Machteloosheid
Ons bekroop toen we daarover spraken tegelijk een gevoel van machteloosheid. We leven in een tijd waarin nogal wat organisaties en actiegroepen urgente kwesties onder de aandacht willen brengen. Zo hadden we in de afgelopen tijd klimaatstakers, allerlei groepen die het Malieveld in Den Haag gingen bezetten en zelfs ‘langzaam-rijden-acties’ op onze snelwegen. Het moest de urgentie van het gesignaleerde probleem onderstrepen. Maar hoe moeten wij dat doen?

Van oudsher was er weinig tot geen discussie over de vraag of jonge kinderen, die opgroeiden in de gemeente, Bijbels onderwijs moesten krijgen. Ouders behoefden nauwelijks op de belofte, die ze hadden afgelegd bij de doop van hun kinderen, gewezen te worden. Kinderen gingen door de weeks naar clubs van de kerk en op zondag, naast de kerkdiensten, naar de zondagsschool.

Ondertussen zijn de tijden wel veranderd. In ieder geval merken wij dat als we kijken naar de aantallen kinderen die de zondagsschool bezoeken. Elk jaar neemt het aantal af. Elk jaar sluiten er zondagsscholen. Daarnaast merken we dat het leren van teksten en Psalmen geregeld problematisch blijkt voor de kinderen en hun gezinnen. Waar zit dat in? Het is nog niet zo gemakkelijk om je vinger achter de oorzaken te krijgen. Is de zondag te vol? Het gezin heeft al een drukke week waarin van alles en nog wat door de verschillende gezinsleden bezocht wordt. In veel gevallen werken vader en moeder allebei en schiet er weinig vrije tijd over. Dan ook nog een volle zondag? Daarin sneuvelen, vrezen we, het bezoek aan de zondagsschool en de tweede kerkdienst!

Urgentie gevoeld?
En/of is er geen gevoel van urgentie? Is dat veranderd? Hoeft het allemaal niet zo nodig? Daar denken wij fundamenteel anders over. Allereerst omdat de Heere God en Zijn woord onveranderd zijn. De noodzaak van vergeving en verzoening zijn voor kinderen nu niet anders dan voor kinderen die decennia geleden opgroeiden. Voor volwassenen ook niet overigens. De noodzaak om de Heere werkelijk te leren kennen met hoofd en hart is niet verminderd.

Maar het is toch een andere tijd?, zal iemand zeggen. Moeten kinderen echt zoveel van de Bijbel weten? Is dat allemaal echt nodig? Overladen we ze niet? We zijn van mening dat juist deze tijd vraagt om gedegen Bijbels onderwijs. Dat is wat we willen bieden op de zondagsschool. Deze (weliswaar) oude naam staat voor een eigentijdse en didactisch verantwoorde scholing in de Bijbel. En die is broodnodig.

Wat wordt geleerd?
We merken dat juist ook onze kinderen overspoeld worden met informatie. Al jong hebben ze een smartphone die hen in contact brengt met ‘de wereld’. Is juist niet onze taak als volwassenen daarin gelegen dat we alles in het werk stellen om ze in contact met hun Schepper te brengen? Moeten ze niet vooral leren dat ze zonder Hem geen leven hebben? Moeten ze niet vooral ontdekken dat ze vergeving nodig hebben? Is het niet ongelooflijk belangrijk dat ze ontdekken dat de Heere van Zijn kant zoveel voor hen gedaan heeft in de Heere Jezus?

Eigenlijk alles wat wij mensen leren, gaat een keer voorbij. Zelfs het diepe kennen van die ene mens met wie we misschien een leven doorbrachten verliezen we een keer. Maar de kennis over de Heere en vooral het persoonlijk leren kennen van de Heere is kennis die meegaat de eeuwigheid in. Het is de kennis die me de weg naar verlossing wijst. Het is het middel waar de Heilige Geest gebruik van maakt om mijn hart te verbinden, in diep vertrouwen, aan mijn Schepper.

Wie niet leert, verliest!
Dat leren is echt belangrijk. Wie dat in dit leven niet leert, verliest voor eeuwig! Daar hebt u de urgentie die werkelijk niets minder is dan op de allereerste Pinksterdag, of 31 oktober 1517, of anno 2020! Daarom maken we ons zorgen als er minder kinderen komen. Niet omdat wij daardoor een moeilijker bestaan als bond zouden hebben. Wel omdat we vrezen dat de tijd die eerder werd gevuld met Bijbels onderwijs, door andere zaken gevuld wordt. Zaken die misschien mooi en gezellig zijn, maar hebben ze ‘eeuwigheidswaarde’?

Beiden zijn we door onze ouders vanaf het begin van ons bestaan ‘ondergedompeld’ in het evangelie. Beiden hebben we momenten als kind gekend dat we niet zoveel zin hadden om, naast de twee kerkdiensten, ook naar de zondagsschool te gaan. Maar beiden zijn we onze ouders zielsdankbaar dat ze ons hebben gestuurd. Dankbaar dat ze ons dit hebben meegegeven. Beiden mogen we zeggen hebben ervaren dat de Heilige Geest ons juist langs die weg op onze knieën voor de Heere heeft gebracht. Beiden ontdekten we dat de Heere echt genadig is voor een zondaar.

Daarom breken we een lans voor gedegen Bijbels onderwijs aan onze kinderen. Daarom spreken we elkaar aan op de vraag wat voor ons prioriteit heeft in wat we onze kinderen leren. Daarom wijzen we elkaar op onze verantwoordelijkheid tegenover de kinderen en tegenover de Heere.

Niet om bij elkaar de les te lezen. Wel om elkaar te richten op onze Heere Die in liefde naar ons vraagt. Die in liefde Zijn leven gaf. Hem leren kennen, dat is wat we u en onze kinderen gunnen. Want, laat één ding duidelijk zijn: WIE DAT LEERT, WINT!

Bovenstaand artikel is geschreven door ds. N. A. Donselaar (foto bovenaan) en ds P. van Duijvenboden (foto in het artikel).