. Alle vrouwen in de straat deden open en wij zaten in spanning of Emi haar voorbeeld zou volgen. En ja hoor, haar deur ging open en we klommen de gammele trap op. We bleven maar heel even, gaven het cadeautje en vertrokken weer. Twee weken later deed Emi opnieuw de deur open. Ditmaal vroeg ze ons binnen in haar kamer, deed ze snel de deur en de gordijnen dicht en zaten we lang te praten.
Ze wilde dit werk eigenlijk niet doen, ze had geld nodig voor haar familie thuis maar kon het niet goed meer aan. Er was ook een ‘vriend’ in het spel en Emi werd onrustig als ze over hem sprak. We praatten met haar en vertelden haar van ons hulpaanbod. Het was een goed gesprek en we waren dankbaar dat haar deur geopend was voor ons. We beloofden de volgende week terug te komen en gaven haar ons kaartje.
De week erna was Emi’s raam leeg. En het raam bleef leeg. Twee weken later zat er een andere vrouw en in de twee maanden die volgden zagen we Emi niet. Ik maakte me zorgen over haar maar had geen gegevens dus kon ik geen contact opnemen. Ik deed navraag bij de raamexploitant, bij de andere vrouwen en zelfs bij de politie maar niemand wist iets. Emi was weg. Ik bad nog regelmatig voor haar en hoopte dat het goed met haar ging. Maar ik hoorde niets.
Twee maanden daarna liep ik aan de andere kant van Amsterdam. Ik had net een interview gedaan en liep door de straatjes van de Jordaan terug naar het station. Ineens voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide me om en zag Emi. Ik herkende haar bijna niet; zonder make-up en volledig gekleed. We staarden elkaar aan, ik was sprakeloos en zij ook. In een cafeetje dronken we koffie en daar vertelde ze mij wat er was gebeurd. Ze was zo blij geweest met ons gesprek twee maanden terug. Ze had in het begin gedacht dat we een beetje rare types waren en had ons daarom altijd genegeerd. 5 Ze was een paar weken in Bulgarije geweest bij haar familie en nu sinds twee weken weer terug in Amsterdam. Het was haar plan geweest om te bellen en hulp te vragen maar ze was ons kaartje kwijt. Ze zwierf nu al een aantal dagen door de stad op zoek naar ons adres maar het was haar niet gelukt. Haar geld raakte op en ze had voor morgen weer een raam gereserveerd om dan toch maar weer te gaan werken. Ze liep deze laatste middag in de stad en had het uitgeroepen naar God om hulp te krijgen. Toen had ze mij gezien en was achter me aan gekomen. Of ik nog steeds iets voor haar kon doen?
Ik voelde een brok in mijn keel. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag had God tegen mij gesproken over deze vrouw. Hij had ervoor gezorgd dat onze paden weer kruisten. We keken elkaar aan en tranen prikten in mijn ogen, of ik wat voor haar kon doen? Zeker wel! We zouden samen een tijd gaan optrekken en bekijken wat mogelijk was. Het was tijd voor Licht in haar leven!
Nawoord: Inmiddels zijn we zeven jaar verder. Emi is gaan werken bij Second Step (tweedehandswinkel) en heeft gebruik gemaakt van het uitstapprogramma. Ze is nooit meer terug gegaan naar het raam. We hebben haar kunnen helpen haar leven in Nederland af te sluiten en ze heeft een baan gevonden in Bulgarije. Na een jaar hulp vertrok ze uit Nederland en nu woont ze al weer jaren met haar dochter in Bulgarije. Elke Moederdag, verjaardag en vrouwendag stuurt ze me nog een bericht. Zij herinnert me elke keer eraan dat God machtige dingen kan doen!
Help je mee dit werk mogelijk te maken? Neem een kijkje op deze website.
Praatmee