Anouk (20) kon niet meer lopen door haar dwangstoornis: "Mijn complete vrijheid werd van mij afgenomen"
De twintigjarige Anouk heeft al acht jaar last van een dwangstoornis. Ze verteld aan BEAM over haar stoornis. "Door mijn dwangstoornis werd mijn complete vrijheid van me afgenomen."
De dwangstoornis van Anouk begon toen ze twaalf was. Ze werd erg bang om haar ouders te verliezen. Door bepaalde handelingen dacht ze dat haar angst zou verdwijnen. "Het hielp mij inderdaad in mijn angsten. Alleen werden de handelingen om mijn angsten te beheersen steeds groter en vermoeiender. Mijn dwangstoornis hielp mij om rust te krijgen in mijn hoofd. Tegelijkertijd zorgt het er wel voor dat ik word gedwongen om dingen te doen." Zo moet Anouk van zichzelf elke tafel drie keer aanraken en naar de schouders kijken van iedereen die ze tegenkomt. Ze is bang dat ze anders ziektes krijg van andere mensen. Door haar dwangstoornis durft Anouk inmiddels niet meer te lopen. "Hierdoor kan ik praktisch niets meer doen", vertelt Anouk. "Mijn vrijheid wordt hierdoor van mij afgenomen."
Exposure therapie
Door exposure therapie wordt de dwangstoornis van Anouk langzaam minder. Tijdens de sessies komt Anouk langzaam in aanraking met haar verschillende angsten. Het doel van de therapie is dat Anouk weer durft te lopen. "Tijdens de therapie ben ik bijvoorbeeld bezig om mijn dwang naar iets te verminderen of helemaal te negeren. Het is de zwaarste therapie die ik heb gevolgd, maar de vooruitzichten maken me blij. Door uit mijn rolstoel te stappen heb ik mijn vrijheid terug en kan ik opeens veel meer doen. Ik keek eerst negatief naar mijn toekomst, maar door de therapie sta ik nu veel positiever in het leven."
De exposure therapie vormt de eerste stap naar herstel. Anouk maakte een paar weken geleden voor het eerst sinds jaren weer een kleine wandeling buiten de deur. Dit deelde zze op instagram. "Ik probeer door instagram de boodschap over te brengen dat het belangrijk is om over dit soort ziektes te praten. Ik wil dat taboe doorbreken en laten weten dat mijn psychische probleem ook een gespreksonderwerp kan zijn."
Praatmee