Zo hoeven vrouwen de deur niet uit. Hoewel de crisis als nieuw argument wordt aangedragen, komt deze vraag niet uit de lucht vallen. Al langere tijd ligt er een wetsvoorstel klaar wat huisartsen de bevoegdheid wil geven abortuspillen te verstrekken. Een ingrijpend voorstel, want bij zo’n doe-het-zelf abortus wordt de drempel verlaagd tot het plegen van abortus, is toezicht op fysieke en mentale gevolgen beperkter en wordt het risico op abortusdwang verhoogd. Terecht dat de rechter het verzoek afwees. Deze gebeurtenis deed mij weer denken aan het bezoek dat ik eerder met twee collega’s bracht aan de avond: ‘Baas in eigen buik 2.0’, georganiseerd omdat de pro-lifebeweging gevaarlijker zou zijn dan vroeger.

De impact van de pro-lifebeweging
Terwijl ik rustig op mijn stoel ga zitten, kijk ik de zaal rond. Ik voel me wat onwennig, hier met mijn zwangere buik bij de avond ‘Baas in eigen buik 2.0’. Zo’n honderd vrouwen van gemiddeld 25 à 30 jaar vullen de zaal en willen met elkaar strijden voor het recht op abortus. Het feit dat deze avond überhaupt georganiseerd moet worden, is volgens de moderator van de avond enorm bizar. Wat is er namelijk toch in Nederland gebeurd, dat dit verworven recht op zelfbeschikking ineens onder druk is komen te staan? En, hoe kan het dat het anti-abortusgeluid de afgelopen tijd zo lijkt te groeien?

Met trots wordt verteld dat Nederland en Groot-Brittannië koplopers zijn in Europa wat betreft de abortustermijn. Maar, de toehoorders moeten alert zijn om te beschermen wat is bereikt. De anti-abortus beweging begint namelijk een serieus gevaar te vormen en deze groep laat veel van zich horen. Zo werden er bijvoorbeeld tijdens de Week van het Leven 2019 huis-aan-huis folders met een pro-lifeboodschap bezorgd en vond er een ‘Mars voor het Leven’ plaats, waarbij eigenlijk toch wel eng veel mensen aanwezig waren. Ook worden de kwalijke demonstraties rond abortusklinieken genoemd. Hier kun je, volgens de spreker, twee ‘typen’ demonstranten vinden: schreeuwers, die met borden staan en roepen dat je een moord pleegt en ‘misleiders’, die voor je gaan bidden. Een constatering is dat de demonstraties van de anti-abortusbeweging eigenlijk geen protesten zijn, maar intimidatie. Wie helpt vrouwen?

Met enige wroeging wordt gezegd dat de demonstranten ‘onze leus stelen’. De anti-abortusbeweging zegt vrouwen te helpen, terwijl dat juist is wat de pro-choice organisaties doen: door op te komen voor het recht op zelfbeschikking. De sprekers waarschuwen vervolgens dan ook om niet mee te gaan in hun taal: zij zijn geen pro-lifebeweging, maar een anti-choicebeweging. Met enige vorm van nostalgie blikken de aanwezigen nog even terug op de tijden waarin de Dolle Mina’s in de jaren ’80 demonstreerden met luidsprekers op busjes of spandoeken. Ook worden er foto’s getoond waarop wij zien hoe de dames bij huizen aanbellen om met mensen in gesprek te gaan over het feit dat elke vrouw recht zou moeten hebben op abortus. Vrij intimiderend, zou ik denken.

En terwijl ik daar zit, voel ik een schopje in mijn buik. Deze avond komt ineens heel dichtbij. Deze avond, waarin duidelijk wordt dat de inzet van de pro-lifebeweging erg veel losmaakt. Het laat zien dat wij daadwerkelijk iets bereiken met onze acties en geeft moed om te blijven opkomen voor het ongeboren leven!