In de prostitutie voor je moeder of je kind? Hans Borghuis vraagt zich af waarom mensen zeggen dat je dat 'gewoon niet moet doen'
Pas sprak ik met een goede vriend over m'n werk bij De Haven. Het gesprek kwam op redenen waardoor vrouwen in de prostitutie terechtkomen. De vriend in kwestie – overigens een hele goede gast hoor – opperde dat deze vrouwen daar toch echt zelf voor kiezen. Ze moeten er maar voor zorgen dat het niet zover komt, dat ze niet in de prostitutie terecht komen. Ook als ik een aantal voorbeelden vertel van hoe het soms kan gaan, hoe iemand zover kan komen, blijft hij volhouden dat er altijd sprake is van een vrije keus.
Een beetje flauw misschien, maar ik vraag hem wat hij zelf zou doen wanneer hij echt geen andere mogelijkheden meer ziet. Terwijl zijn vrouw, zijn kinderen, misschien zelfs zijn ouders honger hebben. Ze geen fatsoenlijke kleding dragen, geen dak boven hun hoofd hebben. Of als zijn kinderen niet naar school zouden kunnen, er geen geld zou zijn voor een dokter. Zijn stelligheid wordt ietsje minder gelukkig, maar toch…
Ik vertel hem het verhaal van de vrouw die haar zieke zoontje in Oost-Europa achterlaat bij haar familie om in Nederland te kunnen werken. Ze zag geen andere mogelijkheid om zijn medicijnen en ziekenhuiskosten te kunnen betalen. Wat doe je - als moeder - als je geen andere uitweg ziet? Terwijl zij in Nederland werkt, stuurt haar familie haar steeds berichtjes dat haar zoontje zo ziek is en er meer geld nodig is. Na verloop van tijd komt ze erachter dat haar zoontje allang weer beter is en dat haar familieleden het door haar verdiende geld voor zichzelf hebben uitgegeven. Een moeder voor haar kind.
Ook vertel ik hem het verhaal van de dochter die voor haar moeder werkt. Haar moeder is ernstig ziek, ze heeft dringend een operatie nodig en zal zonder deze operatie niet lang meer leven. Voor haar als dochter is er geen enkele mogelijkheid om in haar eigen land te werken, geen schijn van kans om het benodigde geld te verdienen. Via kennissen krijgt ze de mogelijkheid om naar Europa te gaan. Ze weet waar ze aan begint maar ziet geen andere optie om het leven van haar moeder te redden. Uiteindelijk komt ze in Nederland terecht, achter het raam. Door heel hard werken lukt het haar uiteindelijk om het geld voor de operatie van haar moeder bij elkaar te verdienen. Ze gaat terug naar huis, haar moeder wordt geopereerd waardoor ze blijft leven. Als alles achter de rug is en ze weer aan de beterende hand is, vraagt haar moeder - die weet wat haar dochter heeft gedaan - of ze niet terug kan gaan, om meer geld te verdienen. Haar moeder is na de operatie namelijk niet meer in staat om voor zichzelf te kunnen zorgen. En zij als dochter doet het, voor haar moeder. Is dat vrije wil of zeg je ‘dat moet je gewoon niet doen’?
Onlangs was het weer de Europese dag tegen mensenhandel. Helaas komt mensenhandel ook in ons land voor, veelvuldig. In meerdere sectoren, maar zeker ook in de prostitutiesector. Vrouwen die onder dwang achter een raam moeten staan of in een club moeten werken. Soms is het duidelijk dat er sprake is van dwang, veel vaker is dit helemaal niet zo duidelijk. De dwang van geen keuze hebben noemen we geen mensenhandel, maar is hier echt sprake van een vrije keus?
Hoeveel van deze vrouwen zouden er voor kiezen om achter een raam te staan of om in een seksclub te werken, wanneer ze ook andere kansen en mogelijkheden zouden hebben? Dat moet je gewoon niet doen…?!
Meer weten? Over prostitutie, over onrecht? De Haven biedt - gedreven door het voorbeeld van Jezus - hulp aan vrouwen die in de prostitutie werken. We komen graag langs om meer te vertellen, over ons werk en de thema’s die hieraan raken.
Praatmee