In de veertigdagenkalender staat dit jaar de ontmoeting met God centraal. Op de vraag of Otto een ontmoeting met God voor de geest kan halen, antwoordt hij: "Moeilijk kiezen. Ik heb een boek geschreven over in gesprek zijn met God: Bomen met God, wandelingen tussen fantasie en profetie. Als ik dan moet kiezen, kies ik voor de eerste ontmoeting die ik met God had. Ik zakte voor het eerst door mijn knieën, sprak tot God en Hij opende de hemel voor mij. Een onvergetelijk en levensbepalend moment."

Wegvluchten van drukte
"Ik zie het thema Bergopwaarts als een verandering van vluchteling naar pelgrim", legt Otto uit. "Ik vlucht als het ware van alle drukte om me heen en moet vervolgens klimmen om pelgrim te worden. Persoonlijk ontmoet ik God het meeste op de bergtop. Ik maakte dat mee toen ik in Zwitserland was. Een dag lang was het zwoegen naar de bergtop, met een prachtig kruis erop. Toen ik boven was, werd ik zo stil. Ik zag het onmetelijke landschap om mij heen en kon alleen maar God zien."

"Ik ontmoette God altijd in de eindeloze wandelingen in de natuur", vertelt Otto. "Nu ik gehandicapt ben is dat niet meer mogelijk, maar is dat verplaatst naar de stilte van mijn atelier. Daar, tijdens het schilderen ontstaat een gesprek zonder woorden, maar in vormen, creatieve invallen en inspiratie waarvan ik vermoed dat het niet alleen van mij komt."

De voeten wassen
Naast zijn bijzondere ontmoetingen met God, kan Otto zich ook drie bijzondere ontmoetingen met mensen herinneren die zoals in de Bijbel staat hem de voeten wasten. "Een Indiase christen in New Delhi deed dit, later gebeurde dat in Madagscar door een Afrikaanse broeder. En onlangs nog in mijn kerk door een predikant uit Bosnië. Telkens ontroerde mij dat. Zeker door de zorgvuldigheid, de tederheid, de geknielde medemens voor mij, mijn eigen ongemak en vooral de blik van die broeder van onderen naar mij omhoog. Ik zag Jezus."